Λίγο πριν από την πρεμιέρα της παράστασης Φθινοπωρινή ιστορία, όπου συναντιέται ξανά με τον Σταύρο Ζαλμά. η Πέμη Ζούνη μιλάει στη Madame Figaro.
H Πέμη Ζούνη συναντά ξανά, μετά από χρόνια, τον Σταύρο Ζαλμά με αφορμή ένα έργο που άφησε εποχή με τους Λαμπέτη-Κατράκη. Μετά από πολλές επιτυχημένες συνεργασίες σε θέατρο και τηλεόραση ενώνουν τις δυνάμεις τους σε μια διαφορετική, σύγχρονη εκδοχή της Φθινοπωρινής ιστορίας του Αλεξέι Αρμπούζωφ. Η παράσταση κάνει πρεμιέρα στις 11 Νοεμβρίου στο ανακαινισμένο θέατρο Αλέκος Αλεξανδράκης σε σκηνοθεσία Βάνας Πεφάνη.
Λίγες μέρες πριν ακουστεί το τρίτο κουδούνι και βγει στη σκηνή να ερμηνεύσει την Λύντια Βασίλιεβνα, η Πέμη Ζούνη μιλάει στη Madame Figaro για τα κοινά της με τον Σταύρο Ζαλμά, την ματαιοδοξία της ομορφιάς, τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη αλλά και τον ρόλο της μητέρας που είναι πιο δύσκολος από αυτόν της γιαγιάς.
Με τον Σταύρο Ζαλμά έχετε συναντηθεί αρκετές φορές τόσο στο θέατρο όσο και στην τηλεόραση. Ήταν η παρουσία του ένας λόγος για να συμφωνήσετε σε αυτή τη δουλειά;
Με τον Σταύρο έχουμε δουλέψει σε δύο πολύ δυνατές θεατρικές παραστάσεις, το Στοίχημα του Clifford Odets και το Εξ επαφής του Patrick Marber. Το πρώτο παίχτηκε επί δύο γεμάτες σεζόν -κάθε μέρα συζητούσαμε για λεπτομέρειες των ρόλων, κάθε μέρα κάναμε σχόλια και διορθώσεις. Την τελευταία μέρα ανοίγει την πόρτα του καμαρινιού ο Γρηγόρης Βαλτινός και μας λέει "θα φωνάξω την αστυνομία"! Έχουμε κάποια σημαντικά κοινά όπως η περιέργεια και το βάσανο στη δουλειά, η αγάπη για τη γλώσσα, η σημασία που δίνουμε στη σωματικότητα του ρόλου. Σαφώς υπάρχει πολύτιμη οικειότητα και καλή χημεία. Προστατεύει ο ένας τον άλλον. Τελευταία βρεθήκαμε στη σειρά Έρωτας Φυγάς όπου αποδείχθηκε ότι το ζευγάρι μας "γράφει" ακόμα έντονα. Και οι τρεις αυτές συνεργασίες, με τους απόλυτα διαφορετικούς ρόλους για τον καθένα μας, ήταν μεστές και καλλιτεχνικά πολύ παραγωγικές. Φέτος είναι ο ρόλος που δεν θα πήγαινε τόσο πολύ σε κανέναν άλλον!
Συνεργάζεστε όμως ξανά και με τη Βάνα Πεφάνη. Τι είναι αυτό που θαυμάζετε σε εκείνη ως σκηνοθέτη;
Τη Βάνα την έχω αγαπήσει βαθιά. Ψάχνει δρόμους θεατρικούς που με αφορούν, μου εξάπτουν τη δημιουργικότητα. Το επαναστατημένο –πάντα- μυαλό της και η αισθητική της με αφορούν πραγματικά. Είναι σπάνιο να ξαφνιάζεσαι και να εμπιστεύεσαι και να ακολουθείς με χαρά, μετά από διαδρομή 42 χρόνων στο θέατρο. Μου χάρισε έναν μαγικό ρόλο στο Ο αδελφός μου ο Αμαντέους και τώρα, παρ’ όλη την αναμενόμενη αγωνία μου και τις άπειρες ανασφάλειες των ημερών λίγο πριν από την πρεμιέρα, απολαμβάνω ήδη τη μεταμόρφωση που έχει πετύχει στο έργο.
Μιλώντας για επιστροφή σε παλιές συνεργασίες, θα βλέπατε τον εαυτό σας σε έναν ρόλο δίπλα στον Χριστόφορο Παπακαλιάτη;
Άλλος υπέροχος συνεργάτης! Μόνο καλά έχω να πω γι’ αυτόν. Παίξαμε μαζί για πρώτη φορά στον Βαμμένο Ήλιο, όπου ήταν γιoς μου. Επανήλθε με το Κλείσε τα μάτια, όπου ήμασταν εραστές. Η σειρά έγραψε την ιστορία της. Πολύ ευτυχισμένη στιγμή για όλους μας. Μετά βρεθήκαμε για λίγο στο θέατρο, σε τρία μονόπρακτα του Κοκτώ, σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή. Το απολαύσαμε. Μετά από όλα αυτά, τι ρόλος θα μπορούσε να υπάρξει; Ποια σχέση; Οποιαδήποτε τηλεοπτική σχέση θα ήταν λιγότερο δυνατή. Νομίζω πολύ σοφά το αφήσαμε στην κορυφή του.
Η "Φθινοπωρινή ιστορία" ακουμπά, ανάμεσα σε άλλα, και την τρίτη ηλικία. Είναι ο χρόνος κάτι που σας αγχώνει;
Έχω την εντύπωση ότι αγχώνομαι πολύ λιγότερο από τον μέσο όρο. Δεν είναι κάτι που μπορείς να νικήσεις. Περνάει ο χρόνος, τελειώνει η ζωή. Τόσο απλά. Τόσο αμείλικτα. Και η διαδρομή μας είναι μία διαχείριση, ένα αλισβερίσι με αυτή τη βεβαιότητα. Δεν το λες και ευκολάκι. Απλώς δεν είναι επιλογή το να σε πάρει από κάτω. Και τότε βρίσκεις τι σε γεμίζει, τι σε προχωράει, τι σε δικαιώνει. Η Φθινοπωρινή Ιστορία όπως την είδαμε εμείς είναι Τεσσάρων Εποχών, δεν αφορά μόνο το φθινόπωρο. Είναι καταστάσεις που μπορούν να βιώσουν όλες οι ηλικίες όταν ξαφνιαστούν απ’ τον έρωτα. Φόβος, άμυνα, χιούμορ, γελοιότητα, έλξη, τρυφερότητα. Διαχρονικά και παναθρώπινα. Η μόνη διαφορά, όταν είσαι μεγαλύτερος, είναι ότι έχεις ζήσει πολλά. Ξέρεις. Έχεις ραγάδες μέσα σου, στην ψυχή. Και πάλι όμως μένεις αφύλαχτος! Είναι τρελό και υπέροχο.
Μια από τις πιο συζητημένες ταινίες της φετινής χρονιάς είναι το The Substance με την Demi Moore που ανοίγει τη συζήτηση για τα λάθος πρότυπα ομορφιάς. Νιώθετε ότι η δική σας γενιά έχει ευθύνη ή η ματαιοδοξία είναι μια διαχρονική συνθήκη;
Η ματαιοδοξία είναι διαχρονική. Σαφώς. Αν κάποτε αρχίσεις να σκέφτεσαι – σε οποιαδήποτε ηλικία – θα καταλήξεις στο συμπέρασμα ότι δεν έχει σημασία τι σου πλασάρουν, εσύ διαλέγεις. Δεν είμαστε έρμαια των τάσεων. Δεν πρέπει να είμαστε εννοώ. Όλοι έχουμε ευθύνη, γιατί όλοι μπορούμε να βοηθήσουμε σ’ αυτή τη συνειδητοποίηση ή να υπερθεματίσουμε στα βλαβερά στερεότυπα.
Ο έρωτας είναι ακόμη θέμα που απασχολεί τους ήρωες της παράστασης. Τι ρόλο παίζει στη δική σας ζωή;
Ο έρωτας μου χάριζε πάντα μεγάλη έμπνευση για τη ζωή μου και τη δουλειά μου. Αλλιώς σκηνοθετείς τη ζωή σου με την αδρεναλίνη στα ύψη. Κυρίως όμως ήταν μια μαθητεία. Μια διαρκής έρευνα για να γνωρίσω λίγο καλύτερα εμένα -και μετά την ανθρώπινη φύση γενικότερα.
Σε πρόσφατη συνέντευξή σας δηλώστε ότι η εγγονή σας σάς κάνει να νιώθετε νέα; Τελικά, ποιο είναι το μυστικό της νεότητας;
Μα η χαρά! Και δεν νομίζω ότι είναι μυστικό. Αλλά ξεχνάμε να την αναζητήσουμε, ή να την αναγνωρίσουμε όταν έρθει. Μέσα στην πολυπλοκότητα της ζωής, πόσες στιγμές είμαστε στ’ αλήθεια χαρούμενοι μέσα στη μέρα; Κι αν δεν είμαστε, φταίνε πάντα οι εξωτερικοί παράγοντες;
Τι μαθήματα έχετε πάρει από τον ερχομό της κόρης σας, Ελεωνόρας;
Ένα μωρό σου δείχνει πώς να ανακαλύψεις ξανά τον κόσμο. Σου δείχνει την αρχή των πραγμάτων. Είναι μαγικό. Γιατί ως παιδί κανείς μας δεν έχει μνήμη από αυτή την διαδρομή. Από την ημέρα που γεννήθηκε η κόρη μου επαναπροσδιορίζω το μέγεθος του πόνου, την προτεραιοποίηση των προβλημάτων, το αξιακό μου πλαίσιο, τα πάντα! Είναι καταλύτης κάθε σκέψης και πράξης.
Είναι πιο δύσκολος ο ρόλος της μαμάς ή της γιαγιάς;
Είναι μικρή η θητεία μου ως γιαγιά ακόμα, λαχταρώ να ζήσω τα πάντα με τα εγγόνια μου, αλλά νομίζω –προς το παρόν– ότι ο ρόλος της μαμάς είναι λίιιγο πιο δύσκολος.
