Η Βασιλική Τρουφάκου δεν είναι μόνο μια ταλαντούχα ηθοποιός, αλλά και ένας άνθρωπος που δε διστάζει να παίρνει θέση.
Οι τελευταίες μέρες της χρονιάς βρίσκουν τη Βασιλική Τρουφάκου κάπου ανάμεσα σε Λονδίνο, Κύπρο και Αθήνα για τις ανάγκες των γυρισμάτων της νέας σειράς του Mega, Famagusta. Την ημέρα της συνέντευξης ο οργανισμός της είναι, όπως μας εξομολογείται, λίγο πριν δώσει την ένδειξη "game over", αλλά, παρά τον πυρετό που την ταλαιπωρεί, απαντά με πάθος και με απόλυτα δομημένη σκέψη.
Κάτι που θα διαπιστώσεις ότι κάνει και μέσα από τα social media της, στα οποία συχνά εκφράζεται με πάθος για κοινωνικά ζητήματα. Οι συζητήσεις με τη Βασιλική Τρουφάκου μοιάζουν με τον ορισμό που η ίδια δίνει στην αγάπη και δύσκολα τις ξεχνάς. Όσο δύσκολα ξεχνάς και τα εκφραστικά μάτια της. Φέτος τη βλέπουμε και στη σειρά του Alpha Ο γιατρός αλλά και στην παράσταση Το μυστικό της κοντέσσας Βαλαίρενας στο Θέατρον του Κέντρου Πολιτισμού "Ελληνικός Κόσμος".
Σε λίγες μέρες θα κάνει πρεμιέρα στο Mega η σειρά Famagusta, που αναφέρεται στο κυπριακό. Ποια είναι η εμπειρία σου μέχρι στιγμής;
Το Famagusta μιλάει για ένα θέμα σημαντικό για τον ελληνισμό, γι’ αυτό το συλλογικό τραύμα, που εμένα προσωπικά με συγκίνησε. Νιώθω χαρά που συμμετέχω σε μια τέτοια δουλειά. Επίσης, με χαροποιεί πολύ που συνεργάζομαι με τον Ανδρέα Γεωργίου. Είναι εξαιρετικός συνεργάτης και ο βασικός λόγος που ανέλαβα τη δουλειά αυτή.
Τα γυρίσματα γίνονται σε Ελλάδα, Κύπρο και Λονδίνο. Απολαμβάνεις αυτή την εναλλαγή ή σε ζορίζει;
Ισχύουν και τα δύο. Είναι απαιτητικό το ότι το βράδυ δε γυρίζεις στο σπίτι σου και στο κρεβάτι σου και πρέπει να κυνηγάς ένα αεροπλάνο. Είναι όμως μέρος της δουλειάς μας.
Τι ξεχωρίζεις στην ηρωίδα σου;
Υποδύομαι τη σύντροφο του Παύλου (σ.σ. Ανδρέας Γεωργίου), ο οποίος έρχεται αντιμέτωπος με μια πολύ σοβαρή, απειλητική για τη ζωή του ασθένεια. Αυτό που μου αρέσει στην ηρωίδα μου είναι ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει την κατάσταση και το ότι ξεχωρίζει το σημαντικό. Ενώ η σχέση μπαίνει σε ένα άλλο σημείο σύγκρουσης, μπροστά στο ενδεχόμενο του θανάτου του ανθρώπου σου ξαφνικά συνειδητοποιείς τι έχει σημασία.
Οι περισσότεροι άνθρωποι βγάζουν μια δύναμη στα δύσκολα.
Δεν είναι όμως τόσο δεδομένο ότι θα σου σταθούν οι άνθρωποί σου στα δύσκολα. Υπάρχει και το ενδεχόμενο να μη συμβεί αυτό, να είναι πολύ "βαρύ" για την πλάτη τους. Πόσες φορές δεν ακούμε κάποιον να λέει: "Αχ, άλλαξε θέμα, δεν μπορώ να το ακούσω αυτό"; Ως κοινωνία έχουμε πολύ μεγάλη αμηχανία στο να χειριστούμε τη δυσκολία, την ασθένεια, τον θάνατο. Δεν ξέρουμε ούτε συλλογικά ούτε ατομικά να το διαχειριστούμε. Θρηνούμε και πενθούμε κάπως ιδιωτικά και με ένα αίσθημα ενοχής, σαν να χαλάμε το πάρτι των άλλων, και αυτό είναι λίγο άρρωστο. Η ζωή δεν είναι ένας ατέλειωτος θρίαμβος. Ίσως όμως καταναλώνουμε καλύτερα όταν είμαστε ευτυχισμένοι (γέλια). Ίσως είμαστε καλύτεροι καταναλωτές, καλύτεροι θεατές.
Ευτυχισμένοι ή στην άγνοιά μας;
Είμαστε στην εποχή που θεωρούμε ότι ο άνθρωπος είναι ο θεός της ζωής του και των συναισθημάτων του. Δεν υπάρχει τίποτα που να εξαρτάται από τον άλλο, από την κοινωνία, από τον κόσμο... Είναι παράνοια αυτό! Είναι παράνοια για οτιδήποτε συμβαίνει να λες: "Εγώ άμα το διαχειριστώ...". Είναι πολύ σωστό να αναλαμβάνουμε την ευθύνη του εαυτού μας, αλλά αυτό το "δες το αλλιώς", λες και όλα εξαρτώνται από τη δική σου θέαση των πραγμάτων, είναι παρανοϊκό. Δεν πρόκειται για μια εσωτερική διαδικασία γιατί υπάρχουν πράγματα έξω από εμάς, που μας υπερβαίνουν, που πρέπει να τα βιώσουμε, που θα τα βιώσουμε. Από κοινωνικές αδικίες μέχρι αντικειμενικά πολύ σοβαρά προβλήματα.
Θεωρείς ότι οι καλλιτέχνες, επειδή έχετε επιρροή στον κόσμο, πρέπει να μιλάτε ανοιχτά για κοινωνικά ζητήματα;
Γενικά, καλό είναι οι άνθρωποι να μιλάνε και να μη γαβγίζουν. Και να μην ιδιωτεύουν ασχολούμενοι μόνο με τον μικρόκοσμό τους, το πρωινό τους, τον φίλο τους, τη διασκέδασή τους... Δεν είναι στάση ζωής, είναι στάση ζωής του ιδιώτη ηλίθιου. Θα πρέπει να είμαστε ενεργοί στη ζωή, στους δικούς μας ανθρώπους αλλά και στο γενικό σύνολο. Αν και υπάρχει και αυτή η ευκολία που νομίζουμε ότι συνομιλούμε και συμμετέχουμε σε κάτι κοινό, ενώ στην πραγματικότητα είναι μια σελιδούλα στο Ίντερνετ η οποία θα είναι ξεχασμένη σε λίγες ώρες. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να μιλάμε όλοι για όλα συνέχεια. Εγώ δε νιώθω αυτοπεποίθηση, υποχρέωση και δυνατότητα να μιλάω για όλα. Είναι κάποια πράγματα για τα οποία έχω δομήσει μια σκέψη και μπορώ να μιλήσω και κάποια για τα οποία θα ακούσω.
Δε νιώθεις δηλαδή ότι έχεις "υποχρέωση" να παίρνεις θέση;
Όχι. Πρώτα απ’ όλα, ως καλλιτέχνις μιλάς με τη δουλειά σου. Έπειτα, αν εκτίθεσαι μέσα από συνεντεύξεις, μέσα από προβολή ή οτιδήποτε, μοιραία η στάση σου είναι εν θέσει. Αν επιλέγεις να μη μιλάς για τίποτα, κι αυτό είναι μια θέση. Ή αν περιφέρεσαι και λες πέντε γενικότητες του τύπου "να αγαπάμε", "να μην έχουμε βία", κι αυτό είναι μια θέση.
Είσαι πάντα ο εαυτός σου ή έχεις νιώσει να εγκλωβίζεσαι στον δημόσιο λόγο;
Είμαι της άποψης ότι, εφόσον έχεις μια πλατφόρμα όπως τα social και μια δυνατότητα μέσα από πέντε συνεντεύξεις, ας πεις κάποια πράγματα χρήσιμα, ουσιαστικά και όχι μόνο ισορροπιστικές βλακείες. Βλέπεις ανθρώπους που μιλάνε και λένε δυο κουβέντες παραπάνω και λες: "Να, γίνεται". Αυτό βέβαια σημαίνει ότι έχεις και περιεχόμενο, που δεν είναι δεδομένο. Δεν είναι απαραίτητο ότι έχουν περιεχόμενο όλοι οι άνθρωποι που εκτίθενται ή κάνουν ένα σίριαλ, μια ταινία ή παίζουν σε μια παράσταση.
Θεωρείται κάπως αυτονόητο ότι υπάρχει καλλιέργεια στους ανθρώπους που ασχολούνται με την υποκριτική.
Όχι, δεν είναι αυτονόητο. Εξάλλου, μιλάς για κάτι περισσότερο, να έχει ο άλλος οργάνωση σκέψης ώστε να πει δυο ουσιαστικές κουβέντες.
Θα σε πάω τώρα στην άλλη ηρωίδα σου, που κι εκείνη υποφέρει, στη σειρά Ο γιατρός. Πολύ δυνατή ιστορία.
Με συγκλόνισε, δε σου κρύβω. Όταν έκανα τη συζήτηση για να αναλάβω αυτό τον ρόλο, έλεγα: "Απίστευτο, τι μπορεί να τύχει σε έναν άνθρωπο!". Είναι κάτι που μπορείς να δεις σε εφιάλτη: η μαμά μου να μη μου μιλάει και να μη με αναγνωρίζει, ο σύντροφός μου να μη με θυμάται και να θεωρεί ότι είμαι μια άλλη. Ξαφνικά το οικείο γίνεται ξένο. Είναι συγκλονιστικό ότι πρόκειται για αληθινή ιστορία, ότι υπάρχει αυτός ο γιατρός και αυτή η γυναίκα.
Θα μπορούσες να κάνεις τόση υπομονή όση κάνει η ηρωίδα σου;
Όλοι μου λένε για την υπομονή, αλλά στην πραγματικότητα τι μπορούσε να κάνει; Είναι ζήτημα προτεραιότητας. Ο άνθρωπος αυτός ξύπνησε και δε θυμόταν ότι έχει χωρίσει με τη γυναίκα του ή ότι έχει χάσει το παιδί του. Δεν ήταν προτεραιότητα να του θυμίσει ότι είχαν μια όμορφη σχέση. Ως άνθρωπος διακριτικός, ουσιαστικός και με περιεχόμενο, η Σοφία ήξερε ότι η ίδια ήταν εκτός θέματος. Βέβαια, θα δούμε ότι θα τεθεί το θέμα γιατί κι εκείνη έχει μια ζωή μπροστά της.
Δε θα έπρεπε σε μια σχέση να είναι προτεραιότητα ο εαυτός μας;
Κάποιες φορές προέχουν άλλα πράγματα. Αυτό θαυμάζω στην ηρωίδα μου, όπως και σε αυτήν του Famagusta: τη δυνατότητά της να δώσει αγάπη. Είναι πάρα πολλοί άνθρωποι που νιώθουν και θέλουν να δώσουν αγάπη, αλλά δεν μπορούν. Δεν ξέρουν πώς να το κάνουν. Αυτό είναι μια συνειδητοποίηση που μεγαλώνοντας με συγκλονίζει κάπως. Δεν είναι αυτονόητο ότι οι άνθρωποι μπορούν να δώσουν αγάπη. Ίσως να μην έχουν τους τρόπους, να μην το επιτρέπει ο χαρακτήρας τους.
Ο παππούς μου μου έλεγε: "Τι είναι η αγάπη, παιδί μου; Τρώγεται;". Γιατί τον ρωτούσα: "Μ’ αγαπάς, παππού;". Μεγαλώνοντας το καταλαβαίνω, η αγάπη έχει μια πρακτική διάσταση και μια μεταβίβαση για να είναι αγάπη. Έχει παραλήπτη, είτε αυτό είναι η φύση είτε ένας άλλος άνθρωπος είτε η μαγειρική, για παράδειγμα. Είναι κάτι το οποίο μεταβιβάζεται με έναν τρόπο. Μου αρέσει που οι ηρωίδες μου αγαπούν και αυτό αποδεικνύεται από τις πράξεις τους. Λένε "σ’ αγαπώ" και αυτό βλέπουμε να πραγματώνεται.
Εσύ εκφράζεις με λόγια τα συναισθήματά σου;
Εκφράζομαι. Όλη η ουσία της δουλειάς μου είναι να εκφράζω αυτό που θέλω και να το εκφράζω σωστά (γέλια).
Παράλληλα με τις σειρές, συμμετέχεις στην παράσταση Το μυστικό της κοντέσσας Βαλέραινας. Δεν είναι πολύ πιεστικό αυτό;
Τα γυρίσματα για τον Γιατρό ολοκληρώθηκαν πέρυσι τον Μάρτιο – θα δούμε τι θα γίνει με τη συνέχεια. Αν εξαιρέσουμε αυτή την περίοδο που είχα πολλά ταξίδια για το Famagusta και την πρεμιέρα στο θέατρο, είναι γενικά από τις χρονιές που το πρόγραμμα είναι πολύ πιο ανθρώπινο.
Φαντάζομαι ότι, επιλέγοντας αυτή τη δουλειά, έχεις αποδειχτεί το να μην έχεις σταθερό πρόγραμμα.
Η δουλειά σου στερεί το να έχεις στοιχειώδες πρόγραμμα. Γι’ αυτό πολλοί συνάδελφοι που κάνουν τώρα τηλεόραση δεν έβαλαν θέατρο, γιατί αυτό σημαίνει ότι δουλεύεις επτά μέρες την εβδομάδα. Πολλοί άλλοι συνάδελφοι όμως το έχουν κάνει για πολλά χρόνια στη ζωή τους.
Μήπως γίνεται και για βιοποριστικούς λόγους;
Δεν ξέρεις ποιες είναι οι ανάγκες του άλλου και πώς έχει διαμορφώσει τη ζωή του. Σίγουρα οι αμοιβές δε σου επιτρέπουν να κάνεις μια δουλειά και μετά να κάτσεις σπίτι για δύο χρόνια. Εξαρτάται όμως για ποιον μιλάμε. Σίγουρα γίνεται και για οικονομικούς λόγους, αλλά υπάρχουν συνάδελφοι οι οποίοι δουλεύουν στην τηλεόραση 30 χρόνια σερί και έχουν και θέατρο. Αυτό είναι μια επιλογή ζωής, δεν είναι ανάγκη. Και είναι σεβαστή επιλογή ζωής. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να το κάνουν. Κι αυτό είναι σεβαστό.
Υπάρχει, κατά τη γνώμη σου, και ένα είδος εθισμού σε αυτούς που κάνουν τηλεόραση;
Είναι μια πολύ σκληρή δουλειά η τηλεόραση, δεν είναι θέμα εθισμού. Για να την κάνεις καλά, να σε θέλει η τηλεόραση και να τη θέλεις κι εσύ, σημαίνει ότι έχεις δουλέψει πολύ. Δεν μπορείς να κρατηθείς στη δουλειά αυτή αν δε σου αρέσει και δεν την αγαπάς πολύ και δεν καταβάλλεις προσπάθεια, για να σου γυρίσει μετά πίσω.
Δεν μπορώ να μη σε ρωτήσω και για τη συνύπαρξη στη σκηνή με τη Νένα Μεντή.
Είμαι τυχερή γιατί η εποχή μας στερείται μεγεθών. Η Νένα Μεντή είναι τεράστιου μεγέθους ηθοποιός και προσωπικότητα. Μια γυναίκα που είναι 50 χρόνια στο θέατρο. Ένα μεγάλο ταλέντο, με τρομερό εκτόπισμα. Είναι συναρπαστικό να συνεργάζεσαι με έναν τέτοιο άνθρωπο και με τον μύθο του. Χαίρομαι επίσης που δουλεύω για πρώτη φορά με τον Πέτρο Ζούλια. Ξέρει πολύ καλά τη δουλειά του, να σε οδηγήσει στο αποτέλεσμα που θέλει. Νιώθω μια καλώς εννοούμενη, ασφάλεια. Είμαι σε "καλά χέρια" σε αυτή τη δουλειά.
Φωτογραφίες: Βασίλης Μαντάς
Μακιγιάζ - Μαλλιά: Mary Ann
Eπιμέλεια: Μπέττυ Πετκόγλου
Ευχαριστούμε το New Hotel για τη φιλοξενία.
