Επίμονη αλλά και cool, η ταλαντούχα ηθοποιός Αναστασία Παντούση χτίζει την καριέρα της με προσεκτικά βήματα τόσο στην τηλεόραση, όσο και στο θέατρο.
Χρειάστηκαν μερικά αυτοσχέδια θεατρικά σκετς στη γειτονιά των παιδικών χρόνων της Αναστασίας Παντούση για καταλάβει ότι το όνειρο που θα κυνηγούσε μεγαλώνοντας είναι αυτό της υποκριτικής. Έχοντας πλέον συμπληρώσει πάνω από μία δεκαετία στον χώρο και προσθέτοντας συνεχώς στο βιογραφικό της σπουδαίες συνεργασίες, δεν έχει σταματήσει να ονειρεύεται και να μαθαίνει.
Απολαμβάνει όμως να μιλάει για τους ρόλους της, όπως αυτός της Ειρήνης στο Ναυάγιο ή της Κάθριν στο Ξαφνικά Πέρσι το Καλοκαίρι, που θα είναι αυτοί τους οποίους θα συστήσει στους θεατές κατά τη νέα τηλεοπτική και θεατρική σεζόν.
Ποια είναι η ηρωίδα που υποδύεσαι στο Ναυάγιο;
Η Ειρήνη Κασσιμάτη. Ζει στα Κύθηρα με τον άντρα της τον Απόστολο, τον οποίο υποδύεται ο Γιώργος Χρυσοστόμου. Έχουν μαζί ένα εργαστήριο αρωματοποιίας και το όνειρό τους είναι να στείλουν ένα άρωμά τους σε έναν διαγωνισμό στον οποίο έχει εγκριθεί, για να ταξιδέψει στο εξωτερικό και να γίνει γνωστό. Είναι ένα πολύ αγαπημένο ζευγάρι, με πολλά όνειρα. Επιθυμούν να ξεκινήσουν μια καινούρια ζωή και παράλληλα με τα επαγγελματικά τους θέλουν να κάνουν ένα παιδί.
Στην πραγματική σου ζωή πόσο κοντά νιώθεις στην Ειρήνη;
Είμαι κι εγώ άνθρωπος που ονειρεύεται πολύ, σκέφτεται το μέλλον του, έχει στόχους. Από την άλλη, δεν είμαι τόσο μεθοδική. Συνήθως αφήνω να δω πώς θα πάνε τα πράγματα, δεν πιέζω καταστάσεις.
Αυτή είναι και η αίσθηση που δίνεις, ότι αφήνεσαι στην παρόρμηση και πας με τη ροή.
Για να είμαι ειλικρινής, προσπαθώ να ελαττώσω την παρόρμησή μου, αλλά δεν τα έχω καταφέρει. Λίγο λίγο όμως, με κάθε χρόνο που περνάει, κάτι γίνεται (γέλια). Αφήνω τα πράγματα να κυλήσουν όπως με πάνε. Από την άλλη, βέβαια, αν έχω έναν στόχο για τον οποίο είμαι πολύ σίγουρη ή αν θέλω κάτι πολύ, θα γυρίσω τον κόσμο για να το καταφέρω.
Η υποκριτική ήταν ένας τέτοιος στόχος;
Από τη στιγμή που κατάλαβα ότι αυτό είναι που θέλω να κάνω –και το κατάλαβα από πολύ μικρή– δεν υπήρχε περίπτωση να το αφήσω. Δε θα σου κρύψω ότι στάθηκα και τυχερή, ήρθαν τα πράγματα αβίαστα. Ήταν όμως δεδομένο ότι από τη μεριά μου θα το κυνηγούσα και θα δούλευα πάνω σε αυτό όσο περισσότερο μπορούσα.
Όταν λες ότι το κατάλαβες από πολύ μικρή, τι εννοείς;
Ήμουν ακόμα μαθήτρια στο δημοτικό και στη γειτονιά μας στα Σπάτα κάναμε σκετσάκια. Βάζαμε τις μαμάδες, τις θείες, τις γιαγιάδες σε καρέκλες, τις οποίες στήναμε αμφιθεατρικά, και δίναμε σχεδόν κάθε βράδυ μια παράσταση, από αναπαραγωγές τηλεοπτικών εκπομπών μέχρι κάτι που είχαμε σκεφτεί εκείνη την ώρα. Το λάτρευα αυτό! Μετά, στο γυμνάσιο, ανακάλυψα μέσα από μια θεατρική ομάδα που είχαμε στο σχολείο ότι αυτή είναι η αγάπη μου.
Οι δικοί σου το είχαν πιστέψει από τότε ή θεωρούσαν ότι πρόκειται απλώς για ένα παιχνίδι;
Προχθές η μητέρα μου μου έστειλε μια φωτογραφία και μου είπε: "Φαινόταν από μικρή ότι το είχες". Νομίζω ότι είχαν καταλάβει ότι θα ασχοληθώ σίγουρα με κάτι που έχει να κάνει με την τέχνη.
Ήταν υποστηρικτικοί όταν τους ανακοίνωσες ότι τελικά θα γίνεις ηθοποιός;
Ήταν υποστηρικτικοί, αλλά είχαν και τις αμφιβολίες τους. Όταν τους είπα ότι θέλω να πάω σε σχολή υποκριτικής, φοβήθηκαν. Μου ζήτησαν να το ξανασκεφτώ γιατί πίστευαν ότι, τελειώνοντας τη σχολή, το μέλλον μου θα ήταν αβέβαιο. Το συζητήσαμε όμως και τους έδειξα πόσο πολύ το ήθελα. Μπήκα παράλληλα και σε μια άλλη σχολή, αλλά πάντα κυνηγούσα το όνειρό μου. Οπότε, κατάλαβαν ότι δεν είχα σκοπό να το αφήσω και μαζί μ’ εμένα που προχωρούσα προχωρούσαν κι αυτοί και με στηρίζουν μέχρι σήμερα.
Την άλλη σχολή την ολοκλήρωσες;
Ναι, αποφοίτησα ως παιδονηπιαγωγός.
Το έχεις ως εναλλακτικό σχέδιο;
Δεν είναι κάτι που το σκέφτομαι τώρα, αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Έτσι κι αλλιώς, μου αρέσει πολύ να ασχολούμαι με τα παιδιά. Εμπνέομαι από αυτά και θέλω να συναναστρέφομαι μαζί τους.
Τα τελευταία χρόνια βρίσκεσαι κάθε σεζόν στην τηλεόραση. Είναι επιλογή σου ή απλώς έχουν έρθει προτάσεις που δεν ήθελες να απορρίψεις;
Είναι συνδυασμός πραγμάτων. Πριν ανακοινωθεί ότι θα γίνει το Ποτάμι, στα μισά της χρονιάς, έκανα μόνο θέατρο. Γύρω στον Μάιο βγήκε η Στοργή και ταυτόχρονα με πήρε τηλέφωνο ο Μανούσος Μανουσάκης για τη συνέχεια του Ποταμιού, οπότε δεν μπορούσα να πω "όχι". Το Ποτάμι ήταν ένας σταθμός για μένα, με τον Μανούσο Μανουσάκη είχαμε αναπτύξει μια σχέση και είπαμε να το κάνουμε μαζί.
Η Στοργή, από την άλλη, ήταν πραγματικά ένα δώρο γιατί ήταν κάτι πολύ διαφορετικό και είναι πολύ δύσκολο να ξαναβρεθεί τέτοιος ρόλος και ειδικά για την τηλεόραση. Μετά ήρθε το Ναυάγιο και είπα "ναι". Πρόκειται για μια μεγάλη παραγωγή και βασίζεται σε αληθινά γεγονότα κι αυτό με έσπρωξε να θέλω να το κάνω. Όταν έμαθα τους συντελεστές, ήθελα ακόμα πιο πολύ να συμμετάσχω.
Με τον Γιώργο Χρυσοστόμου έχετε συνεργαστεί στο παρελθόν;
Όχι και είναι μεγάλη η χαρά που συνεργάστηκα μαζί του. Τον εκτιμώ πάρα πολύ ως ηθοποιό και δουλέψαμε πολύ ωραία – θεωρώ ότι βγήκαν ωραίες οι σκηνές μας. Γενικά έχει μαζευτεί ένα φοβερό καστ ταλαντούχων ηθοποιών και, ακόμα κι αν δεν έχεις σκηνές μαζί τους, είναι πολύ όμορφο να βλέπεις ότι στη σειρά όπου συμμετέχεις υπάρχουν ηθοποιοί από αυτούς που σε εμπνέουν. Τους εκτιμούσα όλους από πριν και η συνεργασία μας επιβεβαίωσε την εκτίμηση που τους είχα.
Παρόλο που είσαι λίγα χρόνια στον χώρο, μετράς σπουδαίες συνεργασίες.
Είχα τη χαρά και την τιμή να συνεργαστώ με πολύ μεγάλα ονόματα κι αυτό μόνο να σε βοηθήσει μπορεί και να σε πάει παρακάτω. Το καλύτερο όμως δεν είναι ότι πρόκειται για σπουδαίους ηθοποιούς, αλλά ότι, πάνω απ’ όλα, είναι σπουδαίοι άνθρωποι και η επικοινωνία μαζί τους με έμαθε πολλά πράγματα, ανεξάρτητα από την υποκριτική. Το υπολογίζω πλέον στις συνεργασίες μου να είναι ο άλλος καλός άνθρωπος.
Σου έχει τύχει να εκτιμάς κάποιον πριν τον γνωρίσεις και μετά να σε απογοητεύσει;
Όχι, γι’ αυτό και είπα ότι έχω υπάρξει τυχερή. Ούτε έχω απογοητευτεί ούτε έχω πληγωθεί. Απλώς με τα χρόνια έμαθα ότι δε χρειάζεται να ανοίγομαι τόσο. Δε θα μοιραστώ, όπως παλιότερα, προσωπικά μου πράγματα. Αυτό που γινόμαστε όλοι μια παρέα, μια οικογένεια, μπορεί να συμβεί, αλλά όχι πάντα.
Σε έχει ενοχλήσει η ενασχόληση των media με την προσωπική σου ζωή;
Είμαι ήδη 12 χρόνια στη δουλειά και, όταν άρχισαν να ασχολούνται με τα προσωπικά μου και να με ρωτάνε περισσότερα, δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε. Δεν το καταλάβαινα και, για να είμαι ειλικρινής, εξακολουθώ να μην το καταλαβαίνω. Κατανοώ ότι είναι κάτι που υπάρχει στην πραγματικότητα και στον χώρο στον οποίο κινούμαι, αλλά δεν μπορώ να πω ότι μου αρέσει. Τα προσωπικά του καθενός είναι προσωπικά, δεν υπάρχει λόγος να τα μοιράζεται. Πόσο μάλλον να του επιβάλλουν να τα μοιράζεται!
Η αλήθεια είναι ότι η αναγνωρισιμότητα δημιουργεί συχνά στους άλλους μια αίσθηση οικειότητας. Σε ενοχλεί αυτό;
Δεν το σκέφτομαι. Δεν είναι ότι βγαίνω έξω και δεν μπορώ να φάω το φαγητό μου επειδή με κοιτάζουν. Έχει συμβεί κάποιες φορές, αλλά δεν το έχω στο μυαλό μου. Για να πω την αλήθεια, αυτό που συνήθως διαπιστώνω είναι ότι δε με αναγνωρίζουν. Μου έχει τύχει να μου μιλάνε για το Ποτάμι και για την ηρωίδα που υποδύομαι, αλλά να μην έχουν καταλάβει ότι είμαι εγώ.
Η τηλεόραση σε έχει βοηθήσει να κάνεις καλύτερες επαγγελματικές επιλογές;
Ναι, όσο περνάει ο καιρός βρίσκομαι όλο και πιο συχνά στη θέση να επιλέξω τι θα κάνω και/ή αν θα κάνω κάτι. Όμως τίποτα δεν είναι δεδομένο. Μπορεί να έρθει κάποια στιγμή που να μην έχω προτάσεις.
Έχεις πει "όχι" για το οποίο εκ των υστέρων μετάνιωσες;
Όχι!
Υπάρχουν άλλες δουλειές που έχεις ζηλέψει φέτος;
Θαυμάζω δουλειές που δεν έχω δει ακόμα και περιμένω να δω ή σειρές που έχουν γίνει με λίγα επεισόδια, που σημαίνει ότι έχουν περισσότερο χρόνο για να δουλευτούν. Θα ήθελα πολύ να είμαι σε μια τέτοια σειρά, όπως είχα την ευκαιρία και τη χαρά να συμμετάσχω στη Ζωή στον ANT1+.
Θεατρικά πού θα σε δούμε;
Θα είμαι στο Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι του Τένεσι Ουίλιαμς, που ανεβαίνει στο θέατρο Νέος Ακάδημος σε σκηνοθεσία Λίλλυς Μελεμέ, με τους Φιλαρέτη Κομνηνού, Δημήτρη Τσίκλη και Πάρη Λεόντιο. Είναι ένα σπουδαίο έργο το οποίο θίγει θέματα που μας απασχολούν από τότε που γράφτηκε μέχρι σήμερα και το κάνει με έναν ποιοτικό ρεαλισμό.
Θεωρείς ότι ως ηθοποιός έχεις μια μεγαλύτερη ευθύνη για το πώς επηρεάζεις τον κόσμο μέσα από την τέχνη σου;
Δύσκολη ερώτηση. Έχει ένα τέτοιο "βάρος" γιατί εκτιθέμεθα όλοι εμείς και αυτό που βγάζουμε προς τα έξω επηρεάζει τον κόσμο, είτε το αντιλαμβάνεται είτε όχι. Όταν ένας θεατής έρχεται να δει μια παράσταση, του μένουν πράγματα που εκείνη την ώρα μπορεί να μην τα καταλαβαίνει, αλλά μετά, στην καθημερινότητά του, τα σκέφτεται, τα χρησιμοποιεί. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο η τέχνη μάς βοηθάει να πάμε παρακάτω.
Αλλά είναι και θέμα του καθενός το πώς θα το αξιοποιήσει – δεν ξέρω αν πραγματικά το αξιοποιούμε. Μου έχει τύχει στο τέλος μιας παράστασης να έρθει μια κυρία να μας συγχαρεί και να μας πει ότι τη συγκινήσαμε. Την επόμενη μέρα στο καράβι της επιστροφής –γιατί ήμασταν σε περιοδεία– η ίδια κυρία είχε έναν καβγά και η συμπεριφορά της ήταν ακραία ρατσιστική. Ο ρατσισμός ήταν ακριβώς το θέμα που έθιγε η παράσταση για την οποία μας έδωσε συγχαρητήρια!
Φωτογραφίες: Ολυμπία Κρασαγάκη
