Η Lou is μιλάει στη Madame Figaro για τον σπουδαίο καλλιτέχνη, τον λόγο που άλλαξε το όνομά της και όλες τις δυσκολίες που αντιμετώπισε ως γυναίκα μουσικός.
Για τους Έλληνες θαυμαστές του David Bowie η Lou is είναι ένα γνώριμο πρόσωπο αφού είναι μέλος της ομάδας Heroes - A tribute to David Bowie η οποία δημιουργήθηκε με έμπνευση από το ρεπερτόριο και τη συναρπαστική προσωπικότητα του Βρετανού μουσικού που έφυγε από τη ζωή τον Ιανουάριο του 2016. Τα αγγλόφωνα τραγούδια ήταν και το σημείο της δικής της εκκίνησης στη μουσική και για αυτό αποφάσισε να αλλάξει το Λουίζα Σοφιανοπούλου, όπως είναι το πραγματικό της όνομα, σε ένα πιο εύχηχο καλλιτεχνικό ψευδώνυμο.
Σήμερα, παράλληλα με τα επιτυχημένα live της ομάδας της και τη συμμετοχή της στο A tribute to Leonard Cohen, μας ξανασυστήνει το κομμάτι "Έλα μια νύχτα", με μια φρέσκια ενορχήστρωση του Danik, τον Samuel Marlieri στο σαξόφωνο και ένα video clip με την υπογραφή του Βασίλη Λιάκου και τη συμμετοχή του γνωστού ηθοποιού Ανδρέα Κοντόπουλου.
Γιατί επέλεξες να συστηθείς ως Lou is;
Ήθελα κάτι απλό και εύηχο που να είναι το όνομά μου αλλά και κάτι άλλο ταυτόχρονα. Μέχρι στιγμής έχω κυκλοφορήσει δύο EP με αγγλόφωνα δικά μου τραγούδια οπότε υπήρχε η ανάγκη το όνομα να με αντιπροσωπεύει και σε ξενόγλωσσο κοινό. Επίσης, για να είμαι ειλικρινής, το ονοματεπώνυμό μου μου θυμίζει σχολείο και δεν ήθελα να το συνδέσω με την καλλιτεχνική μου δραστηριότητα. Με το Lou is μπορούμε να παίξουμε!
Πώς δημιουργήθηκε η ομάδα Heroes - A tribute to David Bowie;
Η ομάδα αυτή δημιουργήθηκε από τον αγαπημένο μου φίλο Γιώργο Μπίλιο και την αγάπη του για τον David Bowie. Εμπνεύστηκε την ιδέα μετά τον θάνατό του και κάλεσε φίλους και συνεργάτες που εκτιμούσε για να συνδράμουν. Δουλέψαμε πολύ, δεθήκαμε, αγαπήσαμε πολύ το project αυτό με επακόλουθο επτά χρόνια μετά να συνεχίζουμε τις συναυλίες.
Σας εμπνέει μόνο η μουσική του David Bowie ή και το στιλ του;
Με εμπνέει όλη του η προσωπικότητα. Η φωνή του, οι στίχοι, η μουσικές, τα κουστούμια, οι ερμηνείες του δείχνουν μια πληθωρική, συναρπαστική προσωπικότητα. Δουλεύοντας πάνω στο υλικό αυτό προσπαθώ να εξελιχθώ κι εγώ σε όλα τα επίπεδα.
Έχει αλλάξει κάτι στις εμφανίσεις σας από τα πρώτα live του 2016 μέχρι σήμερα;
Στο πρώτο ήμασταν περισσότεροι τραγουδιστές καθώς ήταν η μεγάλη συναυλία με φιλανθρωπικό χαρακτήρα υπό την αιγίδα της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ. Στη συνέχεια μείναμε πέντε τραγουδιστές αναλαμβάνοντας και μεγαλύτερο ρόλο ο καθένας. Από τότε που ξεκινήσαμε πιστεύω έχουμε λιγότερο τρακ από τις πρώτες φορές και έχουν ωριμάσει οι εκτελέσεις των τραγουδιών. Προσωπικά νιώθω πολύ πιο σίγουρη και πιο ελεύθερη με το ρεπερτόριο και τη σκηνική μου παρουσία στις συναυλίες μας. Είναι από τις ωραιότερες μου καλλιτεχνικές εμπειρίες. Κάτι ακόμα, σημαντικό, είναι πως έχουμε αποκτήσει κοινό που έρχεται πάντα και ζητάει περισσότερα live.
Ήσουν και μία από τις τρεις τραγουδίστριες που συμμετείχε στο A tribute to Leonard Cohen. Νιώθεις πιο όμορφα στη σκηνή όταν είσαι μέλος μιας ομάδας;
Ναι, είναι κι αυτό ένα project που αγαπώ πολύ και με έχει θρέψει σε όλα τα επίπεδα. Δεν είμαι μοναχικός τύπος και ειδικά στη μουσική, η συνεργασία και η συμπόρευση είναι πολύ σημαντικά πράγματα. Ειδικά σε αυτή την περίπτωση ήρθα κοντά με δύο πολύ ιδιαίτερες καλλιτέχνιδες, τη Nalyssa Green και τη Sugahspank με τις οποίες δεθήκαμε πολύ και για μένα αποτελούν έμπνευση. Είμαστε πολύ διαφορετικές αλλά συμπληρώνουμε η μία την άλλη κι αυτό έδωσε ομορφιά και δύναμη στις συναυλίες μας.
Επίσης κατά κάποιο τρόπο πάντα στη σκηνή είμαι μέλος μιας ομάδας. Ακόμα και στο προσωπικό μου live είμαι ένα μέλος της ομάδας μου χωρίς την οποία δε θα υπήρχε παράσταση. Όταν περνάς ώρες στο στούντιο με συναδέλφους φτιάχνοντας κάτι η στιγμή που το μοιράζεσαι με τον κόσμο είναι συγκινητική και μαγευτική.
Ποια άλλη συνεργασία σου ξεχωρίζεις;
Ξεχωριστή συνεργασία μέσα στα χρόνια είναι αυτή με τον Μανώλη Φάμελλο σε δίσκους και συναυλίες. Είμαι πολύ περήφανη για τις δουλειές που έχουμε κάνει μαζί. Επίσης, με τον εκπληκτικό πιανίστα Μάνο Κιτσικόπουλο που έχουμε συμπορευτεί πολλά χρόνια από μικρά μπαρ μέχρι το Μέγαρο Μουσικής και όταν παίζουμε γινόμαστε ένα. Τελευταία χάρηκα ιδιαίτερα για τον Danik που διασκεύασε το "Έλα μια νύχτα". Ήταν τόσο εύκολο και δημιουργικό και μου έδωσε φόρα για πολλά μελλοντικά σχέδια.
Στη μουσική είναι πιο δύσκολο να έχεις μια σημαντική πορεία αν είσαι γυναίκα;
Μου πήρε χρόνια να το καταλάβω αλλά πιστεύω πως ναι. Σίγουρα οι δυσκολίες που αντιμετώπισα εγώ σχετίζονται με το φύλο μου εν μέρει. Δε μου συνέβη ευτυχώς τίποτα πολύ άσχημο αλλά αντιμετώπισα κάποιες συμπεριφορές που με τρόμαξαν και με έκαναν πιο συνεσταλμένη και προσεκτική. Ήταν αρκετά δύσκολο ακόμα και στη συνεργασία με μουσικούς και τεχνικούς ειδικά σε δικά μου πονήματα να γίνει αυτό που ήθελα.
Βλέποντας ένα βίντεο με τη Janice Joplin να τσακώνεται με την μπάντα της στο στούντιο ένοιωσα να ταυτίζομαι με την αγωνία της και κατάλαβα τις δυσκολίες που βίωνα. Δυσκολίες όπως το να μη με ακούν, να μην εμπιστεύονται τις ιδέες μου και να προσπαθούν να μου δείξουν το σωστό κόντρα στη δική μου επιθυμία. Λυπάμαι που δεν έγινα πιο διεκδικητική και ενεργητική ώστε να ξορκίσω τους φόβους μου μια ώρα αρχύτερα και να βρω πίστη στον εαυτό μου και τις δυνατότητές μου. Δε νιώθω μονίμως δυνατή και σίγουρη αλλά το δουλεύω μέσα μου συνέχεια και είμαι πολύ πιο ελεύθερη να εκφράζομαι και να δημιουργώ εκ βαθέων.
Ποιες γυναίκες καλλιτέχνιδες θαυμάζεις;
Θαυμάζω γυναίκες που πάνε κόντρα στις προσδοκίες των άλλων και στην αναμενόμενη και αποδεκτή ύπαρξη όταν αυτά δεν συμφωνούν με τη δική τους αλήθεια. Γυναίκες που με σκληρή δουλειά, πίστη και αφοπλιστική ειλικρίνεια εκθέτουν τον εαυτό τους και το δημιουργικό τους πνεύμα και με συγκινούν τόσο ώστε να βρίσκω κουράγιο να κάνω το ίδιο. Tina Turner, Meryl Streep, Lady Gaga, Florence Welch, Frida Khalo, Sylvie Guillem, Joni Mitchel, Μαρία Κάλλας, Κατίνα Παξινού, Δήμητρα Γαλάνη, Ξένια Καλογεροπούλου είναι μερικά ονόματα που μου έρχονται αμέσως στο μυαλό.
