Σε μία καθημερινότητα που αναδομείται on repeat, υπάρχουν μερικά σταθερά ραντεβού. Παντός καιρού. Το ραντεβού μας με τον πολιτισμό, την τέχνη, τη γεύση, το design, την αισθητική. Τη συνάντηση με το #theaftertaste, το οποίο κάθε εβδομάδα ξεχωρίζει τα καλύτερα από όσα συμβαίνουν στην πόλη που δεν σταματά να (ανα)γεννάται μέσα από την ύπαρξη της.
Είδαμε:
Μία σημαντική έκθεση στο Carco Parking. Είμαι από τους ανθρώπους που πιστεύει ότι η τέχνη βρίσκει τη θέση της σε κάθε της σημείο. Από εκείνους τους λυρικούς που αναζητούν τις αρετές της σε οποιαδήποτε αφορμή. Άλλωστε, τα κανονιστικά μοτίβα δεν ταιριάζουν στην ελεύθερη ιδιοσυγκρασία της δημιιουργίας και του καλλιτέχνη. Έχοντας αυτή τη συλλογιστική στο μυαλό μου, δεν μου φάνηκε παράταιρη η ιδέα συγκρότησης μίας έκθεσης εντός ενός χώρου στάθμευσης. Αντιθέτως, με ιντρίγκαρε. Όπως και τον Φίλιππο Τσαγκρίδη Παναγόπουλο που προχώρησε στη σύλληψη και την επιμέλειά της – σε αυτό το στάδιο συνέβαλε με τον δικό της τρόπο και η Κατερίνα Χατζή.
Κι εγένετο, Ephemeral Party. Μία εικαστική πρόταση αφιερωμένη στα, πολλές φορές υποτιμημένα, εφήμερα της ζωής μας. Σε εκείνα που διαρκούν σε πρώτη ανάγνωση λίγο, σε δεύτερη, όμως, το αποτύπωμά τους είναι πιο έντονο σε σύγκριση με εκείνο που πιστεύαμε. Μέσα μας. Στα όνειρα, τον χρόνο, τις αναμνήσεις.
Ήταν σωστά ενορχηστρωμένος ο χώρος του Carco Parking το βράδυ των εγκαινίων. Τα έργα είχαν παραταχθεί ακολουθώντας μία ενδιαφέρουσα νοηματική γραμμή με τον φωτισμό να σε υποβάλει στη διαδικασία της σκέψης και το act με τους Bingo Players να φωτίζει διαφορετικά το σημείο του αρχικού επιπέδου. Έργα των Γιώργου Μπουζιάνη, Γιάννη Τσαρούχη και ένα ποίημα του Κωνσταντίνου Π. Καβάφη συνομιλούν με μοντέρνους και σύγχρονους καλλιτέχνες της εγχώριας και διεθνούς σκηνής με τις πιο απρόβλεπτες γωνιές να "κρύβουν” εικαστικές δημιουργίες διαφορετικές και σπάνιες. Στο πρώτο επίπεδο, η έκθεση σκιαγραφεί το εφήμερο των ονείρων. Από την τρομακτική επιτελεστική δράση του Γιάννη Βαρελά που πραγματοποιείται ανά μία ώρα, τα εξωπραγματικά πλάσματα του Robert Nava, μέχρι τα σουρεαλιστικά έργα των Κωνσταντίνου Κακανιά, Δαυίδ Σαμπεθάι και Παναγιώτη Λουκά, η περιήγηση πραγματοποιείται σε κόσμους που ταλαντεύονται μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίωσης.
Στο δεύτερο επίπεδο, η έννοια του χρόνου και της ύπαρξης είναι παρούσα μέσω έργων που εξετάζουν τη ματαιότητα της ανθρώπινης εμπειρίας. Ο Κωνσταντίνος Π. Καβάφης, μέσω του ποιήματος Κεριά, εισάγει το κοινό στο παράδοξο της ανθρώπινης ύπαρξης και συνομιλεί με την Μαλβίνα Παναγιώτιδη, τον Παναγιώτη Λουκά την Ηλιοδώρα Μαργέλλου, την Ariana Papademetropoulos και τον Δημήτρη Γκέτση, ενώ στο τρίτο και λιγότερα φωτισμένο επίπεδο η έκθεση εστιάζει στο εφήμερο των αναμνήσεων. Σε διάλογο με τον Γιώργο Μπουζιάνη και τον Γιάννη Τσαρούχη τα έργα των Plum Cloutman, Εμμανουήλ Μπιτσάκη, Απόστολου Γεωργίου, Στηβ Γιαννάκου, Χρύσας (Βαρδέα), Raed Yassin και Max Hooper Schneider εξετάζουν την ευθραυστότητα της μνήμης και την κατασκευή των αναμνήσεων.
Μία έξυπνη ευκαιρία να ανακαλύψεις την ανθρώπινη φύση μέσα από καλλιτέχνες που τη σκιαγραφούν με τη δική τους ψυχοσύνθεση σε μία προσπάθεια να συγχρονιστούν με τη δική σου. Στην έκθεση συμμετέχουν οι: Χρύσα (Βαρδέα), Γιάννης Βαρελάς, Απόστολος Γεωργίου, Στηβ Γιαννάκος, Δημήτρης Γκέτσης, Κωνσταντίνος Π. Καβάφης, Κωνσταντίνος Κακανιάς, Παναγιώτης Λουκάς, Ηλιοδώρα Μαργέλλου, Εμμανουήλ Μπιτσάκης, Γιώργος Μπουζιάνης, Μαλβίνα Παναγιώτιδη, Δαυίδ Σαμπεθάι, Γιάννης Τσαρούχης, Plum Cloutman, Max Hooper Schneider, Robert Nava, Ariana Papademetropoulos Raed Yassin. Έως και τις 17 Φεβρουαρίου στο Carco Parking.
Δοκιμάσαμε:
Τη γευστική ανανέωση του Izakaya Room. Ανεβαίνω τη Λουκιανού με μία μικρή καθυστέρηση. Έκανε κρύο εκείνο το βράδυ. Τα βήματά μου γίνονταν με αργό ρυθμό – ίσως επειδή είχα διάθεση να χαμηλώσω ταχύτητα, να απολαύσω βραδύκαυστα χωρίς αυτή την ένταση που συνοδεύει την καθημερινότητα και ταυτόχρονα κάθε επιτάχυνση. Εξάλλου, η τελευταία δεν ταιριάζει ούτε στον προορισμό που κατευθύνομαι. Έφτασα. Το αντιλαμβάνομαι από την χαρακτηριστική, βαριά στην όψη, πόρτα εισόδου. Ανοίγει – η όλη διαδικασία μου δημιουργεί ένα αίσθημα μυσταγωγίας, το οποίο αφενός κλιμακώνεται μέχρι να βρεθώ στο τραπέζι μου κι αφετέρου πολύ μου αρέσει.
Το σκηνικό φύσει και θέσει βραδινό. Μαύροι – σε μία lush, δραματική απόχρωση – τοίχοι, φωτισμένοι από ανθισμένες κερασιές που ακροβατούν ανάμεσα στο μοβ και το απαλό κόκκινο – είναι έντονο κι έκδηλο το συναίσθημα εδώ. Όπως, και η αρχιτεκτονική υπογραφή του Γιώργου Παντελούκα. Ξεκάθαρες οι αποστάσεις, ακριβείς οι γραμμές, συνεπής η διακόσμηση, σωστή η διαρρύθμιση ενός χώρου που μπορείς να γνωρίσεις καλύτερα είτε επιλέγοντας να βρεθείς στη μπάρα του – τη συναντάς στον πυρήνα του, είτε καθήμενος σε ένα από τα άνετα τραπέζια του. Το ambience του θα το νιώσεις από και σε κάθε του σημείο. Θα συγχρονιστείς μαζί του, θα εναρμονιστείς με την ουσία του, θα το αποκωδικοποιήσεις καλύτερα δοκιμάζοντας ένα από τα signature κοκτέιλ με σάκε στη βάση ή κάποιο από τα κρασιά που συναντάς στην σοφά μετρημένη λίστα του. Καλώς ήρθες στο Izakaya Room.
Ένα δωμάτιο γεύσης με ιαπωνική αισθητική, Ασιατικό ταμπεραμέντο και ιδιοσυγκρασία που αντλεί ορισμένα στοιχεία από τον γαστρονομικό πολιτισμό της Μεσογείου. Ένα ισορροπημένο κράμα, το οποίο δεν αποκλείνει από τον τόπο που σιγομαρτυρά το όνομά του – το Izakaya γεννάται από τη σύνθεση των λέξεων Iru και sakaya, οι οποίες δηλώνουν το ρήμα μένω και το κατάστημα σάκε αντίστοιχα στη γλώσσα των Ιαπώνων. Αυτή που με fusion επιρροές ομιλεί κι ο Γρηγόρης Μυρσιάδης από το τιμόνι της κουζίνας.
Η Maguro Soba Salad είναι δροσιστική με μία σύνθεση που αναδεικνύει εξαιρετικά τα noodles και κάνει τα chopsticks μας να κινούνται σε ρυθμούς ρεπετασιόν. Οι φέτες από τόνο takaki περιμετρικά βοηθούν. Εξαιρετικά εθιστικό – απολαμβάνεις πάντα υπεύθυνα – και το chicken katsu sando με το τραγανό κοτόπουλο να συναντιέται σε πλήρη αρμονία με το σωστά αξιοποιημένο ψωμάκι αυτής της to-share πρότασης. Μιας και βρισκόμαστε στην επιλογή του μοιράζειν, η surf n turt gyoza αξίζει της γευστικής προσοχής σου. Τα μικρά ιαπωνικά σουβλάκια – kushiyaki, όπως ονομάζονται- είναι ψημέρνα στο σωστό βαθμό.
Φυσικά, δεν μπορώ να μην αναφερθώ στο απόλυτο – κατά την ταπεινή μου πάντα άποψη – highlight του Izakaya Room που δεν είναι άλλο από το sushi. Ευτυχώς, το Spicy Tuna Uramaki με ταρτάρ τόνου, λαχανικά και πικάντικη μαγιονέζα δικαίωσε τις προσδοκίες μου. Η κάρτα του σούσι περιλαμβάνει μια ευρεία γκάμα επιλογών σε rolls και nigiri εμπνευσμένα από τον ίδιο καθώς και κλασικές παραδοσιακές Ιαπωνικές επιλογές. Ο επίλογος, όπως πάντα, γλυκός, όπως και η είδηση ότι κάθε Τετάρτη και Παρασκευή φιλοξενούν guests Djs με διάθεση να συνοδεύσουν την γαστρονομική εμπειρία, η οποία εξελίσσεται σε πάρτι με ηλεκτρονικής μουσικής παλμό.
Ξεχωρίσαμε:
Τη νέα πρόταση των The Page Of Cups. Ήταν τέλη Ιουνίου – 28 για ακρίβεια, όταν οι εναλλακτικά ροκ The Page of Cups εμφανίστηκαν στο Glastonbury Festival σε μία κορυφαία στιγμή της μουσικής τους καριέρας. Τώρα, η electronic pop-punk μπάντα με ελληνική ταυτότητα The Page of Cups παρουσιάζει το πολυαναμενόμενο music video για το "κολλητικό" τους single "TERETETE". Το music video, σε σκηνοθεσία του Νικόλαου Λαγού και με art direction από την Ολυμπία Θεοδωρίδου, ζωντανεύει με ευρηματικό τρόπο τους στίχους της Άρτεμις Μπαλτογιάννη, οι οποίοι γεννήθηκαν μέσα από μια χιουμοριστική αλλά έντονη αντιπαράθεση της ίδιας με τον frontman και songwriter της μπάντας, Panos Nou, σχετικά με τα ποσοστά του τραγουδιού.
Η διαφωνία τους πυροδοτεί μια σειρά από απρόσμενες και παράδοξες ατυχίες που καταδιώκουν τον Panos Nou - οι στίχοι τον στοιχειώνουν, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Καθώς η πραγματικότητα γύρω του διαλύεται και μετατρέπεται σε ένα σουρεαλιστικό χάος, μια μυστηριώδης φιγούρα, ένας από μηχανής θεός σε μορφή ποδηλάτη, κάνει την εμφάνισή του, φέρνοντας μία αναπάντεχη ανατροπή. Είναι η αλλαγή στάσης του Panos που φέρνει τη λύτρωση; Ή μήπως η ίδια η μαγεία της μουσικής αποδεικνύεται ισχυρότερη από κάθε εγωισμό; Η απάντηση στο νέο τους κλιπ.
Μία converse πρόταση για του Αγίου Βαλεντίνου. Φυσικά, επειδή ο έρωτας υπάρχει πάντα με έναν τρόπο στη ζωή μας, δεν θα μπορούσε να απουσιάζει ούτε από το σημερινό #theaftertaste. Για την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου η Converse γιορτάζει μια διαφορετική μορφή αγάπης -αυτή του self-love. Η καμπάνια παρουσιάζει την Converse Valentine’s day συλλογή, με την Alex Consani να φοράει δύο hero pieces της συλλογής: τα κρεμ Chuck 70 hi και τα μαύρα δερμάτινα Chuck 70 De Luxe Heel Platform με ασημί studs.
Η συλλογή περιλαμβάνει μοντέλα, όπως το παστέλ ροζ χαμηλό Chuck 70, το δερμάτινο Chuck Taylor De luxe Heel, και Lift Platforms που αναδεικνύουν το "Love me, Love me not" δίπολο. Όλα τα μοντέλα έχουν OrthoLite σόλα και συνοδεύονται από μια love-themed ετικέτα, ενώ η apparel σειρά βγαίνει με τα Valentine’s Day Boxy T-Shirt και Patch T-Shirts. Ίσως, τελικά, το καλύτερο date για την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου είσαι εσύ και τα Chuck Taylor σου.
