Ο Νίκος Κοντομήτρος ξεχωρίζει όσα είδε, δοκίμασε, άκουσε και ευχαριστήθηκε την εβδομάδα που μας πέρασε.
Σε μία καθημερινότητα που αναδομείται on repeat, υπάρχουν μερικά σταθερά ραντεβού. Παντός καιρού. Το ραντεβού μας με τον πολιτισμό, την τέχνη, τη γεύση, το design, την αισθητική. Τη συνάντηση με το #theaftertaste, το οποίο κάθε εβδομάδα ξεχωρίζει τα καλύτερα από όσα συμβαίνουν στην πόλη που δεν σταματά να (ανα)γεννάται μέσα από την ύπαρξη της.
Διαβάστε επίσης: Ο Άγγελος Πεντάρης μόλις τραγούδησε το σπουδαιότερο του "ευχαριστώ"
Είδαμε:
Τη Μαρίνα Σπανού στον Σταυρό του Νότου. Αντιμετωπίζω τους καλλιτέχνες που καταφέρνουν να γίνουν viral στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης περισσότερο με θαυμασμό και λιγότερο με δυσπιστία. Δεν είναι κάτι απλό. Και είναι, αδιαμφισβήτητα, ένας δείκτης. Φαινομενικά ποσοτικός, όμως, όταν η ένταση δυναμώνει και ο ρυθμός συνοδεύει την ιδιοσυγκρασία σου, αλλάζει. Μεταβάλλεται σε ποιοτικό. Σε μία νότα εγγύτερη στον συναισθηματικό σου κόσμο, στη ψυχή, σε εσένα.
Αισθάνομαι ότι ο τίτλος "Το κορίτσι του TikTok" αδικεί τη νεαρή, μα τόσο ταλαντούχα, Μαρίνα Σπανού. Κι ας τη γνωρίσαμε - οι περισσότεροι - από εκεί. Η μουσική και οι στίχοι της θυμίζουν ταξίδι – με ή χωρίς προορισμό. Οι μελωδίες της είναι τρυφερές, όπως κάθε επιβίβαση στο μέσο που αβίαστα σε οδηγεί στο μέρος που θες να βρίσκεσαι. Ανθρώπινες, όπως το χαμόγελο το οποίο νωχελικά στο πρόσωπο σχηματίζεται, όταν σκέφτεσαι το άλλο σου μισό. Ρεαλιστικές, καθώς τα προβλήματα των ανθρωπίνων σχέσεων υπάρχουν – αποδίδονται, όμως, με λυρικό τρόπο. Γαλήνιες, αφού μετά τον κραδασμό που σου προκαλούν – σαν πλοίο που ελπιδοφόρα προσπαθεί να ισορροπήσει σε κύματα ορμητικά – σε ηρεμούν. Γευστικές, όπως μία μπάλα παγωτό φιστίκι. Και είναι μόλις 21 ετών.
Έχοντας όλα αυτά στο μυαλό μου, αποφάσισα λίγες μόλις ώρες πριν από την πρώτη sold out εμφάνισή της στον Σταυρό του Νότου να αναζητήσω εκείνο το Boarding Pass που θα με έκανε συνεπιβάτη της. Το βρήκα. Με τη διαίσθησή μου να μην πέφτει έξω συχνά – κάτι μού έλεγε ότι θα περάσω καλά -, βρέθηκα στις 19:45 στον Σταυρό του Νότου. Η Μαρίνα συνηθίζει να ξεκινά τις εμφανίσεις της νωρίς, καθώς το κοινό της είναι κυρίως νεανικό και (μετα)κινείται με τα μέσα μεταφοράς που γύρω στα μεσάνυχτα σταματούν τη λειτουργία τους. Είναι θέση της.
Οι μουσικοί της αρχίζουν να "ζεσταίνονται", η Μαρίνα Σπανού είναι στη σκηνή. Όσο ακούω το πολυσυλλεκτικό πρόγραμμά της – πρόκειται για ένα κράμα δικών της επιτυχιών και τραγουδιών που έχουν συνοδεύσει σκέψεις, βράδια, όνειρα -, παρατηρώ ένα κορίτσι με έρωτα για αυτό που κάνει. Δεν εντοπίζεις εύκολα συναίσθημα σήμερα. Για όσα η ίδια δημιουργεί – άξια τα credits μουσικοσυνθέτη, για την επικοινωνία που έχει με το κοινό της – μέχρι και face time με όσους δεν κατάφεραν να βρεθούν στον αγαπημένο Σταυρό έκανε.
Με τη μποφιλική (sic) της κοινωνικοποίηση να λειτουργεί ως συνδετικός κρίκος ανάμεσα στην ίδια και όλους εμάς αφενός, στη χρονική ακολουθία των τραγουδιών αφετέρου, η Μαρίνα συνθέτει ένα καρτ ποστάλ στιγμών, συγκινήσεων με χαρακτήρα. Με έναστρο αποτύπωμα. Από εκείνα που σε οδηγούν ξανά στις συναυλίες του κοριτσιού που άνθισε σαν άλλο λουλούδι στη Διονυσίου Αεροπαγίτου την εποχή της καραντίνας. Το επόμενο "ραντεβού" στον Σταυρό του Νότου είναι προγραμματισμένο για τις 21 του μήνα. Υ.Γ: Κοίτα να δεις τελικά εσύ είσαι, το μόνο ταξίδι που ήθελα και θέλω να κάνω.
Δοκιμάσαμε:
Το πρώτο μενού του ολόφρεσκου Casta Diva. Στη πρώτη μου επίσκεψη στο Μουσείο Μαρία Κάλλας, άκουσα από έναν ερευνητή μία φράση που με έκανε να δω τη θρυλική ντιβίνα – ίσως και την ίδια τη ζωή – με διαφορετική ματιά: "Δεν ήταν μόνο το ταλέντο που μεταμόρφωσε την Κάλλας από καλλιτέχνη σε θρύλο, αλλά ο μοναδικός τρόπος που συναισθηματικά ερμήνευε τις Όπερες της". Η πρόσφατη επίσκεψη μου στο Casta Diva επί της Μηλιώνη, συνέβαλε στο να πραγματοποιηθεί μία μικρή υπενθύμιση.
Και μία άτυπη σύγκριση ανάμεσα στη ντίβα της μουσικής σκηνής και τη Λέττα Φουρνιστάκη, τη γυναίκα πίσω από την ενδιαφέρουσα άφιξη της πόλης. Όπως η εμβληματική σοπράνο διακρίθηκε για τον τρόπο που ερμήνευε, έτσι και η Λέττα έχει ξεχωρίσει στο "Αλλού Γυαλού" στη Σύρο για την ικανότητά της να διακρίνει τις φρεσκότερες πρώτες ύλες, να τις αξιοποιεί σωστά και να σερβίρει πιάτα με χαρακτήρα, θαλασσινή αύρα, νησιώτικη αίγλη. Στο τελευταίο, σύμμαχος της ο σεφ Άκης Σουλτάνης.
Κατά τη διάρκεια της επίσκεψης μας, καθίσαμε έξω. Σε βολικά τραπεζάκια στον πεζόδρομο με τον βραδινό αέρα να ισορροπεί την υψηλή – για τα δεδομένα της εποχής – θερμοκρασία και να μάς υπενθυμίζει ότι το καλοκαίρι φέτος έφτασε νωρίτερα από κάθε άλλη χρονιά. Δεν καταλαβαίνεις ότι βρίσκεσαι στην καρδιά της πόλης. Και αυτή είναι ίσως η σημαντικότερη – και πιο εύκολη – απόδραση που μπορεί να πραγματοποιήσει κανείς μετά τη δουλειά, το Σαββατοκύριακο, το φαινομενικά αέναο και ανακουφιστικό βράδυ της Παρασκευής.
Το κρασί σερβιρίστηκε - στο κελάρι τους θα βρεις περισσότερες από 200 ετικέτες από τον εγχώριο και διεθνή αμπελώνα. Το καλωσόρισμα γίνεται με χειροποίητο ψωμί από προζύμι και χαρούπι, συνοδείας ενός ιδιαίτερου βουτύρου με λιαστή ντομάτα στο εσωτερικό και εξαιρετικού παρθένου ελαιόλαδου. Ακολουθεί το πιάτο που προσωπικά συγκαταλέγω ανάμεσα στα κορυφαία του εστιατορίου: η ταραμοσαλάτά του. Δεν είναι εύκολο να βρεις σωστά δομημένη ταραμοσαλάτα στην Αθήνα. Χρειάζεται σωστή αναλογία ανάμεσα στα υλικά, επιτυχές πάντρεμα, σωστή υφή, νότες που προσδίδουν μελωδία στη γεύση. Το αυγοτάραχο Μεσολογγίου και οι τραγανές πατατένιες μπουκιές συμβάλλουν προς αυτή την κατεύθυνση δημιουργώντας ένα δροσιστικό πιάτο αυθεντικής γεύσης.
Το σεβίτσε δράκαινας – στο Casta Diva το ψάρι είναι ημέρας και – μάλιστα – ταξιδεύει σε καθημερινή συχνότητα από τη βάση του, στη Σύρο – με japaleno, ελαφρώς spicy εσάνς, αγγουράκι και τοματάκι είναι ισορροπημένο με μαγειρική ακρίβεια. Το dressing εσπεριδοειδών απαραίτητο και αναζωογονητικό. Ιδιαίτερη μνεία οφείλει να αποδοθεί στη Robata τεχνική που ακολουθεί το εστιατόριο προκειμένου να δημιουργήσει σουβλάκια θαλασσινών ζουμερά και με αλμύρα στο σώμα και την επιφάνειά τους. Η επιλογή της γαρίδας με yuzu, ελαιόλαδο και σκόρδο, καθώς και η συναγρίδα λαδολέμονο συριανού μάραθου και φρέσκο κρεμμυδάκι ξεχωρίζουν.
Γευστική κορύφωση με ροφομακαρονάδα, εκεί όπου τα χειροποίητα ζυμαρικά συναντούν το ψάρι ημέρας σε ένα κράμα βέρα νησιώτικο και απολαυστικό σε κάθε πιρουνιά. Ο επίλογος, όπως πάντα γλυκός με την "Αμαρτία" (σοκολάτα γάλακτος, πραλίνα φουντουκιού, τραγανό μπισκότο και σορμπέ σοκολάτας υγείας) να σε παρασύρει στη σοκολατένια ατασθαλία της και τη πάβλοβα με λουκούμι τριαντάφυλλο να ανανεώνει τον ουρανίσκο.
Και αν το καλοκαίρι ο πεζόδρομος και τα θαλασσινά φαντάζουν θερινό ταξίδι, οι καρνιβορικές – αυστηρά επιλεγμένες και λίγες στον αριθμό – επιλογές μαζί με τον ζεστό εσωτερικό χώρο, ο οποίος απλώνεται σε τρία επίπεδα με το ξύλο, την πέτρα, τους καθρέφτες και τους πολυελαίους να μετατρέπουν το Casta Diva στη νέα παντός καιρού απουδαία after office πρόταση της πόλης.
Ξεχωρίσαμε:
Το ντοκιμαντέρ για τα 150 Χρόνια Μεγάλη Βρεταννία. Το να καταγράφεις την ιστορία ως εξωτερικός παρατηρητής απαιτεί εμπειρία, αντικειμενική ματιά, ηρεμία. Το να αποπειραθείς να πραγματοποιήσεις κάτι ανάλογο όντας τμήμα της σύγχρονης Ιστορίας δημιουργεί ακόμη μεγαλύτερες απαιτήσεις και προσδοκίες.
Ο σκηνοθέτης Θοδωρής Παπαδουλάκης και ο δημοσιογράφος Παύλος Τσίμας κατόρθωσαν με συνοδεία την πάντα εμπνευσμένη παρτιτούρα του Μίνω Μάτσα να δημιουργήσουν ένα ντοκιμαντέρ για το ορόσημο της αθηναϊκής φιλοξενίας, τη Μεγάλη Βρεταννία. Ένα ξενοδοχείο που δεν αποτέλεσε στιγμή απλά ένα ακόμη ξενοδοχείο της πόλης των Αθηνών. Αφορμή τα 150 Χρόνια από την ίδρυση της, ένα χωροχρονικό διάστημα που κάθε κίνηση της είχε Always Grand υπογραφή.
Έναν πάνθηρα... όλο γεύση. Ταυτισμένος με μία κουζίνα που δεν γνωρίζει γεωγραφικούς περιορισμούς, ο σεφ Δημήτρης Κατριβέσης ετοίμασε το επόμενο επαγγελματικό του βήμα αντλώντας έμπνευση από το ένδοξο παρελθόν του. Το La Pantera Negra, o εμβληματικός "μαύρος πάνθηρας" του Δημήτρη Κατριβέση επιστρέφει δυναμικά με ένα νέο concept, με χειροποίητες γεύσεις όχι στο πιάτο… αλλά στην πόρτα κάθε foodie. Φρέσκες πρώτες ύλες και απρόσμενες μίξεις, αναβαθμίζουν την εμπειρία delivery στο σπίτι ή το γραφείο, προσφέροντας μας πιάτα με χαρακτήρα, μοναδικές πρώτες ύλες, αριστοτεχνικό "πάντρεμα" με ένα μόνο κλικ.
Την Απλή Μετάβαση, η οποία δίνει ραντεβού για ακόμη τέσσερις παραστάσεις. Δεν έχω καταφέρει να την παρακολουθήσω, όμως, η γνώμη ανθρώπων με τους οποίους είμαστε σε δημιουργική σύμπλευση χρόνια τώρα, με έχει κάνει να σχηματίσω την εικόνα μίας παράστασης καλοκουρδισμένης και βαθειά συναισθηματικής. Οι συνεχείς παρατάσεις, τα σχόλια των θεατών και το λυρικό soundtrack – το οποίο μπορείς να ακούσεις σε όλες τις streaming πλατφόρμες – συνηγορούν. Οι οκτώ ήρωες του Γεράσιμου Ευαγγελάτου, θα ερμηνεύσουν για τελευταία φορά τα τραγούδια του Θέμη Καραμουρατίδη, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Μίνου Θεοχάρη, λίγο πριν πετάξουν για Θεσσαλονίκη. Ανάμεσα στους πρωταγωνιστές η Μαρίζα Ρίζου και ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης. Δευτέρα και Τρίτη στο Θέατρο Ακροπόλ.
Ένα πασχαλινό έργο τέχνης διά χειρός Ourse. Ένα διαφορετικό πασχαλινό αυγό έχει ετοιμάσει φέτος η Ourse, ανατρέποντας τα εορταστικά ολοστρόγγυλα δεδομένα. Η φετινή δημιουργία με την υπογραφή του Σπύρου Πεδιαδιτάκη είναι ουσιαστικά ένα σπασμένο αυγό μέσα από το οποίο βγαίνει η αρκούδα – σήμα του pastry shop που έμελλε να αλλάξει τα γλυκά μονοπάτια της πόλης: η Ourse! Διαθέσιμα σε δύο γεύσεις, τα φετινά αυγά είναι διαθέσιμα με γέμιση τραγανής πραλίνας αμυγδάλου ή πραλίνας φιστικιού Αιγίνης. Το κέλυφος της αρκούδας είναι από λευκή σοκολάτα ενώ το αυγό στη βάση είναι από καραμελωμένη λευκή σοκολάτα. Καλό σοκολατένιο κυνήγι!
