Η ελληνικής καταγωγής Γαλλίδα ηθοποιός Adèle Exarchopoulos ακούει την καρδιά της.
Από την Ondine Millot
Η φωτογράφησή της διήρκεσε λιγότερο απ’ ό,τι περιμέναμε. Δεν είναι ότι η Adèle Exarchopoulos μισεί να φωτογραφίζεται, απλώς της αρέσει όλα να γίνονται γρήγορα. "Διαφορετικά, κάποια στιγμή λέω: "Τι κάνω εδώ; Χαζολογάω;” εξηγεί. Κάθεται σε έναν καναπέ στη βεράντα του στούντιο, σηκώνεται για να μας ρωτήσει αν θέλουμε να πιούμε κάτι, ψάχνει στο κινητό της για να δείξει ένα μήνυμα που της έστειλε ο πατέρας της, συζητάει χαλαρή σαν να μην υπάρχουν ούτε οι κανόνες του μάρκετινγκ ούτε η βροχή που πέφτει κατά διαστήματα.
Είναι έντονη, περίεργη, σέξι, αστεία... Μόλις έκλεισε τα 30 (τον περασμένο Νοέμβριο) και έχει ήδη πάνω από 30 ταινίες στο ενεργητικό της. Από τη Ζωή της Αντέλ του Abdellatif Kechiche, με την οποία μας συστήθηκε το 2013, μέχρι το The Animal Kingdom του Thomas Cailley, που άνοιξε την ενότητα Un Certain Regard του Φεστιβάλ Καννών 2023, και τα Περάσματα (Passages) του Ira Sachs, που προβλήθηκε πρόσφατα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης, έχει καταφέρει να χτίσει μια καριέρα με γνώμονα το πείσμα και το κέφι. Αυτή την εποχή τη βλέπουμε και στο Netflix στις Κλέφτρες της Mélanie Laurent, μια "γυναικεία" ταινία δράσης.
Τι σε έκανε να δεχτείς να υποδυθείς μια επαγγελματία κλέφτρα;
Θυμάμαι την πρώτη τηλεφωνική συνομιλία με τη Mélanie Laurent. Δεν την ήξερα καλά, αλλά έχω φίλους που την αγαπούν πολύ και για μένα αυτό σημαίνει πολλά. Μου είπε: "Θέλω να κάνω μια περιπέτεια με τρεις γυναίκες και να είναι τόσο μια ιστορία αδελφότητας όσο και μια αληθινά διασκεδαστική ταινία. Αυτό που μπορώ να σου πω με σιγουριά είναι ότι θα σου αρέσει και ότι θα είσαι συνέχεια με φόρμες". Γέλασα. Μετά συνειδητοποίησα ότι δε γνώριζα κανένα έργο δράσης που να βασίζεται τόσο πολύ σε έναν δυνατό δεσμό μεταξύ γυναικών.
Παράλληλα, με ενθουσίασε η ιδέα να κάνω κάτι που απαιτούσε εξαιρετική φυσική κατάσταση, με έντονη προπόνηση. Δούλεψα με έναν προπονητή για δύο μήνες και έχασα τέσσερα κιλά... Τα γυρίσματα ήταν τρομερά ευχάριστα. Μέχρι που έσπασα τη μύτη μου, έπαθα τριπλό κάταγμα του ρινικού οστού... Χειρουργήθηκα και μετά έβαλα γύψο για δεκαπέντε ημέρες, οπότε σταμάτησαν τα γυρίσματα. Είχαμε μια σκηνή μάχης. Είχα κάνει πρόβες, αλλά, όταν μπήκα στο σετ, έπρεπε να κάνω κάποιες προσαρμογές, γιατί αλλάξαμε τη χορογραφία. Πριν ξεκινήσουμε, πρότεινα στον ηθοποιό που υποδύεται τον αντίπαλό μου να κάνουμε μια τελευταία πρόβα. Είχα όμως ξεχάσει εντελώς τη νέα χορογραφία. Έπεσα στο έδαφος, γέμισα αίματα. Ο συνάδελφός μου με κοιτούσε έντρομος, αν και το λάθος ήταν δικό μου. Ευτυχώς, τέλος καλό, όλα καλά. Κρίμα μόνο που κανείς δεν κατέγραψε τη σκηνή, γιατί, όπως τη θυμάμαι, ήταν τέλεια: ακριβής, δυναμική, υπέροχη.
Λίγο πριν από τις Κλέφτρες είχες γυρίσει το Règne animal, που είναι ένας ύμνος στην ελευθερία...
Ναι, επίσης ένας ύμνος στην ανοχή, στην ποίηση. Η ταινία λαμβάνει χώρα σε μια σύγχρονη κοινωνία, όπου μέρος του πληθυσμού παρασύρεται από ένα ζωικό ένστικτο το οποίο εκδηλώνεται με μια φυσική και ψυχική μεταμόρφωση. Για μένα περιγράφει το πώς ο άνθρωπος είναι ικανός να αποδεχτεί τη διαφορετικότητα κι αυτό με συγκινεί. Επιπλέον, πάντα με συναρπάζουν οι σχέσεις γονέα-παιδιού ή μητέρας-παιδιού.
Εσύ πώς θα όριζες την ελευθερία;
Νομίζω ότι η ελευθερία έρχεται όταν μαθαίνεις να μη φοβάσαι ή να διαχειρίζεσαι τους φόβους σου. Είχα την τύχη να το μάθω αυτό νωρίς, μέσα από τη συνεργασία μου με πολύ δυναμικούς χαρακτήρες, όπως ο Abdellatif Kechiche, που σκηνοθέτησε τη Ζωή της Αντέλ. Ήταν ένας ρόλος που απαιτούσε μεγάλη αφοσίωση. Έτσι, γρήγορα έθεσα στον εαυτό μου αυτή την ερώτηση: ποια είναι η δική μου ελευθερία; Να κάνω αυτό που θέλω ή αυτό που περιμένουν από μένα; Δε μετανιώνω για τίποτα, εκτιμώ το ότι είχα την τύχη να παίξω στη Ζωή της Αντέλ. Λυπάμαι μόνο για την πολεμική που ακολούθησε. Υπήρξαν πράγματα που παραποιήθηκαν, χρησιμοποιήθηκαν. Αλλά ελευθερία είναι επίσης το να μαθαίνεις να αποκόβεσαι από όλα αυτά.
Από τι έχεις αποκοπεί;
Από το βλέμμα, από τις προσδοκίες των άλλων. Γύρισα την πρώτη μου ταινία στα 12, ήμουν έφηβη και περιτριγυριζόμουν από ενήλικες όταν ξεκίνησα να δουλεύω στον κινηματογράφο. Για ένα διάστημα, όταν με ρωτούσαν αν είχα δει την τάδε ταινία ή αν είχα διαβάσει το δείνα βιβλίο, έλεγα "ναι", ψέματα. Ντρεπόμουν. Τώρα τέλος, λέω την αλήθεια. Είναι σημαντικό να τολμάς να πεις "δεν ξέρω". Πλέον αναγνωρίζω ότι υπάρχουν πράγματα που δεν ξέρω να κάνω. Για παράδειγμα, δε νομίζω ότι θα ήμουν καλή σε ταινίες εποχής. Και για τις συνεντεύξεις το ίδιο, υπάρχουν θέματα τα οποία δεν μπορώ να συζητήσω.
Βάζεις όρους στις συνεντεύξεις;
Όχι, αλλά, αν μιλήσω για κάτι σημαντικό, προσέχω πολύ ώστε να μην παραποιηθεί. Το καλό είναι ότι αποπνέω κάτι διαφορετικό από αυτό που είμαι. Κάτι χαλαρό, μου λένε ότι είμαι "άμεση". Όμως αυτό δεν είναι καθόλου αληθές. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που δείχνουν εύκολα τα συναισθήματά τους. Στη ζωή μου δε λέω αμέσως αυτό που σκέφτομαι, κάποιες φορές δεν το λέω καθόλου. Στην αρχή μου φαινόταν παράξενο που οι άλλοι είχαν αυτή την εικόνα για μένα. Λυπόμουν που δε με καταλάβαιναν. Πλέον νομίζω ότι με βολεύει, θέτει μια κάποια απόσταση ανάμεσά μας.
Η δημοσιότητα δεν είναι ένα εμπόδιο στην ελευθερία που προσφέρει η ανωνυμία;
Δε θα τολμούσα ποτέ να παραπονεθώ γι’ αυτό. Η ζωή μου στην πραγματικότητα δεν έχει αλλάξει. Έχω κάνει νέους φίλους, που εργάζονται στη βιομηχανία του θεάματος, αλλά κράτησα και τους παλιούς, που είναι μεσίτες ακινήτων, γυμναστές... Έχω στενή σχέση με την οικογένειά μου, τον πατέρα μου, τη μητέρα μου, τα δύο μικρά μου αδέλφια κι αυτοί δεν ενδιαφέρονται καθόλου για τον κινηματογράφο. Οι γονείς μου με ρωτάνε για την καθημερινότητά μου, για τον γιο μου. Μόνο η γιαγιά μου από την πλευρά της μητέρας μου κάθε φορά που τη βλέπω με ρωτάει τι κάνει η Léa Seydoux (γέλια). Της λέω: "Γιαγιά, την αγαπώ πολύ τη Léa Seydoux, αλλά δεν τη βλέπω και τόσο συχνά, πρέπει να σταματήσουμε να μιλάμε γι’ αυτήν κάθε φορά που έρχομαι για φαγητό".
Το γεγονός ότι έγινες μητέρα άλλαξε τη σχέση σου με τους γονείς σου;
Ναι, νομίζω ότι η αγάπη ανάμεσά μας έγινε ακόμα πιο δυνατή. Όταν γεννήθηκε ο γιος μου, πριν από έξι χρόνια, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν: "Ω, άρα η μητέρα μου με αγαπάει με αυτό τον τρόπο!". Ξαφνικά υπολογίζεις τη συναισθηματική επένδυση, την αίσθηση του καθήκοντος που υπάρχει στο να προσπαθείς να μεγαλώσεις ένα παιδί. Με τον γιο μου κάνω πολύ πιο συναρπαστικές συζητήσεις απ’ ό,τι με άτομα της ηλικίας μου. Με ρωτάει πώς ζουν οι μέλισσες, γιατί υπάρχουν κακοί άνθρωποι... Την τελευταία φορά ήθελε να μάθει γιατί δημιουργήθηκα. Ένα παιδί επαναφέρει τα πιο ανέμελα αλλά και τα πιο πνευματικά και βαθιά ερωτήματα που τείνουμε να ξεχνάμε. Τα παιδιά διατηρούν έναν στοχασμό που οι ενήλικες έχουν χάσει.
Εσένα πώς σε μεγάλωσαν οι γονείς σου;
Με μεγάλη ελευθερία, αλλά και με όρια. Για παράδειγμα, δεν είχαν πρόβλημα να υπάρχει φασαρία στο σπίτι. Προτιμούσαν να έρχονται οι φίλοι μου στο σπίτι από το να περνάω πολλές ώρες έξω μετά το σχολείο. Ο πατέρας μου μου έλεγε συνέχεια: "Τι θες να κάνεις στους δρόμους;". Μεγάλωσα περιτριγυρισμένη από θόρυβο και φίλους. Κάναμε μεγάλα πάρτι, τραπεζώματα... Οι γονείς μου ήταν πολύ ανοιχτόμυαλοι. Ακόμα και όταν διάλεξα να κάνω αυτό το επάγγελμα, αν και νομίζω πως ανησύχησαν, δε μου το είπαν. Μου είχαν εμπιστοσύνη, αλλά έθεταν και κάποια πλαίσια. Όταν είπα ότι θέλω να σταματήσω το λύκειο στην τελευταία τάξη, ο πατέρας μου έθεσε ως προϋπόθεση να βρω δουλειά, δεν επέτρεπε να μην κάνω τίποτα. Ανάμεσα στα γυρίσματα πουλούσα σάντουιτς μαζί του στην Accor Arena – είναι υπεύθυνος της καντίνας εκεί. Για μένα το τέλος των σπουδών μου ήταν απελευθερωτικό.
Πώς επιλέγεις τις ταινίες στις οποίες θα πεις "ναι";
Πρέπει να συμπαθώ τον χαρακτήρα που καλούμαι να ερμηνεύσω. Όχι να συμφωνώ με την ηθική του –είναι πιο ενδιαφέρον αν διαφωνώ–, αλλά να τον κατανοώ. Το ίδιο συμβαίνει και στη ζωή. Μερικές φορές χάνω πολύ χρόνο επιμένοντας να κατανοήσω τους άλλους. Συνήθως ακολουθώ την καρδιά μου και μερικές φορές κάνω και λάθη. Ελευθερία είναι και η ελευθερία να κάνεις λάθη!
Φωτογραφίες: Thiemo Sander/Madame Figaro
Επιμέλεια: Cécile Martin
Μαλλιά: Christoph Hasenbein
Μακιγιάζ: Harold James με Yves Saint Laurent Beauté
Μανικιούρ: Rachel Levy
