Σε μία καθημερινότητα που αναδομείται on repeat, υπάρχουν μερικά σταθερά ραντεβού. Παντός καιρού. Το ραντεβού μας με τον πολιτισμό, την τέχνη, τη γεύση, το design, την αισθητική. Τη συνάντηση με το #theaftertaste, το οποίο κάθε εβδομάδα ξεχωρίζει τα καλύτερα από όσα συμβαίνουν στην πόλη που δεν σταματά να (ανα)γεννάται μέσα από την ύπαρξη της.
Είδαμε:
Τη νέα εποχή της Ελεωνόρας Ζουγανέλη. Στη ζωή υπάρχει μία στιγμή που το κοντέρ τερματίζει, προκειμένου να αρχίσει το μέτρημα ξανά από μηδενική βάση. Οι Άγγλοι το ονομάζουν turning point. Στη δική μας γλώσσα, περιγράφεται ως σημείο επαναπροσδιορισμού. Είναι εκείνη η αναγκαία αλλαγή που είτε αναβάλλεις αρκετό καιρό είτε γεννάται μέσα σου στα ξαφνικά, πάντα ως αποκύημα σκέψεων που δεν μετουσιώθηκαν σε πράξη. Σε αυτήν ακριβώς την τροχιά, διαισθάνομαι ότι βρίσκεται η Ελεωνόρα Ζουγανέλη. Η νέα της δισκογραφική αίγλη – και στέγη, αλλά και η ενδυματολογική της πρόταση συνηγορούν. Όπως και η ενέργεια που το πλατύ χαμόγελο και η φωνή της (θα) μεταδίδουν από την σκηνή του VOX Live Stage κάθε Τετάρτη – αρχής γενομένης από τις 12 Μαρτίου.
Φτάνω στο τραπέζι μου την κατάλληλη στιγμή. Λίγα μόλις λεπτά, πριν η νέα Ελεωνόρα μάς εκμυστηρευτεί ότι είναι κομπλέ – όπως, ακριβώς, τραγουδά στην τελευταία της κυκλοφορία. "Είχα γίνει μία άλλη κι αλλάζω, επιτέλους ξανά λίγο μου μοιάζω", γράφει η Σάννυ Μπαλτζή – μία από τις δύο γυναίκες που καταφέρνουν στιχουργικά να συγχρονίζονται με τον ψυχισμό της καλλιτέχνιδος σωστά, όπως η ίδια μοιράζεται μαζί μας από τη σκηνή, λίγο πριν συνεχίσει το γεμάτο συναίσθημα πρόγραμμά της, στο Μόνη Κομπλέ, το τραγούδι που εγκαινιάζει τη νέα της εποχή. Γιατί, η φωνή της ακουμπά αυτήν ακριβώς την ευαίσθητη χορδή. Της καρδιάς.
Από τις δυναμικές της μπαλάντες – εκείνες που μας κόβουν και μας μοιράζουν στα δύο, που νοσταλγούν "ως και οι θάλασσες", που σιγοτραγουδά όποιος "κλαίει κι οδηγάει στην Αττική Οδό", που ξεκλειδώνουμε με "δεύτερα κλειδιά", που αφιερώνουμε με ένα "τα λέμε" έως τα περισσότερο ρυθμικά της – το "Έλα", το τραγούδι μέσα από το οποίο τη γνωρίσαμε και την αγέροχη "επιμονή σου", η Ελεωνόρα Ζουγανέλη μαζί με τους μουσικούς της συνθέτει ένα πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα διάρκειας τριών – κατά προσέγγιση - ωρών με τα αγαπημένα της τραγούδια άλλων ερμηνευτών να δίνουν διαφορετική νότα στο δεύτερο μέρος της επί σκηνής παρουσίας της. Τα "τρελά βεγγαλικά" και οι "ακρογιαλές δειλινά" (υπο)γράφουν έναν όμορφο επίλογο ως τραγούδια που η νεότερη γενιά έχει (ανα)γνωρίσει μέσα από τη φωνή και τα live της.
Σαν ο τίτλος των live εμφανίσεων της, "Αλλά-ΖΩ" να είναι ο πλέον αντιπροσωπευτικός. Είναι η παύλα στο ενδιάμεσο που μηδενίζει το κενό ανάμεσα στην αλλαγή και τη ζωή, στη νέα εποχή της Ελεωνόρας που τελικά δεν είναι βουτιά στο άγνωστο, αλλά στην εσώτερη της αλήθεια. Με εκείνη ένιωσε ότι ράγισε η σχέση της, εκείνη αναζήτησε και τώρα αισθάνεται ότι την οικοδόμησε ξανά από το σημείο που την άφησε σε μία συνεχή ροή, η οποία ξεδιπλώνεται κάθε Τετάρτη στο VOX Live Stage. Άλλωστε, το κράμα ταλέντου, αλήθειας κι αποδοχής δεν μπορεί ποτέ να βγει ζημειωμένο.
Δοκιμάσαμε:
Τη γεύση του καρνιβορικού Βορρά στην Αθήνα. Υπάρχουν ορισμένες εστιατορικές διευθύνσεις, στις οποίες η εμπειρία ξεκινά από τη στιγμή που θα διαβείς την πόρτα τους. Εκείνα τα δέκατα του δευτερολέπτου που επιτρέπεις στην ενέργεια του χώρου να πλησιάσει τη δική σου – κι αν συγχρονιστούν, το dinner σου ξεκινά με το καλύτερο εσώτερο amuse bouche. Αυτό ακριβώς συμβαίνει Στα Καλά Καθούμενα, ένα εστιατόριο, το οποίο αφού έγραψε τη δική του ιστορία – 28 χρόνια είναι αυτά - στη συμπρωτεύουσα, πραγματοποίησε μία χορταστική (sic) απόβαση στην Αθήνα, επί της Ιεράς Οδού (25-29, για τους λάτρεις της ακρίβειας).
Εκεί, ο chef patron του, Στέφανος Σαράτσης, συνθέτει το δικό του μικρο-σύμπαν αποτελούμενο από εντυπωσιακά τραπέζια, design λεπτομέρειες στους τοίχους, σκουρόχρωμη παλέτα κι ένα night ambience, εμφανές από τη μουσική έως τα χρώματα που πρωταγωνιστούν σε κάθε του σημείο. Ο χώρος είναι ευρύχωρος – ο φιλόξενος κύριος Σαράτσης και η ομάδα του έχουν αξιοποιήσει σωστά τα 1.600 τ.μ. που είχαν στη διάθεσή τους, μία πρόκληση δυσκολότερη από τον βαθμό που ακούγεται. Τα διαστήματα ανά τα τραπέζια σωστά, το μπαρ ευρύχωρο κι επιβλητικό, σαν τίποτα να μην περισσεύει, αλλά ούτε να πλεονάζει. Και αυτό δεν είναι κάτι απλό.
Στα της γεύσης, τα Καλά Καθούμενα δεν κρύβουν την τεράστια αδυναμία τους στις εκλεκτές κοπές, τις οποίες – ευτυχώς – ξέρουν να διαχειρίζονται σωστά από το σημείο της επιλογής έως τη νευραλγική στιγμή της αξιοποίησης, του ψησίματος, του αλατίσματος – μία μικρή ιεροτελεστία που οι θαμώνες του εστιατορίου δεν γνωρίζουν απλά, αλλά αναμένουν κάθε φορά – και του σερβιρίσματος. Το καρνιβορικό ταξίδι του εστιατορίου εκτείνεται στα σωστά σημεία της υδρογείου: Wagyu Rib Eye Αυστραλίας, Bistecca Alla Fiorentina, Celanique (τρυφερή καρδιά από ένα εξαιρετικό φιλέτο) black Angus Αμερικής, Picanha Wagyu, Bavette (Flank steak) από Βlack Angus Αμερικής και μία επιβλητική – σε μέγεθος και γεύση – tomahawk. Στη συνοδεία τους, εξαίρετα slides: βελούδινος πουρές με βούτυρο μαύρης τρούφας, τραγανά σπαράγγια σωτέ σκορδοβούτυρο και flakes παρμεζάνας, καλαμπόκι "αγκαλιασμένο" με βούτυρο παρμεζάνας.
Πριν, όμως, φτάσεις στα κυρίως της βραδιάς, υπάρχουν ορισμένα πρώτα που αξίζουν της προσοχής σου. Η διαφορετική "πίτα της Ανδρονίκης", με φρέσκια τριμμένη τηγανητή (και άκρως τραγανή) πατάτα με φέτα Ηπείρου και αυγά ελευθέρας βοσκής Νεοχωρούδας, το καλοδουλεμένο beef tartare από φιλέτο Black Angus Αμερικής, το takaki (σ.σ. η ιαπωνική εκδοχή του δημοφιλούς carpaccio) συντίθεται από Wagyu Ιαπωνίας και συνοδευμένα από λεπτά onion rings σε έναν ομολογουμένως ταιριαστό συνδυασμό που αποκωδικοποιείς γευστικά καλύτερα αν το προσθέσεις εξ' ολοκλήρου στην πιρουνιά σου. Σαν κάθε του στρώμα να ενώνεται ισορροπημένα σε ένα σώμα. Κάτι που συμβαίνει και στην τριλογία από παντζάρι, μία σαλάτα από κόκκινο, κίτρινο, πορτοκαλί παντζάρι με κρέμα από κατσικίσιο τυρί Ηπείρου.
Φινάλε με ένα ποτήρι κρασί – η λίστα είναι πλούσια με μοναδικές ετικέτες από τον εγχώριο και διεθνή αμπελώνα και την υπόσχεση ότι σύντομα θα περάσουμε ξανά την πόρτα που οδηγεί στο premium steak house του Στέφανου Σαράτση, αυτή τη φορά ίσως για μία bespoke εμπειρία στον private dining χώρο.
Βρεθήκαμε:
Σε μία βραδιά με αέρα Νέας Υόρκης. Είναι τα cosmopolitan vibes που ενώνουν το εμβληματικό Athénée και το θρυλικό Studio 54, το club - κοιτίδα του διαχρονικά διορατικού lifestyle του Ian Schrager και του Steve Rubell στη Νέα Υόρκη εκείνα τα στοιχεία τα οποία σχεδόν φυσικά συνέθεσαν ένα lose yourself to dance σκηνικό στην εστιατορική διεύθυνση επί της Βουκουρεστίου το βράδυ της 22ης ημέρας του Φεβρουαρίου. Ο Δημήτρης Γεωργόπουλος, Resident DJ του Athénée, σέρβιρε ένα μελωδικό amuse bouche με mellow disco επιλογές με τη σκυτάλη να παραδίδεται στον έμπειρο DJ Αλέξανδρο Χριστόπουλο και το 12'' rare DJ set του σε έναν ειδικά διαμορφωμένο για τη βραδιά χώρο.
Το πιο fashion κοινό έδωσε το "παρών", βάζοντας τη δική του πινελιά με το εναρμονισμένο disco dress code και vibes, απολαμβάνοντας κατά τη διάρκεια της βραδιάς την πολυβραβευμένη elit luxury vodka, σ’ ένα απόλυτα sold out event, το οποίο απόλαυσαν και bon vivant πρόσωπα της κοσμικής Αθήνας. Let the music play!
Ξεχωρίσαμε:
Τη νέα πρόταση της ΕΡΤ. Το εγχείρημα δεν είναι απλό. Ίσως, επειδή η ελληνική δισκογραφία θυμίζει ζωντανό οργανισμό που αντιδρά σε ερεθίσματα (του κοινού), αφουγκράζεται την ταυτότητα κάθε εποχής - αν δεν επιδιώκει να τη διαμορφώσει η ίδια, εξελίσσεται δοκιμάζοντας νέες συνθέσεις, παίζοντας με το έργο των κλασικών, πειραματιζόμενη με τη σειρά που οι νότες τοποθετούνται στο πεντάγραμμο. Σαν τον τηλεοπτικό χαρακτήρα της νέας σειράς ντοκιμαντέρ "100 χρόνια Ελληνική Δισκογραφία", η οποία κάνει πρεμιέρα αυτή την Κυριακή (9 Μαρτίου, 21:00) στην ΕΡΤ1. Ξεναγός μας η φωνή και η αύρα της Χαρούλας Αλεξίου. Η κορυφαία Ελληνίδα ερμηνεύτρια γίνεται συνοδοιπόρος σε ένα ταξίδι στις (μουσικές) αναμνήσεις σας, την ιστορία (μας), το παρελθόν που συνεχίζει να εμπνέει το παρόν.
Όπως αναφέρεται στην επίσημη ανακοίνωση της ΕΡΤ, τα "100 χρόνια Ελληνική Δισκογραφία" είναι μία ιχνηλάτηση της ιστορίας 100 και πλέον χρόνων. Από τη γέννηση της ελληνικής δισκογραφίας μέχρι τις μέρες μας. Από τα χρόνια του φωνόγραφου και των περιπλανώμενων "γραμμοφωνατζήδων" των αρχών του 20ού αιώνα, στα χρόνια του ’60, των "μικρών δίσκων" και των "τζουκ μποξ"… Κι από εκεί, στους μεγάλους δίσκους βινυλίου, στους ψηφιακούς δίσκους και στο διαδίκτυο. Το σενάριο υπογράφουν ο Δημήτρης Χαλιώτης και ο Νίκος Ακτύπης και τη σκηνοθεσία η Μαρία Σκόκα. Ένα μεγάλο ραντεβού στη μικρή οθόνη.
