Η ανερχόμενη Γαλλίδα σταρ, ένα από τα νέα πρόσωπα που ξεχώρισε στο φετινό φεστιβάλ των Καννών, μίλησε στο Madame Figaro για την ταινία "Το έγκλημά μου" που μπορείς να απολαύσεις στα θερινά σινεμά.
Η Nadia, έχει πάρει το όνομά της από το βασικό χαρακτήρα της πολυβραβευμένης ταινίας "Ψεύτης Ήλιος” του Nikita Mikhalkov. Αυτός ήταν ο πρώτος οιωνός που έδειχνε ότι το γλυκό κορίτσι θα γινόταν μία ημέρα σταρ του κινηματογράφου. Η Nadia Tereszkiewicz προχωρά με σταθερά βήματα προς την καταξίωση. Ο πρωταγωνιστικός ρόλος της στο "Έγκλημά μου”, τη νέα του ταινία του Francois Ozon το επιβεβαιώνει. Καθώς μιλάμε μέσω βιντεοκλήσης διαπιστώνω ότι η προφορά της στα αγγλικά είναι χαριτωμένη και η αμεσότητά της εκμηδενίζει την απόσταση μεταξύ Παρισιού και Αθήνας. Άλλωστε μου εκφράζει την επιθυμία της να επισκεφτεί τη χώρα μας αλλά και να παίξει σε ταινία του Γιώργου Λάνθιμου.
Είναι η πρώτη σου συνεργασία με τον Francois Ozon. Πώς ήταν να δουλεύετε μαζί;
Ήταν σπουδαία εμπειρία να παίζω στη νέα ταινία του. Πρόκειται για έναν μύθο και ονειρευόμουν να δουλέψω μαζί του, από τότε που ήμουν μικρό κορίτσι. Είναι ένας γοητευτικός, συναρπαστικός άνθρωπος που αγαπάει τους ηθοποιούς και εγώ η ίδια ένιωσα αυτή την αγάπη. Με αυτά που καταπιάνεται ενθουσιάζεται όπως ένα παιδί και το βρίσκω συγκινητικό.
Τι θυμάσαι πιο έντονα από τα γυρίσματα;
Κρατάω ως πιο δυνατή ανάμνηση την τελευταία σκηνή, την οποία μοιράζομαι με την Isabelle Huppert, την καλύτερη ηθοποιό που έχει υπάρξει ποτέ ενω παράλληλα ο χαρακτήρας που υποδύεται η RebeccaMarder, δείχνει τον θαυμασμό και την αγάπη προς τον δικό μου χαρακτήρα με ένα ενθουσιώδες χειροκρότημα. Ήταν μια φορτισμένη συναισθηματικά στιγμή και θα μου μείνει αξέχαστη.
Διαβάστε ακόμη: Είδαμε το ντοκιμαντέρ για την Anna Nicole Smith στο Netflix
Το "Έγκλημά μου” βρίθει σινεφιλικών αναφορών. Eίναι αυτές ένα κλείσιμο του ματιού προς τους θεατές;
Ο Francois τις αγαπά γενικά και σε αυτό το φιλμ του, ναι υπάρχουν πολλές σινεφιλικές αναφορές. Δεν είσαι υποχρεωμένος να τις ξέρεις για να απολαύσεις το έργο αλλά αν τις αναγνωρίσεις νιώθεις ακόμη περισσότερο συνδεδεμένος με αυτό. Η ίδια η ταινία είναι κατά κάποιο τρόπο ένας φόρος τιμής στον κινηματογράφο της δεκαετίας του 1930.
Η Madeleine είναι μια νεαρή κοπέλα που ζει σχεδόν έναν αιώνα πίσω, είναι ηθοποιός και με τον τρόπο της μιλάει τόσο για τον φεμινισμό όσο και την ανάγκη της να αγαπηθεί. Πόσο κοντά της νιώθεις;
Αισθάνομαι ότι μοιράζομαι κοινά στοιχεία με τον χαρακτήρα που υποδύομαι. H Madeleine είναι κι αυτή αρκετά αυθόρμητη και αρπάζει τις ευκαιρίες χωρίς να το πολυσκεφτεί. Παίρνει τις αποφάσεις της και ύστερα καταλαβαίνει, χωρίς να το έχει υπολογίσει από πριν, ότι αυτές μπορούν να φέρουν κοινωνικές αλλαγές υπέρ των γυναικών. Τη δεκαετία του ’30 οι γυναίκες είχαν πολύ λιγότερες ευκαιρίες και δικαιώματα σε σχέση με σήμερα αλλά εκείνη καταλαβαίνει μέσα από τις αποφάσεις της ότι μπορεί να γίνει φεμινίστρια, ότι μπορεί να έχει πολιτικό λόγο, ότι μπορεί να γίνει κάτι πιο δυνατό από αυτό που της επιτρέπεται και της αρέσει αυτή η ανακάλυψη που κάνει. Εκεί βρίσκω μαζί της σημείο σύνδεσης όπως και στο ότι είναι ένα αστείο κορίτσι που κάνει όνειρα για την υποκριτικ και που επιθυμεί να αγαπηθεί. Επίσης, της αναγνωρίζω ότι είναι γενναία γιατί βρίσκεται μπλεγμένη σε μια συνθήκη και θα κάνει τα πάντα για να ξεφύγει από αυτήν. Όσον αφορά τον φεμινισμό πιο συγκεκριμένα, φυσικά και έχουν αλλάξει πράγματα από εκείνη την εποχή αλλά πρέπει να αλλάξουν κι άλλα γιατί ακόμη δεν έχουμε φτάσει στο σημείο που επιθυμούμε.
Διαβάστε ακόμη: Οι καλύτερες κωμωδίες του 21ου αιώνα
Θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε τη Madeleine φεμινίστρια από ένστικτο;
Ακριβώς! Δεν τη θεωρώ οπορτουνίστρια γιατί πολύ απλά τότε δεν υπήρχε άλλος τρόπος παρά να αρπάξεις την ευκαιρία καθώς ως γυναίκα, δεν σου δινόταν το βήμα για να ακουστείς και να προχωρήσεις. Τελικά είναι ένας αγνός χαρακτήρας γιατί με τον τρόπο της βοηθάει να ακουστεί η φεμινιστική φωνή, γιατί απευθύνεται στον κόσμο μιλώντας για την κατάσταση των γυναικών, φτιάχνοντας ένα περιβάλλον μέσα στο οποίο οι γυναίκες μπορούν να εξελιχθούν. Το πώς θα φτάσει εκεί δεν την ενδιαφέρει, την ενδιαφέρει όμως να φτάσει.
Στην ταινία η Madeleine αντιμετωπίζεται με δυσπιστία όσον αφορά την ειλικρίνεια της επειδή είναι γυναίκα και ηθοποιός. Έχεις νιώσει ποτέ στη ζωή σου αντίστοιχη αμφισβήτηση εξαιτίας των ιδιοτήτων σου;
(γέλια) Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ. Η ταινία όντως μιλά και για το πώς συγχέεται η υποκριτική με το ψέμα στα μάτια των άλλων. Προσωπικά, δεν ξέρω καν πώς να λέω ψέματα. Όταν παίζω απλώς πιστεύω αυτά που λέω, αυτά που είναι ο χαρακτήρας και δεν τα αισθάνομαι ως ψέματα καθόλου. Βρίσκω έναν τρόπο να συνδεθώ και μετά πιστεύω ό,τι γίνεται. Κάποιοι φίλοι με πειράζουν στη ζωή μου και μου λένε "α, τώρα παίζεις ρόλο" αλλά στην πραγματικότητα ξέρουν πότε προσπαθώ να πω ψέματα γιατί όπως είπα και πριν είμαι τρομερά κακή σε αυτά.
Μετά το lockdown της πανδημίας ο κινηματογράφοι επανήλθαν δυναμικά σε όλο τον κόσμο. Όμως παράλληλα ζούμε την εποχή με τις πολλές πλατφόρμες, χάρη στις οποίες μένουμε κολλημένοι για ώρες παρακολουθώντας ταινίες και σειρές. Ως ηθοποιός αλλά και θεατής ποια είναι η δική σου θέση;
Τίποτα και ποτέ δεν θα αλλάξει την εμπειρία του να βρίσκεσαι σε μια κινηματογραφική αίθουσα. Οι ταινίες που μου έχουν μείνει περισσότερο είναι αυτές που παρακολούθησα σε σινεμά. Είναι αλλιώς η μεγάλη οθόνη, η εικόνα, ο ήχος αλλά κυρίως αυτή η αίσθηση συλλογικού βιώματος, που εντείνει όλα τα συναισθήματα που προκαλεί το έργο· αν κλάψουν οι άλλοι θα κλάψεις κι εσύ περισσότερο κι αυτές είναι οι κινηματογραφικές εμπειρίες που μας μένουν περισσότερο. Από την άλλη πιστεύω ότι οι πλατφόρμες δίνουν στις ταινίες μια δεύτερη ευκαιρία να αποκτήσουν περισσότερους θεατές. Πέρσι ήμουν σε μια ταινία, τη "Babysitter”, που δεν πήγε καλά στις αίθουσες αλλά όταν προβλήθηκε σε πλατφόρμα έγινε μεγάλη επιτυχία και έλαβα άπειρα θετικά μηνύματα γι΄αυτήν. Να, λοιπόν, κάτι καλό που προκύπτει από τις πλατφόρμες. Μου αρέσει να έχω τη δυνατότητα να δω μια ταινία όταν χαλαρώνω απ΄την κούραση της ημέρας στον καναπέ μου αλλά πραγματικά αγαπώ τις αίθουσες, είμαι παθιασμένη με τον κινηματογράφο και πηγαίνω κάθε εβδομάδα, ίσως και περισσότερο από μία φορές. Δεν θεωρώ ότι χρειάζεται να διαλέξουμε ανάμεσα σε αίθουσες και πλατφόρμες, μπορούμε να έχουμε και τις δύο, στο κάτω κάτω της γραφής αυτό που θέλουμε είναι να βλέπουμε ταινίες.
Διαβάστε ακόμη: Ανθή Κουγιά | "Οι έννοιες της ευαλωτότητας και της αποτυχίας δαιμονοποιούνται πολύ"
Πώς ένιωσες όταν είδες την ταινία πρώτη φορά ολοκληρωμένη; Μπορείς να χαρείς τη μαγεία της ξεχνώντας το στάδιο κατασκευής της στο οποίο άλλωστε συμμετείχες;
Είδα την ταινία παραπάνω από μία φορές. Την πρώτη φορά έκρινα, μονολογούσα "ωχ, δεν ήμουν καλή σε αυτή τη σκηνή" αλλά τη δεύτερη αφέθηκα και πραγματικά τη χάρηκα, απόλαυσα το "παιχνίδι" μεταξύ των ηθοποιών, τις ματιές, την πλοκή, τα σκηνικά, τα ρούχα, τα πάντα.
Πληροφορίες: "Το έγκλημά μου", η νέα ταινία του Francois Ozon παίζεται αυτή την περίοδο στα θερινά σινεμά.
