Ακροβατεί με χάρη ανάμεσα στο εναλλακτικό και το mainstream, από τον Αστακό του Λάνθιμου, στον καινούριο Bond του Mendes. Αποκλειστική συνέντευξη με τη Léa Seydoux στο Παρίσι<br />
Είναι απόλυτα συνεπής στο ραντεβού μας στο μπιστρό της Rue des Petites-Écuries στο Παρίσι, όπου μάλλον έρχεται συχνά. Χαιρετάει τους πάντες και οι πάντες τη χαιρετούν, χωρίς όμως να δώσουν περισσότερη σημασία – είναι, βλέπεις, θαμώνας εδώ. Λόγω καταγωγής αλλά και φήμης, πίστευα ότι θα ζει σε μια αριστοκρατική γειτονιά, στο Σεν Ζερμέν, για παράδειγμα, όπου μεγάλωσε, αλλά όχι, μένει δυο βήματα από δω, αν και ετοιμάζεται να μετακομίσει στο 14ο διαμέρισμα.
Μοιάζει με κοριτσάκι, με φοιτήτρια, τα μαλλιά της είναι πιασμένα αλογοουρά, το πρόσωπό της αμακιγιάριστο, κουβαλάει ένα κομψό σακίδιο Prada στην πλάτη – κανείς δεν την αναγνωρίζει στο δρόμο, όπως μου επιβεβαιώνει η ίδια.
Μέσα σε λίγα χρόνια η Léa Seydoux μοιάζει να έχει μαγέψει τους πάντες γύρω της, ένα υπέροχο υβρίδιο αισθησιασμού και μελαγχολίας – η νέα εκδοχή της Marion Cotillard, θα μπορούσε κανείς να πει, ή το γαλλικό αντίστοιχο της Scarlett Johansson.
Κάπα με κεντήματα και φόρεμα, SAINT LAURENT. Κολιέ και σκουλαρίκια, ENNY MONACO
Μια μοντέρνα ηθοποιός-«υπόδειγμα», όπως τη χαρακτήρισε o Woody Allen, με τον οποίο γνωρίστηκε στα γυρίσματα της ταινίας Μεσάνυχτα στο Παρίσι. Μέσα σε 10 χρόνια η φιλμογραφία της είναι πραγματικά εντυπωσιακή, με συμμετοχές σε πολύ ιδιαίτερες παραγωγές Ευρωπαίων σκηνοθετών, αλλά και Αμερικανών κινηματογραφιστών, όπως ο Wes Anderson (Ξενοδοχείο Grand Budapest) και ο Sam Mendes με το πολυαναμενόμενο Spectre, όπου υποδύεται το νέο κορίτσι του Bond. Για τις ηθοποιούς που δεν έχουν αγγλοσαξονική καταγωγή οι ταινίες του Bond θεωρούνται το βάφτισμα του πυρός για μια κατοπινή λαμπρή καριέρα στη Μέκκα του κινηματογράφου. Την εμπειρία της από τα γυρίσματα του Spectre, όπου ενσαρκώνει τη Madeleine Swann (όνομα-αναφορά στη μαντλέν του Προυστ), τη χαρακτηρίζει «καταπληκτική», αφού ο πράκτωρ 007, κατά κόσμον Daniel Craig, δε σταμάτησε στιγμή να κάνει πλάκες και να διασκεδάζει το συνεργείο.
Η συνέχεια στη σελίδα ΙΙ
Μόλις 30 ετών, η Seydoux είναι η μοναδική ηθοποιός που κέρδισε, κατ’ εξαίρεση και από κοινού με την Adèle Exarchopoulos, το Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών, ένα βραβείο που παραδοσιακά απονέμεται στην καλύτερη ταινία και στο σκηνοθέτη της. «Μπορεί να μην έχω πτυχίο, έχω όμως Χρυσό Φοίνικα» αστειεύεται όταν τη ρωτάς για το βραβείο που της χάρισε η Ζωή της Αντέλ του Abdellatif Kechiche, μια συνεργασία που, όπως αποδείχτηκε, δεν ήταν καθόλου εύκολη. Η Seydoux μάλιστα λίγο πριν από την πρεμιέρα δε δίστασε να κηρύξει δημόσια πόλεμο στο σκηνοθέτη και να καταγγείλει τις απάνθρωπες, εξαντλητικές μεθόδους του κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων.
Μαντό και φτερά, ERDEM. Σκουλαρίκια με διαμάντια, σμαράγδια και μπριγιάν, CHOPARD.
Αυτή τη σεζόν επιστρέφει με ακόμα μία βραβευμένη ταινία στο Φεστιβάλ των Καννών, τον Αστακό του Γιώργου Λάνθιμου, που τιμήθηκε με το Ειδικό Βραβείο Επιτροπής. Μια συμβολική, υπερρεαλιστική ταινία για τις σύγχρονες ερωτικές σχέσεις, τις κοινωνικές προσδοκίες και το dating. Συμπρωταγωνιστές της, ο Colin Farrell, η Rachel Weisz, ο John Reilly , αλλά και οι «λανθιμικές» ηρωίδες Ariane Labed και Αγγελική Παπούλια.
Κάθεται απέναντί μου και με ενθουσιάζει: μιλάει πολύ, γελάει δυνατά, πίνει τον καφέ της σαν να βρίσκεται παρέα με φίλους. Είναι προσγειωμένη, συνειδητοποιημένη, ώριμη, αλλά, όπως η ίδια μου αποκαλύπτει, αν δε συγκεντρωθεί, μπορεί εύκολα να ξεφύγει από την πραγματικότητα. Μιλάμε για τις ταινίες, τη μητέρα της, τη θεραπεία που ακολουθεί, αλλά και την επιθυμία της να κάνει οικογένεια.
Η συνέχεια στη σελίδα ΙΙΙ
Μπορούμε να ξαναμιλήσουμε για το μιντιακό «πόλεμο» που προκάλεσε η Ζωή της Αντέλ;
Νομίζω ότι η υπόθεση αυτή έχει κλείσει. Η απονομή του Χρυσού Φοίνικα παραμένει για μένα μια εξαιρετική στιγμή. Για τα υπόλοιπα μπορείτε να ανατρέξετε στις πράξεις και τις δηλώσεις μου. Δεν έχω ξανασυναντηθεί με τον Kechiche και δε νομίζω ότι κι εκείνος θα θελήσει να ξαναδουλέψει μαζί μου (γελάει). Έχει περάσει καιρός, εξελισσόμαστε. Η ζωή μιας ηθοποιού είναι γεμάτη νέα ξεκινήματα. Σε κάθε ταινία μαθαίνω καινούρια πράγματα, ωστόσο υπάρχει πάντα μια σταθερά: παραμένω πάντα ντροπαλή και η καρδιά μου πάει να σπάσει μπροστά στην κάμερα. Το τρακ δε φεύγει ποτέ. Δεν ξέρω αν είμαι καλή ηθοποιός, αν δίνομαι ολοκληρωτικά ή αν κάνω καλή δουλειά. Η υποκριτική είναι ίλιγγος, άβυσσος, είναι σάλτο στο κενό. Ο θεατρικός σκηνοθέτης Olivier Py, νομίζω, είχε πει ότι είναι σαν ένα ραντεβού με το θάνατο. Και είχε δίκιο.
Σε χαρακτηρίζει μια ιδιαίτερη ένταση, ενώ όσοι σε γνωρίζουν λένε ότι είσαι κάτι άπιαστο.
Δεν είμαι σίγουρη για τίποτα. Κάπως έτσι είναι ιστορία της ζωής μου... Μάλλον έχει να κάνει με την εκπαίδευσή μου, δε θέλω να κάνω ψυχανάλυση, αλλά πάντα ήμουν «όλα ή τίποτα». Έτσι είμαι φτιαγμένη. Στο πλατό μού αρέσει να υπάρχουν κανόνες, πιθανότατα επειδή στο σπίτι μου δεν είχαμε και πολλούς. Οι ταινίες πια διαδέχονται η μία την άλλη χωρίς σταματημό. Αυτό γίνεται σταδιακά, αλλά κι εγώ μαθαίνω τον εαυτό μου σιγά σιγά. Το ταλέντο είναι κάτι που καλλιεργείται.
Ποια ηθοποιός είσαι σήμερα;
Δεν ξέρω, αλλά δε νομίζω ότι μοιάζω με πολλές άλλες. Καθεμία με τον τρόπο της επινοεί το στυλ της, κι εγώ έχω το δικό μου. Είμαι ικανοποιημένη από τον εαυτό μου όταν είμαι αληθινή. Εάν δεν αντλώ ευχαρίστηση, αν αρχίσω να βαριέμαι, τότε η υποκριτική μετατρέπεται σε μια αφόρητη δοκιμασία. Πιστεύω ότι προσαρμόζομαι εύκολα: παίζω πάντα για κάποιον ή σε συνάρτηση με κάποιο περιβάλλον. Ποτέ δε με απασχολεί η αισθητική – η κάμερα μπορεί να τραβήξει ό,τι θέλει από μένα. Δεν είμαστε πια στη δεκαετία του ’80, όπου οι ηθοποιοί έπρεπε να είναι πάντα αψεγάδιαστες. Είμαι κορίτσι της εποχής μου.
Αν και το στυλ σου είναι μάλλον ανεπιτήδευτο, έχεις αναδειχτεί σύμβολο του red carpet.
Είναι κι αυτό μια ανάγκη. Μου αρέσει να παίζω το «ρόλο» της Léa Seydoux, με διασκεδάζει (γελάει). Στη ζωή είμαι ακριβώς το αντίθετο: ντροπαλή και ανασφαλής. Παραδόξως, όσο μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση αποκτώ στο κόκκινο χαλί τόσο περισσότερο θέλω να είμαι αόρατη στην καθημερινή μου ζωή. Ποια είναι η ζωή μου; Μου αρέσουν τα απλά πράγματα και είμαι πιστή στους ανθρώπους.
Είσαι ντροπαλή, αλλά παράλληλα σε διακρίνει και κάτι επιθετικό, σχεδόν αντρικό.
Είναι το θράσος των ντροπαλών. Και τα μαθήματα συγκέντρωσης που κάνω. Ξεκίνησα θεραπεία στα 14 μου, τη σταμάτησα και έκτοτε βλέπω ένα συμπεριφοριστή. Είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα, είναι άλλη προσέγγιση. Δουλεύουμε τα συμπτώματα και όχι τις αιτίες. Μου μαθαίνει να διαχειρίζομαι τους φόβους μου και κυρίως να πατάω γερά στα πόδια μου, να μη χάνω την επαφή με την πραγματικότητα, γιατί μερικές φορές έχω την τάση να χάνομαι. Πρέπει να κάνω προσπάθεια για να συγκεντρωθώ, για να ακολουθήσω τη στιγμή.
Φόρεμα από δαντέλα και ζώνη, AZZEDINE ALAIA. Κόσμημα με διαμάντια και μπριγιάν, CHOPARD
Σου αρέσει το παιχνίδι της αποπλάνησης;
Δε με ενδιαφέρει να γοητεύω με κάθε κόστος, δε με απασχολεί αυτό. Είμαι της άποψης ότι «όποιος με αγαπάει με ακολουθεί». Δεν αισθάνομαι εξάρτηση από την επιθυμία των άλλων. Αυτό το έχω πάρει από τη μητέρα μου, που είναι το γυναικείο πρότυπό μου. Είναι όμορφη, αλλά ποτέ δεν άφησε την επιθυμία των αντρών να την καθορίσει. Είναι ελεύθερη, κάνει ό,τι θέλει, φοράει ό,τι βρίσκει μπροστά της.
Ποια είναι η σχέση σου με την εμφάνισή σου;
Μου αρέσω (γέλια). Με βρίσκω μάλλον όμορφη, αλλά και πάλι δε με πολυενδιαφέρει. Υπάρχουν πολλές ηθοποιοί που θεωρούνται καλλονές, αλλά εμένα δε μου αρέσουν. Προτιμώ τη μοναδική ομορφιά, μού αρέσουν τα κάπως διαφορετικά κορίτσια: η Marion Cotillard, η Eva Green, ή η Carey Mulligan με το αστείο της πρόσωπο.
Αν και εσωστρεφής, πρόσφατα εκμυστηρεύτηκες σε συνέντευξή σου ότι είσαι ερωτευμένη...
Είπα ότι έχω γνωρίσει κάποιον καλό, ότι ήμουν ευτυχισμένη... και έγινε πρωτοσέλιδο! Το περίμενα. Είμαι σε φάση που θέλω να χτίσω κάτι καινούριο, μια οικογενειακή ζωή. Και πιστεύω ότι οι ηθοποιοί σήμερα τα καταφέρνουν αρκετά καλά σ' αυτό τον τομέα, καμία δεν έχει αυτοκαταστροφικές τάσεις. Τα μεγάλα πάθη της Isabelle Adjani ήταν συναρπαστικά, αλλά ανήκουν σε άλλες εποχές.
Έχει τελικά μυστήριο η Léa Seydoux;
Το πραγματικό μυστήριο είναι ότι δεν υπάρχει κανένα μυστήριο. Δε λέω ψέματα ποτέ, ξέρεις. Ίσως να με βρίσκουν μυστηριώδη επειδή είμαι διαφορετική. Το πιο περίεργο και παράδοξο που θα βρεις επάνω μου είναι μάλλον το ότι το σινεμά με έκανε αναγνωρίσιμη.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι κατά κάποιον τρόπο, το σινεμά σε έσωσε;
Μικρή πήγαινα στις καλόγριες και άκουγα συνεχώς: «Ο Θεός είναι ο σωτήρας μας». Δεν καταλάβαινα. Να μας σώσει από τι; Σήμερα καταλαβαίνω καλύτερα ότι όλοι μπορεί να θέλουμε κάποιον ή κάτι να μας σώσει. Δε θα έλεγα ότι το σινεμά με έσωσε, αλλά μου είναι σίγουρα απαραίτητο, είναι κάτι που αγαπάω και δίνει νόημα στη ζωή μου. Κάνω ταινίες για να αγγίξω τους ανθρώπους.
Απόδοση: Μυρτώ Σιμιτοπούλου
Φωτογραφίες: Mathieu Cesar
