Ο Νίκος Κοντομήτρος ξεχωρίζει όσα είδε, δοκίμασε, άκουσε και ευχαριστήθηκε την εβδομάδα που μας πέρασε.
Σε μία καθημερινότητα που αναδομείται on repeat, υπάρχουν μερικά σταθερά ραντεβού. Παντός καιρού. Το ραντεβού μας με τον πολιτισμό, την τέχνη, τη γεύση, το design, την αισθητική. Τη συνάντηση με το #theaftertaste, το οποίο κάθε εβδομάδα ξεχωρίζει τα καλύτερα από όσα συμβαίνουν στην πόλη που δεν σταματά να (ανα)γεννάται μέσα από την ύπαρξη της.
Είδαμε:
Το Assembling Memories της δικής (μας) Denny. Έχοντας παρακολουθήσει εκθέσεις που έχουν λάβει χώρα τα τελευταία χρόνια στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού – τον "Ελληνικό Κόσμο”, όπως συνηθίζουμε να τον αποκαλούμε -, η αλήθεια είναι ότι ήμουν προετοιμασμένος για μία σύντομης διαρκείας έκθεσης ζωγραφικής. Η Denny Theocharakis φημίζεται για αυτό της το ταλέντο. Έπεσα έξω, έκανα λάθος. Ευτυχώς, εντυπωσιάστηκα.
Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. Ήταν το μεσημέρι της Τετάρτης, όταν βρέθηκα στο σημαντικό φορέα πολιτισμού για να βιώσω – για μένα κάθε πολιτιστικό ραντεβού συνιστά μία ξεχωριστή εμπειρία – το Assembling Memories, την έκθεση στην οποία η ταλαντούχα κυρία Θεοχαράκη ανατρέχει στις μνήμες της – δύσκολες, μα και ευχάριστες – από το οικογενειακό εργοστάσιο κατασκευής αυτοκινήτων της ΤΕΟΚΑΡ στον Βόλο. Δεν είναι εύκολο να κοιτάς κατάματα το παρελθόν σου. Να γίνεσαι μέλος του ψαχνά. Να χάνεις την επούλωση που ο χρόνος αβίαστα – ο καλύτερος γιατρός, όπως συχνά θυμάται ο σοφός λαός – σε ενδεχόμενα τραύματα. Να αφήνεις στην άκρη τη σωτήρια "ανάγνωση" του από το παρόν. Η Denny Theocharakis το τόλμησε.
Όσο παρατηρώ το ζωγραφικό της σύμπαν, ακούω τη φωνή της. Είναι ήρεμη. Γαλήνια. Με χαμηλή δόνηση, εκ βαθέων συναίσθημα, προσωπικότητα. Όπως ακριβώς, οι δημιουργίες της στην έκθεση που αντικρίζω αυτή τη στιγμή μπροστά μου. Αν την ρωτήσεις, θα σου εκμυστηρευτεί πως αφενός το χέρι της οδηγούσαν οι αναμνήσεις, αφετέρου η έμπνευση της στιγμής υπήρξε καθοριστική στο τελικό αποτέλεσμα. Μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί το γεγονός ότι πάνω στα παλιά υλικά, η Θεοχαράκη ξεδιπλώνει ποικίλες θεματικές πτυχές, άλλοτε με πενάκι, άλλοτε με κάρβουνο ή με ζωηρά χρώματα λαδιού, απεικονίζοντας – με διαφορετικές τεχνοτροπίες – ξεχωριστούς και ευφάνταστους κόσμους, που ακροβατούν ανάμεσα στο ρεαλιστικό και το υπερρεαλιστικό.
Η ζωγραφική δεν είναι η μοναδική μορφή τέχνης που αντικρίζει κανείς. Οι φωτογραφίες της έκθεσης είναι ζωντανές, παραστατικές, λήψεις και καρέ μίας άλλης εποχής, τόσο για την οικογένειά της όσο και για την ίδια. Ανάμεσα στην τέχνη της φωτογραφίας και ζωγραφικής, ένα βιωματικό βίντεο από την επίσκεψη, την εποχή της ακμής και το κλείσιμο της οικογενειακής επιχείρησης σε καθιστά κοινωνό του βίου του. Μίας ζωής που δεν θα μπορούσε να ξεδιπλωθεί καλύτερα από ό,τι στο Assembling Memories.
Δοκιμάσαμε:
Το ανανεωμένο πρόσωπο του Vezené. Ήταν πριν από τέσσερα ή πέντε χρόνια – η meta-κόβιντ πραγματικότητα έχει συμβάλει στο να χάσω για λίγο την αίσθηση του χρόνου και της ακρίβειας, όταν πέρασα για πρώτη φορά την πόρτα του Vezené. Φημισμένο, από τότε, για τις premium κοπές, τη nose-to-tail πρακτική (σ.σ. αξιοποίηση ακόμη και των λιγότερο συνηθισμένων τμημάτων του κρέατος), τις μοντέρνες εκδοχές μαγειρικής στη φωτιά, την επίγευση που αφήνει στον ουρανίσκο. Σήμερα, το πρόσωπο του έχει αλλάξει. Έχει αναδομηθεί, φρεσκαριστεί, ανανεωθεί. Χωρίς να αλλοιωθεί η ουσία του – συνθήκη που απαιτεί προσεκτική μελέτη, χειρουργικές τονωτικές ενέσεις, αισθητική, δομημένες αποφάσεις. Ευτυχώς, το Vezené και ο μαέστρος του τα διαθέτουν.
Δεν γνωρίζω προσωπικά τον Άρη Βεζενέ. Πριν από λίγες ημέρες, κατάφερα – θέλω να πιστεύω – να τον "διαβάσω" μέσα από τις δημιουργίες του. Να τον αποκωδικοποιήσω μέσα από τις γαστριμαργικές του προτάσεις. Να τον αισθανθώ διά των αρχιτεκτονικών και διακοσμητικών πινελιών που ντύνουν τον μπιστρό χώρο του. Στον μυαλό μου, έχω σχηματίσει την εικόνα ενός ευφυούς επαγγελματία που αγαπά την εξέλιξη, την αισθητική – όπως το ίδιο το Vezené, τους μαγειρικούς πειραματισμούς – τα πιάτα του το αποκαλύπτουν, την ηρεμία που σου προσφέρει η καλή, αλλά προσιτή ζωή. Γιατί, στο Vezené περνάς καλά. Χαλαρώνεις, παίρνεις τις ανάσες σου, λειαίνεις τις γωνίες σου, απολαμβάνεις εκλεκτό κρασί – οι αυστηρά επιλεγμένες ετικέτες το σιγοντάρουν, αφήνεσαι σε Greek-inspired γευστικές προτάσεις που δεν αφορούν πλέον αποκλειστικά το κρέας.
Για την ακρίβεια, το πρώτο αθηναϊκό εστιατορικό παιδί του Άρη Βεζενέ σερβίρει σήμερα μοντέρνα, ελληνική κουζίνα με την ποσόστωση ανάμεσα στο κρεάτινο και θαλασσινό στοιχείο να ισορροπεί αρμονικά στο πενήντα-πενήντα. Θα το καταλάβεις από τα highlights μου. Ο λευκός ταραμάς με πούδρα μυρωδικών και τραγανό χωριάτικο φύλλο για συνοδεία σε λεπτές φέτες καταφέρνει κάτι επίκαιρα δύσκολο: να είναι αέρινος στο σώμα, ανάλαφρος στην υφή, χαρακτηριστικός στη γεύση. Με τη σειρά της, η γάμπαρη σε μορφή ταρτάρ είναι αναζωογονητική και εξαιρετικά ισορροπημένη ως προς την τελική της φύση – το καλά κρυμμένο ρύζι κάνει πάλι το θαύμα του.
Ιδιαίτερη μνεία οφείλει να αποδοθεί και στις σαλάτες του μενού – όσο παράταιρο κι αν ακούγεται σε πρώτη ανάγνωση. Η αλήθεια είναι ότι έχουμε συνηθίσει σε μετρίου αναστήματος και ανακατέματος οι σαλάτες. Όμως, στο Vezené η τρυφερή τομάτα αρτάρεται με καπαρόφυλλα και ξινομυζήθρα σε μορφή μους, όσο το ολόφρεσκο σταμναγκάθι τραγανίζεται στη θράκα και καλοδέχεται το σταφύλι, το γαλοτύρι και το παστέλι αρμονικά στη συντροφιά του.
Το αποδομημένο του παστίτσιο – ο πρώτος που το τόλμησε πριν από μία δεκαετία – δομείται σε χειροποίητα ζυμαρικά, ανανεώνεται με βοδινό κιμά και εσπούρα πατάτας, κορυφώνεται με νότες ψιλοκομμένης τομάτας – ένα μικρό όνειρο ξηράς ωρίμανσης. Από τα κυρίως, τα αχνιστά όστρακα φρικασέ, ο αχινός fettuce, η καραβίδα από τη Θράκα από τη μία και το petite fillet με ρεβυθάδα και ο κατσικίσιος σβέρκος Βόνιτσας κάνουν το δικό τους παιχνίδι. Δεν γίνεται να φύγεις χωρίς να δοκιμάσεις ένα από τα γλυκά του μενού και πεις ένα ευχαριστώ στο ειλικρινά εξαιρετικό προσωπικό.
Ξεχωρίσαμε:
Τη σύμπραξη της Μαίρης Κατράντζου με την Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή. Το 2024 είναι ολυμπιακή χρονιά. Με το τοπόσημο να τοποθετεί τη φετινή διοργάνωση στο Παρίσι, η σπουδαία αθλητική διοργάνωση δεν θα μπορούσε να μην αποτελεί ευκαιρία εορτής στη χώρα που όλα ξεκίνησαν. Η Αφή της Ολυμπιακής Φλόγας θα πραγματοποιηθεί στις 16 Απριλίου με τα βλέμματα του κόσμου να κοιτούν την Αρχαία Ολυμπία, από όπου θα ξεκινήσει το ταξίδι της για το Παρίσι, με πρωθιέρεια την ηθοποιό Μαίρη Μηνά. Όμως, αυτή δεν αποτελεί τη μοναδική ελληνική πινελιά.
Η διεθνής Μαίρη Κατράντζου, όπως έγινε γνωστό, θα υπογράψει τις δημιουργίες που τόσο η Μαίρη Μηνά όσο και οι ιέρειες θα φορούν στις επίσημες τελετές. Αντλώντας έμπνευση από τα αρχαιοελληνικά κιονόκρανα Ιωνικού ρυθμού, η σπουδαία σχεδιάστρια προχώρησε σε μία σειρά δημιουργιών που τιμούν τη χώρα και την ιστορία μας.
Την μεσημεριανή διάθεση του Zanó. Τοποθετημένο σε έναν εκ των κεντρικών σημείων του Κολωνακίου, το Zanó αποπνέει μία αβίαστη κοσμοπολίτικη διάθεση με εσάνς καλλιτεχνικής πολυτέλειας. Στο εσωτερικό του, το μάρμαρο συναντά το μέταλλο όσο τα αυστηρώς λευκά τραπεζομάντιλα προσμένουν την ελληνόστροφη κουζίνα που επιμελείται ο Γιάννης Κιόρογλου. Πλέον, τις ευφυείς του υδάτινες – κι όχι μόνο – δημιουργίες, παλιοί γνώριμοι και νέοι φίλοι μπορούν να τις γευτούν από τις 12:00. Τα Σαββατοκύριακα, όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην Αναγνωστοπούλου.
Την "καλά" κρυμμένη έκθεση στην Agapis Jewellery & Gallery. Σε κερδίζει με τις δημιουργίες της που ξεπερνούν κατά πολύ το μέτρο των κλασικών κοσμημάτων και την έμφυτη ευγένεια της. Σε αφοπλίζει με τη γεωμετρία της σκέψης της, η οποία αποκρυσταλλώνεται αβίαστα στα έργα της, φορέσιμα ή μη. Η Αγάπη Σμπώκου αγαπά την τέχνη, τις εκφάνσεις και τις μορφές της. Για αυτό, και στο Agapis Jewellery & Gallery επί της Πινδάρου (Κολωνάκι) συναντά κανείς πλέον μία σπουδαία έκθεση τέχνης, η οποία σε γοητεύει με την απλότητα και τη μίνιμαλ αισθητική της. Με τίτλο "Δεκατρία Φεγγάρια", η εν λόγω έκθεση παρουσιάζει τα έργα 11 διακεκριμένων καλλιτεχνών, που εμπνεύστηκαν από τη δύναμη της Σελήνης και έδωσαν ζωή σε κοσμήματα που αντανακλούν τη θηλυκή ενέργεια και τη μαγεία του φυσικού κόσμου. Άλλωστε, η μόδα είναι τέχνη και η τέχνη δεν μένει ποτέ εκτός μόδας.
