Χαρτογραφούμε το street food στους ελληνικούς δρόμους: Από πιτόγυρο μέχρι φαλάφελ, σάντουιτς και bao buns
Γρήγορο, φτηνό, αλήτικο. Οι διαχρονικές απαρχές του street food μοιάζουν εσχάτως να έχουν διαφοροποιηθεί. Το φαγητό του δρόμου φαίνεται πως εξευγενίζεται και ενδεχομένως ακριβαίνει, αλλά αυτό ίσως δεν είναι απαραίτητα και τόσο κακό. Τουλάχιστον όσο αυτό αποτελεί μια καυτή γαστρονομική τάση.
Διαχρονικά και οικουμενικά οι κουζίνες του δρόμου συγκέντρωναν όλα εκείνα τα στοιχεία που χρειάζεται κάποιος, ειδικά ο ταξιδιώτης, σε ένα μέρος για να γνωρίσει ένα ή περισσότερα κομμάτια του τόπου, με συνταγές που περικλείουν μέσα τους τοπικά υλικά, κουλτούρα και μυστικά που περνούν από γενιά σε γενιά. Επιπλέον, μόνο λίγες δεν είναι οι φορές που αυτές αποτελούν την έμπνευση των food trends σε παγκόσμιο επίπεδο. Το σταυροδρόμι ανάμεσα στο βρόμικο και το gourmet, το international και το παραδοσιακό μπορεί ορισμένες φορές να παραπλανήσει τον πρωτάρη, όχι όμως εκείνον που ξέρει να δοκιμάζει, αλλά κυρίως να εκτιμά.
Στη χώρα μας δε θα μπορούσε να ισχύει κάτι διαφορετικό, παρότι συχνά μοιάζουν λίγο μπερδεμένα τα πράγματα. Το "να πάρω ένα σουβλάκι στο χέρι" ή το κουλούρι Θεσσαλονίκης μαζί με τον καφέ (χωρίς "Λα βας κι ρι" πλέον) συμβαδίζει, πλαισιώνει ή ακόμη και ανταγωνίζεται το "ας καθίσουμε για ένα ποκέ μπολ" ή "δυσκολεύομαι να αποφασίσω τι γέμιση θα έχει το bao μου". Ο δρόμος, βλέπεις, έχει τη δική του ιστορία, τον ξεχωριστό cool χαρακτήρα του αλλά κι εκείνη την αίσθηση της περιπέτειας που χρειάζεσαι, ακόμη και στο φαγητό, πολλές φορές. Ακόμη κι αν έχει "φλωρέψει" κατά τι στις γεύσεις του, σε σχέση με μερικές δεκαετίες πριν.
Κυρίως η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη έχουν κάνει αρκετά βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση και ο καθένας έχει να επιλέξει ανάμεσα σε μια αρκετά πλούσια και ενδιαφέρουσα γκάμα γεύσεων που ικανοποιούν κάθε πεινασμένο περιπλανώμενο. Κάποιες φορές βέβαια παρουσιάζονται και αμφιλεγόμενα concepts, ενώ και το κόστος μοιάζει να ξεφεύγει από μια εκ των βασικών αρχών του street food.
Το παραδοσιακό τυλιχτό, το πιτόγυρο δηλαδή, αλλά και το σουβλάκι, μαζί με το κουλούρι Θεσσαλονίκης, ήταν η απαρχή του ελληνικού street food. H τάση μετά από αρκετά χρόνια χειμερίας νάρκης προχώρησε. Τα σουβλατζίδικα "καθάρισαν" και απέκτησαν πολύχρωμα φτιασιδώματα, στην πίτα προστέθηκαν περισσότερες εναλλακτικές, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις το είδαμε μέχρι και "αποδομημένο", με την πιο γκουρμέ σημασία του όρου. Το κουλουράκι, από την άλλη, το βρίσκεις όλο και συχνότερα σε αλυσίδες καφέ ή ακόμη και σε brunch.
Περισσότερο street food στο Askmen.gr
