Σε μία καθημερινότητα που αναδομείται on repeat, υπάρχουν μερικά σταθερά ραντεβού. Παντός καιρού. Το ραντεβού μας με τον πολιτισμό, την τέχνη, τη γεύση, το design, την αισθητική. Τη συνάντηση με το #theaftertaste, το οποίο κάθε εβδομάδα ξεχωρίζει τα καλύτερα από όσα συμβαίνουν στην πόλη που δεν σταματά να (ανα)γεννάται μέσα από την ύπαρξη της.
Είδαμε:
Την πρώτη έκθεση της Mrs. Leigh στην Ελλάδα. Οι γλυπτικές φιγούρες της Simone Leigh είναι επιβλητικές. Κυρίαρχες στον χώρο που δεν φιλοξενούνται απλά, αλλά πρωταγωνιστούν. Αυτές είναι οι πρώτες σκέψεις που κάνουν τη δική τους βόλτα στο μυαλό μου το απόγευμα μίας καθημερινής ημέρας που βρέθηκα στην Αγορά του Κέντρου Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΚΠΙΣΝ). Εκεί, οι δημιουργίες της γίνονται μέλη του σημείου που η Εθνική Βιβλιοθήκη συναντά την Εθνική Λυρική Σκηνή με δίαυλο τον ανοιχτό (και τον εστιατορικό) χώρο του τοπόσημου πολιτισμού.
Τρεις θαρραλέες γυναίκες, πολεμίστριες θαρρείς, στέκονται υπερήφανες για το μαύρο τους χρώμα – η τέχνη της καλλιτέχνιδος που έχει, μεταξύ άλλων, βραβευτεί με Χρυσό Λέοντα στην 59η Μπιενάλε της Βενετίας, είναι πολυπολιτισμική, αγκαλιάζει και υποστηρίζει έμπρακτα οτιδήποτε εντάσσεται στη σφαίρα του διαφορετικού, του νέου, του ακμαίου. Η χρωματική συνάντηση με το λευκό μάρμαρο, στο οποίο στέκουν δρά περισσότερο συμπληρωματικά και λιγότερο αντιθετικά, όπως το yin όταν συναντά το yang. Αυτή η καλλιτεχνική ισορροπία χαρακτηρίζει το έργο της – ίσως, επειδή η ένταση δεν ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία της. Αντιθέτως, απαιτεί από τον αποδέκτη ένα στοιχείο: την προσήλωσή του, μιας και μέσω εκείνης φωτίζονται οι λεπτομέρειες και τα λανθάνοντα μηνύματα των έργων της.
Στον υπαίθριο χώρο του ΚΠΙΣΝ, η Ανατομία της Αρχιτεκτονικής της, όπως ονομάζεται η έκθεση, εκφράζεται διαμέσου τριών μπρούτζινων θηλυκών μορφών. Είναι το Vessel η θηλυκή φιγούρα που αντί για σώμα, έχει μια οβάλ φόρμα που είναι κενή στο εσωτερικό της – ένας ύμνος στην τέχνη της αφαίρεσης, το Bisi εκείνη η ψηλή γλυπτική μορφή η οποία συνδυάζει ιστορικές και αρχιτεκτονικές αναφορές με πιο παραστατικά στοιχεία και αποτελεί μια αφαιρετική εικόνα του σώματος που έρχεται να προστεθεί στην έρευνα που κάνει η Leigh πάνω στη γυναικεία υποκειμενικότητα και το Hern ο χαρακτηριστικός μεγάλης κλίμακας στιλιζαρισμένος γυναικείος κορμός πάνω σε μία ψηλή ορθογώνια βάση, από την οποία βγαίνει προς τα πίσω ένα γυναικείο πόδι (γάμπα και πέλμα) – μία συμβολική αφιέρωση στα αρχαιοελληνικά αγάλματα, οι γυναίκες που συγκροτούν το "σώμα" της νέας της δουλειάς, η οποία θα βρίσκεται μέχρι τις 31 Οκτωβρίου στο ανοιχτό της αθηναϊκό σπίτι.
Όσον αφορά τη δική της οπτική, αυτή συντίθεται σε μία στέρεα βάση ενθουσιασμού και σεβασμού απέναντι στην Αθήνα και το σπουδαίο πολιτιστικό της παρελθόν. Η ίδια δηλώνει χαρακτηριστικά: "Είναι τιμή μου που θα δείξω τη δουλειά μου σε μια χώρα που θεωρείται ένα από τα λίκνα του πολιτισμού. Η γλυπτική έχει τεράστια παράδοση στην Αθήνα και με τιμά πολύ το ότι θα δω τα έργα μου σε αυτόν τον τόπο. Ειδικά για το γλυπτό Herm άντλησα έμπνευση από τα αρχαία ελληνικά αγάλματα, τις Ερμές, που τοποθετούνταν ως προστατευτικά σε σταυροδρόμια, σε τάφους και σε άλλους δημόσιους χώρους. Αυτό το έργο, τοποθετημένο στην Αγορά του Κέντρου Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, αναλαμβάνει αυτόν τον ρόλο σε ένα σύγχρονο πλαίσιο. Έχει ιδιαίτερη σημασία το ότι δείχνω τη δουλειά μου στην Αγορά του ΚΠΙΣΝ, καθώς, παραδοσιακά, η Aγορά στις αρχαίες πόλεις-κράτη βρισκόταν στο επίκεντρο του δημόσιου βίου, αλλά ήταν, επίσης, ένα μέρος στο οποίο απαγορευόταν η πρόσβαση στις γυναίκες κατά την αρχαιότητα".
Δοκιμάσαμε:
Τον μεσημεριανό χαρακτήρα ενός Nobu τοπόσημου. Η θέα από το Matsuhisa Athens είναι μία εμπειρία από μόνη της. Αυτή η απρόσκοπτη οπτική στο φαινομενικά αέναο μπλε της θάλασσας που ξεκινά από την καλύτερη γωνιά της Βουλιαγμένης και εκτείνεται σε σημεία του χάρτη και του μυαλού. Αυθεντικά θερινή, ακόμα και τις ημέρες που η παλέτα του ουρανού διακόπτεται από λευκές συννεφιασμένες εκπλήξεις, σημάδια τα οποία όσο οι ημέρες περνούν και οι ανάσες προς την επίσημη έναρξη του καλοκαιριού μειώνονται, αντικαθίστανται από τον ήλιο: εκείνον που φωτίζει τα τραπέζια του εξωτερικού χώρου, αυτόν που δύει μπροστά στα μάτια σου.
Δύο διαφορετικές χρονικές στιγμές, οι οποίες συνοδεύονται από διαφορετικά μενού, αλλά την ίδια ενέργεια: της πολυτέλειας, η οποία δεν έχει ανάγκη να προβεί σε αρχιτεκτονικές και designάτες υπερβολές για να εκφράσει την παρουσία της, αλλά προτιμά τις κλασικές γραμμές, τις σφαιρικές ροτόντες, την αδιαπραγμάτευτα fine γεύση, το κλείσιμο του ματιού με japanese διάθεση στο Four Seasons Astir Palace Hotel Athens, στο πλευρό (sic) του οποίου συναντάς το Matsuhisa Athens.
Λίγο πριν από το Πάσχα, η ιαπωνική καρδιά του Αστέρα Βουλιαγμένης, παρουσίασε μία νέα πρόταση: δύο νέα lunch μενού, ιδανικά για business meetings, αποσυμπίεση δίπλα στη θάλασσα, συναντήσεις που ακροβατούν ανάμεσα στον επαγγελματικό και προσωπικό χαρακτήρα. Έχοντας αυτή την ιδέα στο μυαλό τους, ο Executive Chef Τόνυ Βρατσάνος και ο Head Chef Θωμάς Κουράκος οραματίσθηκαν και υλοποίησαν το Omasake Menu – μία άρτια εκτελεσμένη εμπειρία τεσσάρων πιάτων με εκλεκτές επιλογές, αλλά και το Bento Box, ένα premium γεύμα δύο επιπέδων που φέρει στην επιφάνεια την ουσία της ιαπωνικής κουζίνας.
Ξεκινώντας τη γευστική αφήγηση upside down, το Bento Box "κρύβει" στο εσωτερικό του τη signature Matsuhisa Sashimi Salad, μία φρέσκια πρόταση που απολαμβάνεις καλύτερα δίπλα στα ολόσωστα – σε μέγεθος, τεχνική, μορφή – sushi rolls, τα nigiri, τα τραγανιστά bites από Rock Shrimps σε Creamy Spicy ρυθμό, ικανά να παίξουν με τον ουρανίσκο σου και να λερώσουν σωστά τα chopsticks σου, αναμειγνύοντας γεύσεις και υφές που εκτός από την ιαπωνική ιδιοσυγκρασία τους, έχουν ένα ακόμα κοινό: τη σωστή εκτέλεση και ένταση. Ενδιαφέρουσα και η Miso Soup, την οποία δεν πρέπει να παραλείψεις ακόμα και σε ημέρες που το βαρομετρικό είναι στα υψηλά του.
Με τη σειρά του, το Omasake Menu ξεκινά με ένα White Fish Dry Miso, μία κλασική επιλογή θάλασσας στο πιάτο σε μία περισσότερο εστιατορική εκδοχή και συνεχίζεται με μία φουτουριστική field green salad, η οποία συνιστά ένα εκ των signature πιάτων του Nobu Matsuhisa. Το φιλέτο μαύρου μπακαλιάρου (black bod) έχει δεχθεί σωστή διαχείριση – πράγμα διόλου αυτονόητο ή εύκολο, ενώ και το a little bit spicy κοτόπουλο ελευθέρας βοσκής ενώνεται εκπληκτικά με την teriyaki sauce που το συνοδεύει.
Φυσικά, για τους λάτρεις του κλασικού, τα Sashimi Tacos με σολομό, καθώς και το lobster sando burger – μία τραγανή παραλλαγή του κλασικού lobster roll - συνδυάζουν τη μπριγράδα της ιαπωνικής θάλασσας με τη raw φιλοσοφία του Matsuhisa Athens. Δεν ανανεώνεις το ραντεβού σου αν δεν συνοδεύσεις κάθε σου γεύμα με το κατάλληλο ποτό – μη διστάσεις να ρωτήσεις το έμπειρο προσωπικό, αλλά και χωρίς να επιτρέψεις στα εθιστικά mochi και το cheesecake να γράψουν τον επίλογο.
Ξεχωρίσαμε:
Τη νέα αρχή της διαχρονικά αυθεντικής Μαρίζας. Αν η Μαρίζα Ρίζου αφηγείται μία ιστορία σε κάθε της δισκογραφική δουλειά, τότε το Μήπως Να Κάνουμε μία Παύση, το οποίο μόλις κυκλοφόρησε είναι ένα γράμμα αγάπης και φροντίδας στην ελευθερία της. Εκείνη που συνειδητά επέλεξε κατά τη διάρκεια της περασμένης χρονιάς όταν ένιωθε να παθαίνει burnout και βρήκε στη Σέριφο – η ίδια τα λέει εξαιρετικά στη συνέντευξή της στο νέο τεύχος (Μαίου) της Madame Figaro, το οποίο – επίσης – μπορείς να αποκτήσεις από σήμερα και στη Σιμέλα Κολαγκελέ. Μία ειλικρινή συλλογή οκτώ τραγουδιών που απολαμβάνονται από την αμμουδιά στη θάλασσα, σε ένα χωριό που είναι άδειο και σε μία παραλία της Σερίφου, εκεί που η ίδια ξανασυναντήθηκε με το φως της.
Δεν ξέρω αν σήμερα η Μαρίζα Ρίζου αισθάνεται ότι έχει θεραπευτεί και έτοιμη να βγει από τη σπηλιά της – όπως γαλήνια τραγουδά στην Αμμουδιά 1, την εισαγωγή στο νέο της μικρό – σύμπαν, εκείνο το οποίο συνέθεσε η ίδια εντός κι εκτός πενταγράμμου, αυτό που γνωρίζω είναι ότι η νέα της δισκογραφική πρόταση είναι ειλικρινής, έχει συναισθητική αγαλλίαση, στιγμές υπόκωφης έντασης – όλα στάδια μίας αλυσίδας εσωτερικού επανασυντονισμού που τώρα βρήκε τους στίχους και τη μελωδία για να εκφραστεί. Διαθέσιμο σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες από τη Walnut Entertainment.
Την καλοκαιρινή συνομιλία ανάμεσα στη Zeus+Δione και τη Λίμνη Βουλιαγμένης. Το να αφήσεις το δικό σου αποτύπωμα (ακόμα και η προσπάθεια) σε έναν χώρο με χαρακτηριστική εικόνα και αύρα δεν είναι κάτι απλό. Είναι, όμως, κάτι που η Zeus+Δione τόλμα μέσω της σύμπλευσης (sic) με ένα από τα πιο εμβληματικά φυσικά τοπόσημα της Ελλάδας, τη Λίμνη Βουλιαγμένης, αποφασίζοντας να σχεδιάσει τη θερινή της "ενδυμασία". Ο Marios Schwab, creative director της Zeus+Δione, προσέγγισε τη Λίμνη σαν ένα πολυεπίπεδο τοπίο. Τρεις άξονες ορίζουν το εικαστικό του σύμπαν: ο ασβεστολιθικός βράχος, η καθρέφτινη επιφάνεια του νερού, και ο απόκρυφος βυθός. Σε αυτό το τρίπτυχο, προστίθεται η αγάπη του για την ελληνική χαρακτική.
Η γραμμική καθαρότητα της ξυλογραφίας, οι μνήμες από το σχολικό αλφαβητάριο του ’55 και η αφαιρετική ματιά των μεταπολεμικών Ελλήνων χαρακτών, ενώνονται σε μια πρόταση βαθιά ελληνική και ταυτόχρονα σύγχρονη. Μία εικαστική αφήγηση, η οποία προσαρμόζεται ανάλογα και αποτυπώνεται σε διάφορες επιφάνειες, υφές και αντικείμενα: ξαπλώστρες, σεζλόνγκ, μαξιλάρια, πετσέτες, ομπρέλες, σε όλα τα σημεία της Λίμνης Βουλιαγμένης, καθώς και στο εστιατόριο Abra Ovata.
