Η ταλαντούχα ηθοποιός Ευγενία Ξυγκόρου κάνει το επόμενο βήμα της πρωταγωνιστώντας στη νέα σειρά του Alpha "Το προξενιό της Ιουλίας".
Στο ρόλο της Χρυσαυγής στην πολυσυζητημένη Αγάπη παράνομη της ΕΡΤ, η πέρασε τα πάνδεινα, αλλά παράλληλα και τις "εξετάσεις" των πιο αυστηρών θεατών. Τώρα κάνει το επόμενο βήμα της πρωταγωνιστώντας στη νέα σειρά του Alpha Το προξενιό της Ιουλίας. Γεννημένη στο Αιγάλεω τον Ιούνιο του 1997 και, παρότι, όπως λέει, κακή στη λήψη αποφάσεων, δε χρειάστηκε ποτέ να πείσει τους δικούς της για την επιλογή της υποκριτικής, καθώς υπήρχε μεταξύ τους κάτι σαν μια "μυστική συμφωνία".
Παράλληλα με το τηλεοπτικό "προξενιό", ετοιμάζεται και για την παράσταση Μη σου τύχει...! σε σκηνοθεσία Αιμίλιου Χειλάκη και Μανώλη Δούνια, που θα παρουσιαστεί στο Θέατρο Αθηνών και ονειρεύεται μια μέρα να κάνει "σπίτι" της το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Μεταξύ μας, δεν είναι καθόλου απίθανο να συμβεί.
Αλήθεια, πότε συνειδητοποίησες ότι είσαι πια ηθοποιός;
Ποτέ! (γέλια) Γενικά έχω ένα θέμα άρνησης. Για όλες τις δουλειές, όπως και τώρα στο Προξενιό της Ιουλίας, πιστεύω ότι δε θα γίνουν, ότι μου κάνουν πλάκα, ότι αύριο θα πάω στο γύρισμα και δε θα είναι κανείς εκεί! Αδυνατώ να πιστέψω ότι έχω κλείσει μια δουλειά και ότι πάνε καλά τα πράγματα. Συνεπώς, δεν είναι κάτι που έχω συνειδητοποιήσει γενικότερα. Απλώς πάω στη δουλειά, μπαίνω στην καθημερινότητά της και μετά δεν το σκέφτομαι καθόλου.
Μέχρι τώρα σε έχουμε δει κυρίως σε ρόλους αθώων κοριτσιών που βασανίζονται λόγω συγκυριών και κοριτσιών που γίνονται άθελά τους "πέτρα του σκανδάλου" σε έργα μιας παλαιότερης εποχής. Είχες ενδοιασμούς για το αν θα συνεχίσεις σε αυτό το μοτίβο όταν σου πρότειναν τον ρόλο στο Προξενιό της Ιουλίας;
Οι χαρακτήρες που έχω ερμηνεύσει έχουν διαφορές μεταξύ τους, αλλά, ναι, μοιάζουν γιατί είναι μιας συγκεκριμένης ηλικίας και εμφάνισης. Επιπλέον, εύκολα με φαντάζεται κάποιος ως την αθώα κοπέλα, οπότε καταλαβαίνω γιατί θα με πάρουν να κάνω αυτό τον ρόλο. Επειδή έχω τη συνήθεια να υπεραναλύω τα πράγματα και είναι κάτι που έχω συζητήσει με την οικογένειά μου και φίλους, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι θέλω να το κάνω. Δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο πρέπει να κάψω τόσο πολύ το μυαλό μου. Στην τελική, αν είναι αυτή η επιλογή να μου κάνει κακό, ας μου κάνει, εγώ θέλω να το δοκιμάσω. Αυτό δε σημαίνει ότι δε θέλω να δοκιμαστώ και σε άλλα πράγματα – θέλω να κάνω τα πάντα. Απλώς από τη στιγμή που ήρθε αυτή η δουλειά και μου αρέσει, δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να αρνηθώ στον εαυτό μου αυτή την ευκαιρία.
Πόσο, πιστεύεις, αφορούν το σύγχρονο κοινό τα έργα εποχής;
Καταλαβαίνω ότι κάποια πράγματα συνδέονται με το σήμερα και περνούν μηνύματα, αλλά γενικά πιστεύω ότι η δική μας δουλειά είναι να λέμε ιστορίες, ανεξάρτητα από το αν "κολλάνε" με το #MeToo, τους πρόσφυγες, την επικαιρότητα. Για παράδειγμα, ο Μακμπέθ, που είναι ένα υπέροχο έργο, δε σχετίζεται με το σήμερα. Τι σημαίνει αυτό; Δε θα τον ανεβάσουμε;
Μιας και ανέφερες το #MeToo, αισθάνεσαι επιπρόσθετη ευθύνη για το πώς θα διαχειριστείς ρόλους που θα μπορούσαν να περάσουν σχετικά μηνύματα;
Όταν ξεκίνησα, είχε ήδη συμβεί το #MeToo. Έχει ριζωθεί μέσα μας, οπότε όλα τα φιλτράρουμε μέσω αυτού, αφού είναι κομμάτι της εποχής. Δε θα κάνω επιπρόσθετη διαδικασία για να το εντάξω, είναι ήδη ενταγμένο, υπάρχει στη "δεξαμενή" των ερεθισμάτων μου έτσι κι αλλιώς. Δε χρειάζεται να κάνω κάτι επιτούτου. Θα ήταν δήθεν. Επίσης, έχω πάντα εμπιστοσύνη στους συνεργάτες μου, στην περίπτωση του Προξενιού της Ιουλίας στον σεναριογράφο Νίκο Απειρανθίτη και τον σκηνοθέτη Νίκο Κρητικό. Είμαστε όλοι μαζί σε αυτό.
Με την Ιουλία έχετε κοινά;
Όχι ιδιαίτερα. Η Ιουλία είναι ένα νεαρό κορίτσι στον Τύρναβο του 1959, που του επιβάλλεται ένα προξενιό με έναν πολύ μεγαλύτερό της άντρα (σ.σ. Μελέτης Ηλίας), ενώ εκείνη είναι ήδη ερωτευμένη με έναν συνομήλικό της (σ.σ. Δημήτρης Σέρφας). Τώρα που μου έρχονται τα επεισόδια και κάνω τις σημειώσεις μου σκέφτομαι ότι εγώ στη θέση της δε θα μπορούσα να κάνω αυτά που κάνει εκείνη. Δε θα είχα το θάρρος και τη δύναμή της να βρει τρόπους να πάει αντίθετα σε αυτό που της επιβάλλεται. Είναι πολύ πιο δυνατή από εμένα.
Ποιο είναι το δικό σου δυνατό σημείο;
Νομίζω πως η δική μου δύναμη είναι ότι ακούω τους ανθρώπους. Έχω την ηρεμία που απαιτείται ώστε να μπορώ να ενδιαφερθώ για τον άλλο, δεν τα παίρνω όλα μονότερμα πιστεύοντας ότι μόνο εγώ έχω δίκιο.
Στη σημερινή εποχή αισθάνεσαι πως ταιριάζεις;
Από μικρή διάβαζα βιβλία εποχής –Jane Austen, Emily Brontë κ.λπ.–, είχα πάντα ένα "κολληματάκι" με αυτά. Αργότερα άρχισα να βλέπω ταινίες πάρα πολύ μεθοδικά, ξεκόλλησε το μυαλό μου από τη βικτοριανή περίοδο και πέρασε στο Old Hollywood, αλλά πάλι ήμουν εκτός σύγχρονης εποχής. Ενώ μου αρέσουν και φαντάζομαι τον εαυτό μου αλλού, η θέση της γυναίκας σήμερα είναι πολύ πιο ευνοϊκή σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη χρονική περίοδο. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να ζω σε μια τόσο καταπιεστική εποχή όσο αυτήν της Ιουλίας, για παράδειγμα, που της λένε ποιον να παντρευτεί, πότε να βγαίνει, τι να φοράει ή στη βικτοριανή εποχή των κορσέδων που δεν μπορούσες να πεις τη γνώμη σου ή να κοιτάξεις τον άλλο στα μάτια. Ουσιαστικά εστιάζουμε σε μια "ρομαντικοποιημένη" εκδοχή τους, όχι στην πραγματικότητα.
Σήμερα τι δε σου κάνει;
Όλη αυτή η διαστρέβλωση της πραγματικότητας μέσω των social media, δεν την καταλαβαίνω. Δεν έχει να κάνει μόνο με την πλασματική καθημερινότητα που συχνά προβάλλεται, αλλά και με τον αντίκτυπο που έχει σ’ εμάς που τη βλέπουμε. Δεν καταλαβαίνω όλη αυτή την προβολή και το "χτίσιμο" μιας άλλης περσόνας.
Πού πιστεύεις ότι θα μας βγάλει;
Από τη δική μου προσωπική "κούραση", σκέφτομαι ότι ίσως εξασθενήσει, αν και δεν το πιστεύω πραγματικά. Έχει γίνει πια κομμάτι μας, έχει περάσει στα κεκτημένα και θα προχωρήσει παρακάτω. Αν με ρωτάς αν θα καταλήξουμε να ζούμε σε επεισόδιο Black Mirror, η απάντηση είναι "ναι". Είναι φυσική εξέλιξη, δεν το λέω δυστοπικά. Η τεχνολογία θα συνεχίσει να εξελίσσεται, δε θα σταματήσει επειδή κάποιοι από εμάς βαρέθηκαν. Καθόμαστε και λιώνουμε με τις ώρες στο Instagram και το TikTok – όσο κι αν βαριέσαι, τελικά δε βαριέσαι.
Τι δε βλέπουν οι άλλοι στην Ευγενία;
Δεν μπορώ να πω ότι δε με έχουν εμπιστευτεί. Ειδικά στην Αγάπη παράνομη ο Νίκος Κουτελιδάκης μου εμπιστεύτηκε έναν πάρα πολύ δύσκολο ρόλο, που παίρνει πολύ πιο πολύπλοκη τροπή από αυτό που φαίνεται ότι είναι. Σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να πω ότι έχω αδικηθεί με κάποιον τρόπο. Σε ανθρώπινο επίπεδο, δε φαίνεται η ανασφάλειά μου για τη δουλειά, που δεν προέρχεται από τον φόβο αν θα τα καταφέρω ή όχι, αλλά από κάτι πολύ πιο βαθύ και υπαρξιακό. Είναι ένα επάγγελμα, αλλά είναι πολύ σημαντικό όταν το επιλέγεις, γιατί λογικά έχεις κάποιες ανησυχίες για να θες να προσεγγίσεις ανθρώπους και να αγγίξεις την αλήθεια τους. Ένα μεγάλο μέρος του εαυτού μου είναι δοσμένο εκεί και, αν νιώσω ότι κάτι δεν έχει πάει καλά, στενοχωριέμαι πάρα πολύ. Στην προσωπική μου ζωή, από την άλλη, δεν τα παίρνω τόσο βαριά τα πράγματα.
Άρα, αποστασιοποιείσαι από τους ρόλους, ώστε να μη φθείρεσαι;
Υπάρχουν διάφορες σχολές υποκριτικής. Δεν είμαι fan του "μπαίνω 100% στον ρόλο και γίνομαι αυτός". Για μένα παίζουμε ένα "παιχνίδι". Είμαι η Ευγενία που υποδύεται τον εκάστοτε χαρακτήρα και ο άνθρωπος που κάθεται στην πρώτη σειρά ξέρει ότι δεν είμαι η Νίνα από τον Γλάρο. Είμαι με το ένα πόδι μέσα στον ρόλο και με το άλλο έξω. Δε σκέφτομαι τη γιαγιά μου που πέθανε για να κλάψω, είμαι περισσότερο στο εδώ και το τώρα. Συνεπώς, δεν έχω θέμα να συνέλθω επειδή έκλαιγα πριν στη σκηνή σκεπτόμενη τα δικά μου. Δε λειτουργεί σ’ εμένα έτσι. Στην Αγάπη παράνομη, για παράδειγμα, πέρασα πάρα πολύ ωραία. Ειδικά όταν με είχαν βάψει μοβ και είχα αίματα στα πόδια μου γελούσαμε πάρα πολύ.
Ακούω τον ενθουσιασμό σου και αναρωτιέμαι αν έχεις αντιληφθεί πλήρως πόσο καλά σου έχουν πάει τα πράγματα.
Ποιος θα το ’λεγε... Ξέρεις ποιο είναι το θέμα με αυτή τη δουλειά; Λες "Τώρα θα δουλεύω, θα έχω και τη σειρά μου και το θέατρό μου ως κανονική ηθοποιός, δε θα έχω καθόλου προσωπική ζωή, τι ωραία!", αλλά δεν ξέρεις αν θα ισχύει και του χρόνου. Γιατί είναι σημείο των καιρών το να ξεχνιούνται όλα πάρα πολύ εύκολα. Αυτό πρέπει να ξέρεις ότι υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να συμβεί. Οπότε, το πάω ένα βήμα τη φορά, βλέποντας και κάνοντας. Ευτυχώς στη δουλειά τουλάχιστον ζω τη στιγμή.
Φωτο: Βασίλης Μαντάς
