Τους τελευταίους μήνες τρύπωσε στη ζωή μας ως Veronica Thompson. Σήμερα, η Βερονίκη Κυριακοπούλου ξεδιπλώνει τις (σημαντικές) σπουδές της, τους ρόλους και την προσωπικότητά της στη Madame Figaro.
Εισέβαλε στη ζωή μας πριν από λίγους μήνες ως Veronica Thompson στην "Παραλία", την επιτυχημένη σειρά της ΕΡΤ. Η Βερονίκη Κυριακοπούλου δεν είναι μόνο αυτό. Έχοντας ζήσει και εργαστεί περίπου μία δεκαετία στην Αγγλία, σήμερα η καθημερινότητα της εναλλάσσεται ανάμεσα στον ρόλο της ηθοποιού και της θεατροπαιδαγωγού. Διαφυλάσσοντας ως λάφυρο τις σπουδές της και τις συμβουλές - τις εμπειρίες που έχει συλλέξει - στην τρυφερή αγκαλιά των γονιών της, η Θεσσαλονικιά Βερονίκη Κυριακοπούλου δεν διστάζει να χαράξει τον δικό της δρόμο μέχρι την υλοποίηση των ονείρων της.
Βασική της επιθυμία να παραμείνει υγιής, προκειμένου να καταφέρει να φτάσει εκεί που οραματίζεται κάθε φορά. Εξάλλου, για έναν άνθρωπο που έχει τα εφόδια και την ατέρμονη διάθεση να εργαστεί με γνώμονα την εξέλιξή του τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο. Ακόμα και όλα όσα στην αρχή φαντάζουν όνειρο απατηλό.
Πότε πήρες την απόφαση να ασχοληθείς επαγγελματικά με την υποκριτική;
Είμασταν πολύ τυχεροί με τον αδερφό μου - μας καλλιεργήθηκε από νωρίς η αγάπη και ο σεβασμός για τις τέχνες. Ήμουν δραστήριο παιδί, με ενδιαφέροντα, αγάπη για τη φύση και τα ζώα, μέλος του ρητορικού ομίλου και της θεατρικής ομάδας του σχολείου. Στην εφηβεία, μεταξύ κτηνιατρικής, παιδαγωγικών και θεάτρου, οι τέχνες υπερίσχυσαν. Με γοητεύει η μελέτη της ανθρώπινης φύσης και ψυχοσύνθεσης, η δυνατότητα να "ζήσεις" ως κάποιος άλλος, να επικοινωνήσεις την ιστορία του ήρωα, "ζωντανεύοντας" τις λέξεις που κάποιος άλλος έχει γράψει για εκείνον. Η "μετακίνηση" που συμβαίνει όταν ένα σύνολο ανθρώπων μοιράζεται μία καλλιτεχνική εμπειρία.
Πρόσφατα, σε είδαμε στη σειρά "Παραλία" της ΕΡΤ να υποδύεσαι τη Βερόνικα. Εκτός από το όνομα, σε τι μοιάζει και σε τι διαφέρει η Βερονίκη από τη Βερόνικα;
Με την ηρωίδα μου έχουμε κοινό ότι και οι δύο αγαπούμε πολύ τα ταξίδια, τη φύση, τη φωτογραφία, προσπαθούμε να στεκόμαστε στους γύρω μας όταν το έχουν ανάγκη και έχουμε ισχυρό το αίσθημα του δικαίου. Η Βερόνικα είναι λίγο πιο διαλλακτική από τη Βερονίκη, λιγότερο συγκεντρωτική, αγχώδης και επιφυλακτική, αφήνεται στην περιπέτεια και τη ρομαντική ελευθερία της εποχής.
Έχεις ζήσει στην Αθήνα και στο Λονδίνο. Πόσο διαφορετικός είναι ο χώρος της τηλεόρασης και του θεάτρου σε αυτές τις χώρες;
Είναι αρκετά διαφορετική η ζωή, η παιδεία, άρα και ο τομέας της εργασίας. Στους περισσότερους χώρους υπάρχει συνέπεια, καθαριότητα, σεβασμός σε όλους τους εργαζόμενους, κανόνες λειτουργίας και ασφάλειας οι οποίοι τηρούνται. Οι άνθρωποι που εργάζονται στα παρασκήνια, στην οργάνωση/εκτέλεση μίας παραγωγής (τηλεοπτικής, θεατρικής, κλπ) ακολουθούν ένα οργανόγραμμα βάσει της ειδικότητάς τους και των αρμοδιοτήτων τους. Ακόμα και ένα μικρό θέατρο έχει Stage Manager, Front of House, Prop Master κλπ, ο/η οποίος/α είναι αντίστοιχα καταρτισμένος/η.
Στην Ελλάδα. μέχρι πρότινος δεν υπήρχε καν σχολή σκηνοθεσίας θεάτρου -πόσο μάλλον σπουδή για Stage Management. Πολλές παραγωγές είναι υποστελεχωμένες, έχουν συμπτυχθεί ρόλοι και αρμοδιότητες, ενώ οι απαιτήσεις αυξάνονται. Συνεπώς, πριν καν "μπουν" οι ηθοποιοί στην "εξίσωση" έχουμε αδυναμία (ή άρνηση) στο να στελεχώσουμε σωστά και λειτουργικά τις δουλειές. Σε ό,τι αφορά στους ηθοποιούς, η ουσιαστικότερη διαφορά (πέραν της εκπαίδευσης ανά περιπτώσεις), είναι οι ατζέντηδες που μεσολαβούν και διαπραγματεύονται τα της εργασίας και για τις δύο πλευρές (εργοδότη-εργαζόμενου). Εδώ, ο καθένας "παλεύει" μόνος του, όπως μπορεί, με μεγάλη πρόκληση τη δυσκολία στην πρόσβαση πληροφοριών για εύρεση εργασίας, ανάρμοστες συμπεριφορές, αθέτηση όρων, απλήρωτη εργασία κα. Στο εξωτερικό αντιμετωπίζονται πιο συλλογικά μέσω των σωματίων αλλά και των ίδιων των επαγγελματιών, όπως παραδείγματος χάρη οι κινητοποιήσεις στην Αμερική. Δεν εξιδανικεύω τα πράγματα και φυσικά αυτή είναι η προσωπική μου εμπειρία και εικόνα μέχρι στιγμής. Υπάρχουν εξαιρέσεις, οι οποίες εύχομαι να γίνουν ο "κανόνας" ώστε να μπορέσουν σύντομα και στον καλλιτεχνικό χώρο οι εργαζόμενοι να δουλεύουν με τις πρέπουσες συνθήκες.
Πώς είναι η ζωή ενός επαγγελματία ηθοποιού στο εξωτερικού;
Οι περισσότερες διαφορές ξεκινούν από την εκπαίδευση και απορρέουν στην επαγγελματική ζωή. Τα κριτήρια λειτουργίας και εισαγωγής μιας σχολής στο εξωτερικό είναι αυστηρά -δεν μπορεί ο καθένας να ανοίξει μία σχολή και να λάβει αναγνώριση από το κράτος- έτσι είναι πιο διαχειρίσιμος στην αγορά εργασίας και ο αριθμός των αποφοίτων. Οι καθηγητές αξιολογούνται, οι υποδομές είναι οι προβλεπόμενες, παρέχεται ουσιαστική πρακτική εξάσκηση (ραδιόφωνο, υποκριτική στην κάμερα, audiobooks, stage management, φώτα, ήχος κλπ). Υπάρχει οργάνωση, υποστήριξη, σεβασμός και καθοδήγηση για την μετέπειτα επαγγελματική ζωή.
Όλα αυτά, καλλιεργούν μία "ηθική εργασίας" που βγαίνοντας στην αγορά, τα αποζητάς και τα εφαρμόζεις, αν θέλεις να καταφέρεις να εργαστείς. Καλούμαστε να είμαστε συνεχώς σε εγρήγορση, να εξασκούμε τα εργαλεία μας, να απασχολούμαστε και σε άλλες δουλειές για να βιοποριστούμε. Στο κομμάτι της ανασφάλειας και της διαρκούς αναζήτησης συγκλίνουμε με την Ελλάδα, με τη διαφορά ότι εδώ οι όροι είναι συνήθως άνισοι. Η απόσβεση των σπουδών, της συνεχούς εξέλιξης και του κόπου μας -στη δική μας δουλειά-, είναι σπάνια.
Επέστρεψες στην Ελλάδα μετά από 8,5 χρόνια στο εξωτερικό σε μία εποχή που αρκετοί νέοι επιλέγουν την αντίστροφη διαδρομή. Ήταν εύκολη απόφαση;
Παρά τις δυσκολίες, μου ταίριαζε η ζωή της Αγγλίας - δεν ήταν εύκολη απόφαση η επιστροφή, για αυτό και προσπαθώ και "κρατώ μία πόρτα ανοιχτή". Ήταν όνειρό μου να ζήσω στο εξωτερικό, να τα καταφέρω, να έχω αυτή την εμπειρία, τα εφόδια και είμαι ευγνώμον για τη στήριξη που είχα. Μου λείπουν, η καλύτερη οργάνωση, η συνέπεια, η αξιοκρατία, ο σεβασμός στο διπλανό/γείτονα/συνεργάτη/ζώο, η καθαριότητα, η τυπικότητα, τα πάρκα, οι ευγενικοί υπάλληλοι.
Η Ελλάδα παρέχει σε κάποια πράγματα λίγο καλύτερη ποιότητα ζωής, κύκλο στήριξης και οικογενειακό πυρήνα - είναι πιο πολύ στην κουλτούρα μας. Θεωρώ τεράστιο δώρο να έχει την ευκαιρία κάποιος (έστω και για λίγο) να ζήσει στο εξωτερικό, μακριά από τους δικούς του, το σπίτι του, να έχει την εμπειρία της συναναστροφής με άλλες κουλτούρες. Κινητήριος δύναμη είναι η αγάπη και η αφοσίωση στη δουλειά μου και - για την ώρα - τροφοδοτείται η προσπάθειά μου να μένω ενεργή για κάθε εμπειρία που παρουσιάζεται.
Διαβάζοντας το βιογραφικό σου, παρατήρησα ότι (μεταξύ άλλων) έχεις συμμετάσχει ως εμψυχώτρια στη τελετή έναρξης των Special Olympics δουλεύοντας με συμπεριληπτικές ομάδες. Πόσο εύκολο είναι να καλλιεργηθεί αυτό το ιδανικό σήμερα; Πόσο μπορεί να βοηθήσει σε αυτό η Τέχνη;
Είναι εύκολο αν το κάνουμε εύκολο και αν το εντάξουμε συνειδητά στην καθημερινότητά μας. Οι τέχνες είναι αναμφίβολα συνδεδεμένες με τον άνθρωπο και έχουν τη μαγική ικανότητα να μας "μετατοπίζουν" και να μας αφυπνίζουν. Από μόνη της όμως η τέχνη, δεν θα αλλάξει τον κόσμο, αν εμείς δεν καλλιεργήσουμε το έδαφος ώστε να γίνει η σπορά της "αλλαγής". Για να φτάσουμε όμως στο σημείο να μιλάμε για ουσιαστικά συμπεριληπτικές κοινωνίες θα πρέπει να υπάρξει ενημέρωση, υποδομές, ίσες ευκαιρίες, πρόληψη, αποδοχή, ευγένεια, σεβασμός και αλληλοϋποστήριξη. Η συμπερίληψη δεν αφορά μόνο στην αναπηρία, αλλά στη γενικότερη στάση μας απέναντι -αλλά και μέσα- στο κοινωνικό σύνολο. Να δημιουργηθεί δηλαδή μία συνθήκη στην οποία να "χωρούν" όλοι να "περιληφθούν".
Είσαι και θεατροπαιδαγωγός. Από ποια ηλικία και ποια εφόδια για την μετέπειτα ζωή του προσφέρει το θεατρικό παιχνίδι σε ένα παιδί;
Ενημερωτικά να αναφέρουμε ότι το "Θεατρικό Παιχνίδι" ανήκει στην κατηγορία του "Εφαρμοσμένου Θεάτρου" που αφορά στις εφαρμογές του θεάτρου στην κοινωνία: εκπαίδευση, ΑμεΑ, τρίτη ηλικία, σωφρονιστικά ιδρύματα, αλλά και επαγγελματίες που θέλουν να καλλιεργήσουν soft skills. Στην Ελλάδα είναι περιορισμένες ακόμα οι δυνατότητες, παρόλα αυτά, δραστηριοποιούμαι και σε αυτό το κομμάτι, με όλες τις ηλικίες, αναλόγως την περίσταση. Στις μέρες μας, έχουμε ανάγκη από ουσιαστική επαφή και "επιστροφή" στην απλότητα. Όλες οι ηλικίες -παιδιά και ενήλικες- ωφελούνται από μια θεατρική δράση/θεατρικό παιχνίδι καθώς προάγεται η δημιουργικότητα, η καλλιέργεια των εκφραστικών μέσων, η ομαδικότητα, η ενσυναίσθηση, η κριτική σκέψη, η φαντασία κα.. Ήδη από τα 2,5-3 έτη, τα παιδιά αντιλαμβάνονται την αλληλεπίδραση, τη μίμηση, το ερέθισμα της μουσικής, του λόγου και των αντικειμένων, επομένως αναλόγως την ηλικιακή ομάδα και το "στόχο" της δράσης, διαμορφώνεται το υλικό και η προσέγγιση.
Ποιο είναι το επόμενο όνειρο που θέλεις να πραγματοποιήσεις;
Αρχικά, θα ήθελα να έχω υγεία και ισορροπία επαγγελματικής-προσωπικής ζωής. Επιμονή, υπομονή και να συνεχίσω να έχω τον ίδιο ενθουσιασμό και όρεξη για την δουλειά μου στα χρόνια που θα έρθουν. Θα ήθελα να μπορώ να βιοπορίζομαι από αυτό που σπούδασα και αγαπώ έχοντας την ευκαιρία να υποδυθώ ενδιαφέροντες ρόλους τόσο στο θέατρο, στην τηλεόραση, όσο και στον κινηματογράφο που δεν έχει δοθεί η ευκαιρία να εργαστώ μέχρι στιγμής. Εύχομαι να μπορώ να συνεργάζομαι με ανθρώπους που θα με εξελίσσουν τόσο προσωπικά όσο και επαγγελματικά και μαζί να παράγουμε ένα καλλιτεχνικό αποτέλεσμα που να αφυπνίζει και να "επικοινωνεί" με τους αποδέκτες του.
