Είναι οι κωμικοί περισσότερο επιρρεπείς στη μελαγχολία; Ξορκίζεται το κακό με το χιούμορ; Και γιατί ο ίδιος είναι (ακόμα) βίγκαν; Ο Μιχάλης Σεβαστέρης απαντά!
Ο Μιχάλης Σεβαστέρης γεννήθηκε στις 5 Μαρτίου του 1994, μεγάλωσε με τη γιαγιά του και στα 23 του ανέβηκε για πρώτη φορά στη σκηνή. Ήταν τότε που κατάλαβε ότι είναι ερωτευμένος με το stand up. Έκτοτε παίζει τακτικά, ενώ παράλληλα διοργανώνει το εβδομαδιαίο Open Mic στο Foka Negra, όπου νέοι κωμικοί κάνουν τα πρώτα τους βήματα. Εκτός σκηνής, ασχολείται επαγγελματικά με το online poker. Και είναι καλός. Η άλλη μεγάλη αγάπη του είναι το σκυλί του, η Μπομπ. Δηλώνει φιλόζωος, ασχολείται με τον ακτιβισμό υπέρ των δικαιωμάτων των ζώων, ενώ για ένα διάστημα υπήρξε εθελοντής σε καταφύγιο ζώων στη Μούρθια της Ισπανίας. Αυτή την περίοδο παρουσιάζει στη σκηνή του Λοσάντζελε Comedy Club την παράσταση Είμαι (ακόμη) βίγκαν κάθε Παρασκευή με 6 ενεργειακά ποτά (απαραίτητα ώστε να μείνει εντελώς ακίνητος για 90’), κωμικά one liners και οικογενειακές ιστορίες (λίγο χειρότερες απ’ τις τηλεοπτικές).
Τι σε οδήγησε, στα 24 σου, ν’ ανέβεις για πρώτη φορά στη σκηνή και ποιο συναίσθημα υπερτέρησε;
Είχα αποφασίσει πως θέλω να δοκιμάσω το stand up, οπότε πήγαινα και παρακολουθούσα συνέχεια τα open mic μέχρι να βρω το θάρρος να συμμετέχω κι εγώ. Οκ, μου πήρε υπερβολικά πολλές θεάσεις μέχρι να με πείσω να ανέβω. Τότε είχαμε μόνο ένα open mic στο υπόγειο της Crust στου Ψυρρή. Την πρώτη φορά που δοκίμασα να παίξω παρουσίαζε ο Βύρωνας Θεοδωρόπουλος. Δεν φτάνει που ήδη ήμασταν ψαρωμένοι οι νέοι κωμικοί, μας παρουσίαζε και ο Βύρωνας. Θυμάμαι τα πρώτα μου αστεία είχαν πάρει γέλιο, μετά άρχισε ο κόσμος να μη γελάει καθόλου, αλλά για κάποιον λόγο σκεφτόμουν "ε, παιδιά την έκανα τη δουλειά μου γελάσατε 3 φορές πριν". Αλλά ανεξάρτητα του πώς πήγε, ένιωθα πολύ ενθουσιασμένος και ανυπομονούσα να ξαναπαίξω!
To stand up είναι ένα πολύ δύσκολο είδος, καθώς καλείσαι να τα κάνεις όλα μόνος: κείμενα, σκηνοθεσία, ερμηνεία… τα πάντα. Λειτουργεί απελευθερωτικά αυτό για εσένα ή προσθέτει βάρος;
Μου αρέσει πολύ που λειτουργεί έτσι γιατί είσαι ο ίδιος υπεύθυνος για όλα, οπότε υπάρχει πολύ λιγότερο ο παράγοντας της τύχης. Δεν έχεις να βασιστείς σε άλλους όπως σε διάφορες ομαδικές τέχνες. Σου αρέσει το σταντ απ; Φτιάξε μόνος σου κάτι ωραίο και μόνος παρουσίασέ το!
Ο βιγκανισμός έχει πρωταγωνιστική θέση στις παραστάσεις σου. Είναι ένα θέμα a priori πιασάρικο ή απλά ισχύει το "πρώτα ζούμε, μετά γράφουμε";
Είμαι βίγκαν 11 χρόνια τώρα. Σίγουρα έχει σημαντικό ρόλο στη ζωή μου ο βιγκανισμός. Ωστόσο, αναγνωρίζω πως είναι και πιασάρικο θέμα οπότε επέλεξα να ονομάσω έτσι και την παράσταση.
Τι σε οδήγησε στον βιγκανισμό;
Από όταν ήμουν μικρός με προβλημάτιζε αυτό το θέμα. Θυμάμαι που το συζητούσα με τον παππού μου, ενώ πρέπει να μου 8-9 χρονών. Στα 18 μου υιοθέτησα για πρώτη φορά κατοικίδια και ένιωσα πως ήρθα πιο κοντά τους. Έτσι το πήρα και απόφαση να συμβαδίζει και η ζωή μου με αυτά που πίστευα.
Ποια άλλα θέματα θίγεις στην παράστασή σου;
Μιλάω για πολλά οικογενειακά προβλήματα που είχα, διάφορους σοβαρούς τραυματισμούς που πέρασα. Ναι, οκ, δεν θυμίζει και πολύ κωμική παράσταση αυτή η θεματολογία αλλά εμένα μου φαίνεται πολύ ωραίο να καταφέρεις να κάνεις τον άλλον να γελάσει με θέματα που θα του γεννούν και συναισθήματα διαφορετικά απ’ τη χαρά.
Έχεις μια πολύ ιδιαίτερη σκηνική παρουσία. Στέκεσαι σχεδόν ακίνητος και ανέκφραστος για 90’. Είσαι έτσι και σαν άνθρωπος, κλειστός και εσωστρεφής ή αυτή η περσόνα που έχεις χτίσει είναι το alter ego σου;
Τις πρώτες φορές που έπαιζα ένιωθα πολύ άγχος. Η άμυνά μου σε αυτό ήταν να δημιουργήσω μία περσόνα που υποτίθεται πως και η ίδια είναι αγχωμένη, οπότε μπορούσα να κρυφτώ πίσω από αυτή. Κάπως έτσι είδα ότι με βολεύει, ότι αρέσει και στο κοινό κι έτσι συνεχίζω να παίζω με τον ίδιο τρόπο μέχρι και σήμερα. Αλλά ποιος ξέρει, ίσως κάποτε λυθώ και με δείτε να παίζω σαν τον Eddie Murphy να στριφογυρνάω και να φωνάζω στη σκηνή.
Λένε ότι οι άνθρωποι που έχουν την ανάγκη να κάνουν τους άλλους να γελούν είναι οι ίδιοι μάλλον μελαγχολικοί. Τι ισχύει στη δική σου περίπτωση;
Ισχύει πως αρκετοί κωμικοί έχουν κατάθλιψη και μιλάνε γι’ αυτό στα κείμενά τους. Το stand up και το να κάνουμε τους άλλους να γελάνε, μας προσφέρει πολύ μεγάλη χαρά και ίσως μας βοηθάει και να συνεχίσουμε ενώ δε νιώθουμε καλά μέσα μας. Επίσης, όμως, κάθε φορά που κάποια βραδιά στο stand up δεν πάει καλά, νιώθουμε χειρότερα. Πολλοί κωμικοί έχουμε αρκετά τοξική σχέση με το stand up.
Πώς λειτουργεί το χιούμορ στις δικές σου πιο δύσκολες μέρες;
Συνήθως όταν μου συμβαίνει κάτι άσχημο γράφω αστεία πάνω σ’ αυτό μέχρι να νιώσω ότι μαλάκωσε και δε με ενοχλεί πια. Όσο πιο κακό αυτό που μου συνέβη τόσο πιο πολλά αστεία γράφω για το συγκεκριμένο θέμα. Μπορεί να είμαι βίγκαν αλλά η καλύτερη παρομοίωση που μου έρχεται είναι ότι για τους κωμικούς, κάθε άσχημη εμπειρία είναι ένα χταπόδι που πρέπει να κοπανήσουν στον βράχο μέχρι να μαλακώσει και να μπορέσουν να το φάνε. Ή ακόμα καλύτερα, να το μοιραστούμε με άλλους.
Υπάρχει κάποιος κωμικός που θαυμάζεις ιδιαίτερα και με έναν τρόπο έγινε, έστω και χωρίς να το γνωρίζει, μέντορά σου;
Μου αρέσει πάρα πολύ ο Cain! Ενώ δεν είναι ιδιαίτερα γνωστός καταφέρνει και είναι παντού sold out. Τόσο καλός είναι. Να πάτε να τον δείτε!
Πότε λες με σιγουριά ότι είναι έτοιμη μια solo παράστασή σου; Τι πρέπει να έχει προηγηθεί για να ανέβεις στη σκηνή με αυτοπεποίθηση;
Ο κάθε κωμικός έχει τα δικά του στάνταρ για την παράσταση που θα χτίσει. Συνήθως δοκιμάζουμε για καιρό τα κείμενά μας σε παραστάσεις που παίζουμε μαζί με άλλους κωμικούς και όταν ο κάθε κωμικός νιώσει πως έφτασε τα κείμενα του στο επίπεδο που πιστεύει ότι πρέπει να είναι, τα παρουσιάζει και στην μορφή ενός σόλο. Και μετά μέσα από το σόλο εξελίσσεται ακόμα παραπάνω το κείμενο και δε σταματά ποτέ να αλλάζει και να βελτιώνεται.
