H βραβευμένη ηθοποιός, με αφορμή την Ημέρα της Γυναίκας, μιλά στην Madame Figaro για το χρόνο, την τύχη που φτιάχνουμε μόνοι μας και τις λαχτάρες της ζωής.
Ταξιδεύει στο κόσμο και στην ζωή, ταξιδεύει και στις ψυχές των ηρωίδων που ερμηνεύει στο θέατρο, το σινεμά, τις τηλεοπτικές σειρές που την απολαμβάνουμε. Διακεκριμένη και βραβευμένη ηθοποιός, η Θέμις Μπαζάκα, θέτει η ίδια τους όρους του παιχνιδιού, σκηνοθετώντας την προσωπική της ερμηνεία στην μεγάλη παράσταση της ζωής, αντλώντας δύναμη από την λαχτάρα της να γευτεί όλες τις ομορφιές αυτού του κόσμου, μέσα της και έξω, στην καθημερινότητα και στην τέχνη της στην Αθήνα που ζει και όπου αλλού την οδηγεί το ταξίδι, η επιθυμία, η περιέργειά της. Να τα ζήσει όλα έχοντας ήδη ζήσει πολλά. Ο κόσμος την περιμένει όπως και το θεατρικό σανίδι του θεάτρου Μουσούρη, που αυτό τον καιρό πρωταγωνιστεί μαζί με άλλους διακεκριμένους ηθοποιούς στο έργο του Στίβεν Κάραμ "The humans” σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη. Από μια καλή σύμπτωση, την ημέρα της συνέντευξης, η Θέμις Μπαζάκα είχε τα γενέθλιά της.
Ας ξεκινήσουμε από ένα πραγματικό και καθοριστικό γεγονός: τα γενέθλιά σας. Να σας ευχηθούμε καταρχάς Χρόνια σας Πολλά. Και μετά πώς βιώνετε τον χρόνο; Αυτόν που ζείτε τώρα ως παρόν, αυτόν που περνά, αυτόν που έρχεται. Σας τρομάζει ως γυναίκα;
Τρομάζει δεν είναι ακριβώς η λέξη. Πιστεύω ότι όλοι μας παιδευόμαστε με τον χρόνο, αν και προσωπικά δεν του δίνω και τόση σημασία. Αυτό που με απασχολεί περισσότερο είναι η ενεργητικότητά μου, πώς να την κρατήσω όσο περνάνε τα χρόνια, σε υψηλά επίπεδα. Παρ όλα αυτά, ο χρόνος μας φέρνει αντιμέτωπους όχι μόνο με την φθορά αλλά και με το τέλος. Αυτό το τέλος, θα ήθελα να συμβεί ήσυχα και μαλακά και χωρίς πολλά πολλά. Και να συμβεί όσο το δυνατόν αργότερα. (γέλια)
Η δράση, η πράξη είναι μια απάντηση στην απειλή του χρόνου;
Βεβαίως, γι' αυτό και μεγαλώνοντας πέφτουμε με τα μούτρα στην δουλειά, δουλεύουμε και περισσότερο για πολλούς λόγους. Είναι και ένας τρόπος να αντιμετωπίσεις την μοναξιά και την μοναχικότητα. Και θέλεις να προλάβεις να κάνεις και τα διάφορα πράγματα που έχεις στο μυαλό σου. Έχω κι εγώ αυτή την αγωνία, να προλάβω να κάνω κάποια ταξίδια, να δω κάποια μέρη που δεν έχω δει, να διαβάσω κι άλλα βιβλία, να δω ταινίες. Η λαχτάρα μου για αυτά είναι πια πολύ μεγαλύτερη απ ότι ήταν, είναι πια πολύ πιο έντονη. Τα τελευταία χρόνια συνειδητοποιώ πόσο γρήγορα έχει περάσει ο χρόνος και πόσο γρήγορα περνάει. Από την άλλη δεν θέλω να βλέπω το μέλλον, ούτε κάνω και σχέδια, δεν θέλω να βλέπω μακριά. Συγκεντρώνομαι πλέον στο σήμερα, και το πολύ πολύ στο αύριο.
Από αυτά που ζείτε τώρα, τι απολαμβάνετε περισσότερο;
Προφανώς και απολαμβάνω πολλά πράγματα και κυρίως το δικαίωμα των επιλογών μου. Νιώθω πολύ πιο ελεύθερη στις επιλογές και στο τι θα πω. Η αλήθεια είναι ότι δεν με αφορά πια και πολύ το τι θα πουν οι άλλοι για μένα. Και σε μια δουλειά που είσαι τόσο καλός όσο και η τελευταία σου παράσταση, νιώθω ότι δεν έχω να αποδείξω πλέον κάτι άλλο, νιώθω απελευθερωμένη πια. Όποιος με συμπαθεί, με συμπαθεί, ξέρει για μένα. Οι καινούργιοι ας μάθουν. (γέλια)
Νιώθετε πλέον πιο σοφή, πιο ώριμη; Και πώς θα μας ορίζατε αυτές τις έννοιες;
Σοφή δεν ξέρω αν είμαι, ωριμότερη θα έλεγα πως ναι. Διαπιστώνω πόσο πιο ψύχραιμη είμαι τώρα, πόσο περισσότερο αναλύω τα διάφορα θέματα, πόσο πιο ουσιαστικά τα αντιμετωπίζω και όχι φευγαλέα όπως όταν ήμουν μικρότερη.
Θα θέλατε να είχατε αυτό το μυαλό, νεότερη;
Αυτό που θα μου άρεσε πολύ , αν μπορούσα να κάνω ένα τέτοιο χρονικό άλμα, δεν θα ήταν να επιστρέψω στην νεανική μου ηλικία αλλά στα πενήντα μου χρόνια επειδή τότε είχα αρχίσει να αποκτώ συνειδητότητα, είχα αρχίσει να νιώθω ελεύθερη σε πολλά επίπεδα και στο σώμα και στο πνεύμα.
Μιλήστε μας για το έργο που πρωταγωνιστείτε, στο Θέατρο Μουσούρη.
Ο συγγραφέας μας μιλάει για την ζωή έτσι όπως προσπαθούμε να την ζήσουμε, για όλα αυτά που αντιμετωπίζουμε ξαφνικά στην ζωή μας και μας ανατρέπουν τα πάντα: την απώλεια, τον χωρισμό, την φτώχεια, την απόλυση από την δουλειά. Ανθρώπινα πράγματα.
Εσάς τι σας άγγιξε στην ηρωίδα;
Αυτό που με άγγιξε και σ όλο το έργο, η αγάπη για τον άνθρωπο. Η πίστη της στην οικογένεια και η αγάπη που δίνει απλόχερα σε όλους.
Πόσο εύκολη ή δύσκολη ήταν η διαδρομή σας στο θέατρο, ως γυναίκα, αναφέρομαι στο φαινόμενο του "me too"…
Θεωρώ ότι ήμουν πολύ τυχερή επειδή εργαζόμενη σε αυτόν τον χώρο, δεν είχα άσχημες εμπειρίες. Στα 80s, που άρχισα να δουλεύω εγώ, δεν είχαμε συνείδηση αυτού του πράγματος. Όμως βρέθηκα σε περιβάλλοντα με άντρες που ήταν πιο ευαίσθητοι και πολύ κανονικοί και ένιωθα ότι ανήκω κάπου χωρίς διακρίσεις. Μπορεί αυτό να ήταν μια ψευδαίσθηση επειδή στο δρόμο ένιωθα ότι έπρεπε να προσέχω. Φυσικά, σιγά σιγά άρχισα να καταλαβαίνω και να έχω μια εγρήγορση γι' αυτά τα θέματα παρ' όλο που για όλα αυτά δεν δίναμε και πολύ σημασία.
Πιστεύετε ότι ήταν η τύχη ή η προσωπικότητά σας που σας δημιούργησε αυτό το απυρόβλητο ή αυτόν τον σεβασμό;
Αυτή είναι μια σωστή ερώτηση και δεν σας κρύβω ότι απασχόλησε κι εμένα επειδή συνεχώς άκουγα ότι υπήρξα τυχερή. Πολύ πιθανόν να είμαι τυχερή αλλά και η τύχη δεν είναι κάτι μεταφυσικό.
Τι περιλαμβάνει η ζωή σας εκτός από το θέατρο;
Ήμουν πάντα ένα πολύ κοινωνικό άτομο και σ όλη μου την ζωή είχα μεγάλες παρέες, ήθελα να γνωρίζω ανθρώπους από διαφορετικούς τομείς και με διαφορετική κουλτούρα, είμαι ταξιδευτής και στην πόλη μου και έξω από αυτήν, μου αρέσουν πολλά πράγματα, μου αρέσει να βλέπω θέατρο, να βλέπω σινεμά, να διαβάζω, μ αρέσουν οι μεγάλες βόλτες, οι μεγάλες συζητήσεις, δεν θεωρώ ότι πλήττω ποτέ, πάντα έχω μια γεμάτη μέρα και μ αρέσουν και πολλά άλλα πράγματα,. Μ αρέσει και η μόδα, κάνω κεραμικά, κάνω ότι προκύψει μπροστά μου που μπορεί να μου δώσει ζωή και ζωντάνια, το αρπάζω αμέσως.
Μιλώντας για την μόδα, θα μου επιτρέψετε καταθέτοντας το αντρικό μου βλέμμα, να διαπιστώσω την ομοιομορφία που επικρατεί στο γυναικείο ντύσιμο.
Έχετε δίκιο και αυτό οφείλεται στο Instagram που σου δείχνει τι πρέπει να φοράς για να είσαι μοντέρνος. Πώς πρέπει να είναι τα μαλλιά σου, πόσα πρέπει να είναι τα κιλά σου, πώς πρέπει να είναι το πρόσωπό σου, τα χείλη σου, τα μάτια σου. Με όλα αυτά, τα κορίτσια οδηγούνται στην ομοιομορφία χωρίς να το καταλάβουν. Δεν υπάρχει φαντασία και δεν υπάρχει στιλ. Το οποίο και καθορίζει τον κάθε άνθρωπο. Η μόδα πάντα υπήρχε, το θέμα είναι πως εσύ την χρησιμοποιείς και τι παίρνεις από αυτήν για να δημιουργήσεις το προσωπικό σου στιλ. Στην Ελλάδα οι γυναίκες δεν είχαν ποτέ στιλ, έξω, στη Νέα Υόρκη ή στο Παρίσι ας πούμε, οι γυναίκες ψάχνονται για το τι θα φορέσουν για να είναι πιο τολμηρές, πιο εκκεντρικές. Το street style, πρέπει να σε κάνει να νιώθεις ωραία και διαφορετική, να ξεκλειδώσει τον φαντασία σου, το χιούμορ σου, πρέπει να νιώθεις ζωντανός με αυτά που φοράς και όχι να κάνεις συνολάκια. Και είναι κρίμα που δεν έχουμε καταστήματα second hand και vintage όπως στο εξωτερικό, εκεί βρίσκεις παλιά ρούχα για να τα συνδυάσεις με τα καινούργια, και επίσης είναι σημαντικό να τολμάς, να "πειράζεις" τα ρούχα σου, να αλλάζεις τα κουμπιά, τον γιακά, να τα μεταμορφώνεις.
Τι είναι για εσάς το ταξίδι;
Είναι γνώση και ελευθερία. Έχω πάει σε πολλά μέρη αλλά όχι σε όσα θα ήθελα, επειδή δούλευα στο θέατρο. Πέρσι που δεν εργάστηκα για πρώτη φορά ολόκληρο τον χειμώνα πήγα στο Μεξικό που ήταν το όνειρό μου. Τώρα προσπαθούμε να πάμε στο Ιράν, στην Περσία, είμαστε μια παρέα φίλων, οι περισσότεροι είναι γιατροί και ταξιδευτές και πάμε οργανωμένοι, δεν είναι να πας μόνος σου σ αυτά τα μέρη. Μικρότερη όταν ήμουν αθώα και τολμηρή και που δεν με ένοιαζαν και οι συνθήκες έκανα μεγάλα ταξίδια. Έχω πάει Ινδία, Νεπάλ , Μπαγκλαντές με το χρήματα από το βραβείο της ταινίας "Ρεμπέτικο" διέσχισα την Ινδία, με τραίνο και με πλοίο, στα τέλη του 70 πήγα τρεις τέσσερις φορές στην Αίγυπτο, έχω κατέβει τον Νείλο με φελούχα, έχω κάνει τέτοια τολμηρά πράγματα. Μετά την γέννηση της κόρης μου έγινα πιο προσεκτική στα ταξίδια μου και μαζί της πήγαμε στην Ευρώπη αλλά πηγαινοερχόμασταν και στην Αμερική που μας έτρωγε όλα τα λεφτά. Αργότερα άρχισα να ταξιδεύω με γκρουπ. Και συνεχίζω. Με έχει πιάσει μια αγωνία να πάω μακρινά ταξίδια, όσο έχω ακόμη αντοχές.
Αν στρέφατε το βλέμμα πίσω, τι θα έμενε στην βιαστική ματιά σας;
Έχω κάνει πολλά πράγματα, τι να σας πρωτοπώ. Άλλα δεν ομολογούνται και άλλα ομολογούνται όπως ότι έχω παντρευτεί έναν άνθρωπο άλλης φυλής και άλλης εθνικότητας, έχω ζήσει μεγάλες εμπειρίες, έχω κάνει ένα παιδί νωρίς, έχω ταξιδέψει, έχω δουλέψει, έχω βραβευτεί, έχω ζήσει μια γεμάτη ζωή. Δεν έχω στερηθεί κάτι, ούτε και έχω πια κάποια λαχτάρα, πέρα από την λαχτάρα της ίδιας της ζωής.
