Αλεξάνδρα Αϊδίνη | Οι αλήθειες πριν από τα "Ψέματα"

Τι δε θα φτάσει μέχρι εσένα από την Αλεξάνδρα Αϊδίνη σ’ αυτή τη συνέντευξη: Το βαθύ αυθόρμητο γέλιο της, που φωτίζει το πρόσωπό της. Οι εκφράσεις της, που αλλάζουν συνεχώς. Οι κινήσεις των χεριών της, που μοιάζει να χορεύουν στον αέρα συνοδεύοντας τα λεγόμενά της. Το βλέμμα της, που περιφέρεται σαν να ψάχνει συνεχώς κάτι. Και μια αύρα ευγένειας και στοχασμού που περιβάλλει τόσο τον λόγο όσο και τη σιωπή της. Αυτές είναι οι αλήθειες της ξεχωριστής ηθοποιού. Κάποιοι τις έχουν ήδη ζήσει στις παραστάσεις, τις ταινίες, τις λίγες τηλεοπτικές της εμφανίσεις και, βέβαια, στα πρώτα επεισόδια της σειράς Ψέματα του Alpha σε σενάριο Νίκου Μήτσα και σκηνοθεσία Γιώργου Γκικαπέππα. Η Έλενα Γιαννάτου, την οποία υποδύεται, είναι μια γυναίκα της διπλανής πόρτας που θα σμίξει για μία μόνο φορά με τον Ανδρέα Ηλιάδη (Χρήστος Λούλης) και μετά η ζωή της θα αλλάξει για πάντα.

Είναι η ζωή μας τόσο απρόβλεπτη;

Όταν τη σκεφτόμαστε στην κοινοτοπία της, όχι. Στην πράξη όμως κρύβεται πάντα μια ανατροπή. Πηγαίνεις στην παράσταση ανύποπτος, θα κάνεις κάτι που το ξέρεις, που το κάνεις κάθε μέρα, και ξαφνικά πέφτει το σκηνικό, κάποιος χρειάζεται γιατρό, μπορεί να κλείσουν τα φώτα από ένα μπλακάουτ... Άλλωστε κάπως έτσι έγινα κι εγώ ηθοποιός, από τη συνάντησή μου με κάτι που δεν περίμενα ότι θα είναι "εκεί".

Θυμάσαι τη στιγμή που επέλεξες να γίνεις ηθοποιός;

Ναι, για μένα ήταν ένα κοσμοϊστορικό γεγονός, ξαφνικό και υπέροχο. Με την αγαπημένη μου γιαγιά Λούλα βλέπαμε μαζί τηλεόραση και πηγαίναμε σινεμά στο Αβάνα στο Χαλάνδρι. Όταν έγινα δεσποινιδούλα, αποφάσισε να με πάει στο θέατρο. Αυτό ήταν! Μόλις έσβησαν τα φώτα και άκουσα τα βήματα των ηθοποιών στο σανίδι που έτριζε, με τα πρώτα λόγια, τις πρώτες σκηνές, παρέλυσα. Μπροστά μου άνοιξε ένας υπέροχος κόσμος και ήξερα πια τι θα κάνω στη ζωή μου. Θυμάμαι και την παράσταση, ήταν το Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ στο Θέατρο Κάππα με την Ελένη Κούρκουλα και τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ. Από εκεί άλλαξαν όλα για μένα, κατάφερα να ελευθερωθώ και να επιβιώσω από μια δύσκολη εφηβεία επειδή είχα πια έναν προορισμό. Μετά τίποτε δεν ήταν πλέον δύσκολο.

Αντιμετώπισες τις γνωστές δυσκολίες για την επιλογή σου;

Ήμουν ένα παιδί που ούτε μιλούσα ούτε λαλούσα. Και δεν είχα καμία τάση προς την τέχνη. Το σπίτι μου βέβαια ήταν γεμάτο με τέχνη και με τους ανθρώπους της, αλλά μου αρκούσε όλα αυτά να τα παρατηρώ. Γι’ αυτό και οι γονείς μου στην αρχή φοβήθηκαν, όμως μετά με στήριξαν και είχα πάντα την αμέριστη υποστήριξή τους γι’ αυτή μου την επιλογή. Αυτό κάνει μια μεγάλη διαφορά από τους καλλιτέχνες που δεν είχαν τη στήριξη των γονιών τους, αλλά την άρνησή τους. Μετά σε όλη τους τη ζωή θα πρέπει να αποδεικνύουν προς κάθε κατεύθυνση ότι η επιλογή τους ήταν σωστή κι αυτό συχνά με έναν τρόπο που για τους άλλους δεν είναι ευχάριστος.

Πώς είναι το ταξίδι στο θέατρο;

Περιπετειώδες και πολύ δύσκολο. Όχι στον πυρήνα της δουλειάς, αλλά στο εξωτερικό του κομμάτι: στην αγωνία, την αμφισβήτηση, την αμφιβολία. Ακόμη δε θεωρώ τίποτε δεδομένο κι ας είμαι ευγνώμων επειδή έζησα ωραία πράγματα σ’ αυτή τη δουλειά. Έχω πάντα την αγωνία να επιβεβαιώσω τους ανθρώπους που με έχουν εμπιστευτεί. Η αγωνία του καλλιτέχνη είναι ένα πράγμα επώδυνο. Εξίσου επώδυνο είναι όταν οι άνθρωποι που συναντάς στη δουλειά δεν είναι εκεί για το θέατρο, αλλά για κάτι άλλο, που ίσως ούτε κι οι ίδιοι δεν το έχουν καταλάβει. Άνθρωποι που δεν είναι επαγγελματίες. Και στο θέατρο πρέπει όλοι μας να είμαστε επαγγελματίες.

Περιγράφεις τον εαυτό σου ως ένα μάλλον μοναχικό άτομο. Το θέατρο όμως είναι ομαδικό, απαιτεί συνύπαρξη, συνεργασίες...

Πράγματι, δεν είχα το χάρισμα της επικοινωνίας και της κοινωνικότητας, ήμουν πολύ μόνη κι έτσι ήξερα να λειτουργώ και να επιβιώνω. Κι ένας από τους λόγους που διάλεξα αυτή τη δουλειά ήταν το να μπορώ να επικοινωνώ και να ενταχθώ σε ομάδα έχοντας πια έναν λόγο, μια αποστολή – όχι για να κάνουμε παρέα. Αλλά μέσα από αυτό κατάλαβα τη χαρά της συμβίωσης, της συνεργασίας και ότι δεν μπορείς να κάνεις μόνος σου θέατρο, δε γίνεται.

Στη ζωή γίνεται;

Γίνεται, αλλά όχι για πάντα, όχι για αρκετό καιρό.

Έχεις υποδυθεί σημαντικούς ρόλους και η απορία είναι αν σου αφήνουν κάτι.

Όχι, επειδή πρέπει πάντα να έχεις χώρο για τον επόμενο ρόλο. Έχω κρατήσει βέβαια ανθρώπους και συναντήσεις πίσω από τις κουίντες. Είναι πολύ οδυνηρό να μπαίνεις σε μια οικογένεια, όπως είναι η κάθε παράσταση, και μετά να την αφήνεις πίσω σου. Αλλά τους ρόλους δεν τους κρατάς. Είμαι σίγουρη όμως ότι μέσα από αυτούς έχω μάθει πράγματα για μένα και τη ζωή, ό,τι θα μάθαινα από έναν καλό φίλο ή μια φίλη. Αλλά όχι, τις ίδιες τις υπάρξεις δεν τις κουβαλάω. Κάθε νέα παράσταση έχει κάτι το ιερό και θα πρέπει να είναι ζωντανή και φρέσκια και να μη διατηρεί τίποτε από τα περασμένα.

Πώς ήταν η επανεκκίνηση μετά την περίοδο του εγκλεισμού που ζήσαμε όλοι; Πώς πέρασες από τη θεατρική απραξία στη δράση;

Στην περίοδο του lockdown η αλήθεια είναι ότι κρατούσα μια μικρή επαφή μέσα από ραδιοφωνικές εκπομπές και το live streaming, που μου έδιναν μικρές ανάσες ζωής. Φέτος όμως, και με τρόμο ψυχής, ξεκίνησαν όλα μαζί και μάλιστα με έναν απίστευτο τρόπο. Η πρώτη μου παράσταση ήταν το Μινόρε της αυγής. Ήταν μια καλή συγκυρία επειδή ήταν σαν μια μεγάλη γιορτή που δεν την είχες προγραμματίσει και την έζησες επειδή έχεις καημό και πάθος, έχεις και δυο τρία φιλαράκια. Ένας έβγαλε μπουζούκι, ένας άλλος μπαγλαμά και έγινε ένα μεγάλο γλέντι.

Ποιες είναι οι διαδρομές σου μέσα στην πόλη;

Τον τελευταίο καιρό σπίτι μου έχει γίνει το αυτοκίνητό μου. Έχω κάνει τόσα χιλιόμετρα όσα δεν έκανα τα τελευταία τρία χρόνια. Κι αυτό για να προλάβω πρόβες και γυρίσματα. Πήγαινα από το Καβούρι στη Νέα Πέραμο και από τη Μαγούλα στην Ελευσίνα, στο Φάληρο, στη Γλυφάδα, τις μισές ώρες της ημέρας τις περνούσα οδηγώντας, ακούγοντας πολύ ραδιόφωνο, πολλή μουσική αλλά και τις ειδήσεις για να μαθαίνω τι συμβαίνει στον κόσμο. Το αυτοκίνητό μου είναι ένα μικρό σπίτι, έχει φαγητά, έχει ρούχα για να αλλάζω, είχα και τον σκύλο μου, που τον έπαιρνα μαζί μου όπου μπορούσα. Μαζί του κάνω και βόλτες εδώ στα Πετράλωνα σε μια μεγάλη διαδρομή που πιάνει Κουκάκι, Φιλοπάππου, Θησείο, Ακρόπολη, Μοναστηράκι. Ένας μεγάλος κύκλος που τον διανύουμε για αποφόρτιση σε μια ζωντανή και ιστορική Αθήνα, μια γειτονιά που μου δημιουργεί ασφάλεια και χαρά και διαθέτει πολυμορφία και πολυφωνία.

Και όταν βρίσκεσαι στο σπίτι;

Έχω ένα τεράστιο βιβλίο στο κομοδίνο μου, το Κουτσό του Julio Cortázar, που μου αρέσει πάρα πολύ, αλλά δεν μπορώ να συγκεντρωθώ για να το τελειώσω. Γενικά, λόγω της πολλής δουλειάς, δε διαβάζω όσο θα ήθελα. Και επειδή δεν μπορώ να κοιμηθώ εύκολα, τώρα διαβάζω το Why We Sleep του Matthew Walker, που εξηγεί με έναν ωραίο τρόπο τι είναι ο ύπνος και ποια τα οφέλη του. Ακούω μουσική, από γαλλική χιπ χοπ μέχρι David Bowie και τζαζ, και πάντα μου έρχεται ένα τραγούδι στα χείλη που μου αρέσει και με κάνει να ηρεμώ. Τέλος, μου αρέσει πολύ να βλέπω τηλεοπτικές σειρές.

Πώς θα μας περιέγραφες αυτή τη στιγμή στη ζωή σου;

Ανυπόμονη και αισιόδοξη.

Το καλοκαίρι τι θα κάνεις;

Τίποτα! Διακοπές, ταξίδια, χαρά! 

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για Mόδα, Ομορφιά, Συγχρονη Ζωή, Πολιτισμό, Design και Γαστρονομία στο madamefigaro.gr