Συνέντευξη | Νίνα Μαζάνη: "Δεν νομίζω ότι μπορεί κάτι να ξεπεράσει τη συνεργασία μου με τη Μαρινέλλα".

Λίγο πριν επιστρέψει στη σκηνή του Club του Σταυρού του Νότου η Νίνα Μαζάνη μιλάει στη Madame Figaro για τα ορόσημα της καλλιτεχνικής πορείας της.

Ενέργεια, χιούμορ, ιδιαίτερη επικοινωνία με το κοινό. Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά που έχουν τα live της τραγουδίστριας που μας συστήθηκε καλλιτεχνικά το 2022 με το remake του τραγουδιού "Η Νύχτα Μυρίζει Γιασεμί". Έκτοτε, η Νίνα Μαζάνη μετρά πολλές επιτυχημένες συνεργασίες, το πρώτο της album με τίτλο "Φως" και αμέτρητα live. Τον περασμένο Μάρτιο μας έκανε μία πολύ επιτυχημένη εμφάνιση στον Club του Σταυρού του Νότου και επιστρέφει απόψε 25 Απριλίου για να επαναλάβει ένα ακόμα live γεμάτο ενέργεια και κέφι.

Το πρόγραμμά της περιλαμβάνει τραγούδια δικά της, διασκευές αγαπημένων της επιτυχιών από σπουδαίους Έλληνες όπως η Μαρινέλλα, η Δήμητρα Γαλάνη, η Χάρις Αλεξίου, η Άλκηστις Πρωτοψάλτη, η Άννα Βίσση, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, η Αλέκα Κανελλίδου, αλλά και αγαπημένα της από ξένους ερμηνευτές. Ανάμεσα στις επιτυχίες που ερμηνεύει είναι και η τελευταία της διασκεύη του "Είναι εντάξει μαζί μου".

Ένα τραγούδι-ύμνος που πρωτογνωρίσαμε στις αρχές του 2000 από την Ελένη Τσαλιγοπούλου και τον δημιουργό Κώστα Λειβαδά. "Γεννήθηκε" μέσα από την σύμπραξή της με τον μουσικό παραγωγό Papazó στο πλαίσιο της online σειράς επεισοδίων, κατάφερε μέσα σε λιγότερο από 2 μήνες να ξεπεράσει τις 2 εκ. προβολές και να δημιουργήσει 2 viral trends στο ελληνικό TikTok!

Ξέρει ότι έχει μεγάλη ανταπόκριση στα social media αλλά δεν είναι κάτι που την απασχολεί να συντηρήσει πέρα από το κομμάτι της δουλειάς. Προσπαθεί να είναι ψύχραιμη.  "Μου έχει φύγει και αυτή η ανασφάλεια του να θέλω την επιβεβαίωση με το να δείχνω τη μούρη μου. Κοιτιέμαι και λιγότερο στον καθρεύτη. Συνδυαστικά, έχει γίνει κι αυτό πλέον" εξομολογείται στη Madame Figaro λίγες μέρες πριν από το live.

"Κοιτιέμαι τους τελευταίους μήνες γιατί παίζω στον Ζαχαράτο πολύ και όλη μέρα βαφόμαστε και έχω να κάνω με αυτό αλλά έχω σταματήσει να κοιτιέμαι και να προσπαθώ να επιβεβαιώσω συνεχώς ότι είμαι φανταστική. Το καλύτερο που λέω είναι ότι αν μια μέρα είμαι άσχημα, δεν θα κοιταχτώ στν καθρεύτη. Η ψυχή μου είναι δύσκολα και όχι ότι σήμερα ξύπνησα σαν τερατόμορφο πράγμα" συνεχίζει. 

Μεγάλωσες στην Ξάνθη αλλά μετακόμισες στην Αθήνα. Στην αρχή ήρθες για να μάθεις τη νοηματική;

Ήρθα και για αυτό. Ήρθα γιατί ήθελα να τραγουδάω καθώς είδα ότι έχει ένα ταβάνι η Θεσσαλονίκη. Ήθελα να συνεχίσω τη νοηματική, μου άρεσε πάρα πολύ, αλλά δεν τη συνέχισα. Τελείωσα τη σχολή, απλά δεν έκανα διερμηνεία άλλα δύο χρόνια που θα μπορούσα. Στην αρχή, είχα φαντασιωθεί να είμαι σε μία συναυλία και να τα κάνω μόνη μου όλα αυτά. Βέβαια, να τραγουδάς, να κάνεις νοηματική και να χορεύεις, δεν γίνονται όλα ταυτόχρονα.

Σου έχει χρησιμεύσει κάπου;

Έχει τύχει να καταλάβω ότι με σχολίασαν -θετικά βέβαια- μέσα στο μετρό. Γνώρισα ωραίους ανθρώπους. Δεν μου χρησίμευσε κάπου αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Υπάρχει πρόσβαση σε αυτό γιατί είμαι ήδη πιο ευαισθητοποιημένη και σε αυτό τον κύκλο ανθρώπων. Με τον σωστό τρόπο. Όχι "οι καημένοι οι κωφοί". Το αντίθετο, θαυμάζω τους κωφούς ανθρώπους. Κάτι που μπορεί να μην το είχα πριν.

Πέρα από αυτή τη γλώσσα, έχεις επιλέξει κι έναν ακόμα διαφορετικό τρόπο επικοινωνίας με τον κόσμο που είναι η μουσική. 

Η ανάγκη μου είναι non stop να επικοινωνώ με όποιον τρόπο. Η μαμά μου με κορόιδευε κιόλας, λέγοντας ότι "ό,τι τρόπο βρεις να μιλήσεις με τους ανθρώπους, θα το κάνεις". Αγγλικά θα είναι, νοηματική θα είναι, το τραγούδι θα είναι; Όλο κάτι να έχω να λέω.. 

Η επαφή με το τραγούδι πώς ξεκίνησε;

Άκουγα πολλή μουσική στο σπίτι. Έκανα τα θεατρικά μου, τα γνωστά. Απλά μου άρεσε πολύ η μουσική από τότε. Ήμουν πολύ εκφραστική και ήθελα να κάνω show και χαζά και κατέληξα ότι θα δοκιμάσω να τραγουδήσω. Μου είπε η μαμά "πήγαινε να δοκιμάσεις να κάνεις φωνητική". Γενικότερα και δυσκολευόμουν να συγκεντρωθώ και όσο μπορεί να μου πάρει κάτι το ενδιαφέρον μπορεί να μου το γυρίσει πίσω: να μου αρέσει κάτι πάρα πολύ και την επόμενη στιγμή να μη μου αρέσει καθόλου. Πήγα για μάθημα λοιπόν και η δασκάλα μου ήταν από τις σχετικά αυστηρές. Όχι ότι μου έκανε κάτι στο πρώτο μάθημα αλλά μπήκα και άρχισε να μου μιλάει για τις αναπνοές κι εγώ ξαφνικά ενθουσιάστηκα: "Θέλω να μάθω για τις αναπνοές. Είναι το πιο σημαντικό πράγμα του κόσμου οι αναπνοές. Θέλω να μάθω". Κι άρχισε να μου μιλάει σε αυτό το μικρό δωματιάκι που είχαμε μικρή απόσταση μεταξύ μας -ήταν δίπλα στο Ωδείο μία άλλη αποθηκούλα με πιάνο. Και μου έλεγε θα τραγουδάς και να σπας τον τοίχο μακριά και να σκέφτεσαι ότι οι νότες περνάνε πάνω από αυτό κι εγώ σκεφτόμουν "τι λέει;" Οι μνήμες αυτές μου έχουν μείνει: το πώς να δω τη μουσική, τις νότες, πώς να φανταστώ. Ουσιαστικά τι μου μάθαινε εκεινη τη στιγμή; Μου μάθαινε να ελευθερώνω το κορμί μου, τη σκέψη μου, μέσα από το κορμί μου για να μπορώ να εκφραστώ και να ερμηνεύσω τελικά. Γιατί πολλές φορές μπορεί να έχει ωραίες φωνές αλλά να λείπει η ερμηνεία. Εγώ αυτό παρατηρώ πολύ. Σκέφτομαι και λέω για καλλιτέχνες αυτός με συγκίνησε ή δε με συγκίνησε. Μπορεί να με συγκινήσει και με χαρούμενα τραγούδια. Δεν θες να δεις και λίγο την ψυχή κάποιου πάνω στη σκηνη; Δεν θέλω να δω πόσο καλός είσαι, δεν με ενδιαφέρει. Ίσα ίσα, εγώ ξενερώνω κιόλας αν είναι ο άλλος άψογος. 

Από τόσο μικρή λοιπόν, σκεφτόσουν ότι θα γίνεις τραγουδίστρια;

Ούτε καν. Ηθοποιός έλεγα, και νόμιζα θα ασχοληθώ μόνο με αυτό και κάποια στιγμή έκανα φωνητική στην Γ' Γυμνασίου. Τότε δεν ήξερα ότι μπορώ να το κάνω επάγγελμα, δεν είχα σκεφτεί έτσι σκέτο το τραγουδίστρια. Τραγουδίστριες νόμιζα ότι ήταν τότε, φτερά και πούπουλα, από αυτά που αγοράζαμε τις αποκριές: το μικρόφωνο το ασημένιο και τα πούπουλα. Και τα πρώτα χρόνια αυτό έκανα από πάντα σαν δουλειά. Δεν έχω κάνει ποτέ σέρβις, έχω κάνει μια φορά πωλήτρια για τέσσερις μήνες. Έλεγα τραγουδίστρια και ντρεπόμουν, όχι γιατί είναι κακό. Τώρα το λέω και χαίρομαι γιατί έχω και κάτι να δειξω.

Η υποκριτική έχει φύγει από το μυαλο σου πια;

Τη συνδυάζω. Γιατί η αλήθεια είναι ούτε βλέπω παραστάσεις συνέχεια αλλά δεν ένιωθα ποτέ ότι είμαι καλή. Είχα τη συγκριση με το τραγούδι κι ένιωθα ότι θέλει περισσότερο παίδεμα και έχει μια άλλη δυσκολία και ένα άλλο βάθος το οποίο εγώ στα πρώτα μου χρόνια που σπούδαζα δεν το είχα. Είχα πολύ μεγάλη απώθηση και άμυνα για να βρω πράγματα και ντρεπόμουν πολύ. Σε πρόβες, ρόλους και αυτά, ήμουν από τους φλατ ηθοποιούς. Δεν ήμουν από αυτούς που υπερπαίζουν και είναι πολύ εκφραστικοί. Σε όποιον το πω τώρα ότι ήμουν ανέκφραστη μου λένε "έλα τώρα, πλάκα μας κάνεις". Είχα πολύ συστολή. Σπούδασα πολύ λάθος χρόνια. Εγώ νομίζω ότι τα πρώτα τρία χρόνια μετά το Λύκειο -πρακτικά δε γίνεται, για πολλούς λόγους- θα έπρεπε να πάρω αυτή την ανάσα του "Λύκειο, σπίτι, οικογένεια, όλοι μαζί". Μα ξεκινούσα να μένω κάπου αλλου -για μένα προσωπικά- να πω ωραία τι θέλω να κάνω, τι μου αρέσει. Ασχέτως αν ήθελα να κάνω θέατρο. Να γνωρίσω τον εαυτό μου, να βγω, να κάνω παρέες. Το τόσο ταυτόχρονα από την πολλή πληροφορία του Λυκειου και το να καταφέρεις να κάνεις κάτι, στο παμε στα βαθιά, Ιφιγένεια εν Αυλίδι, Αντγόνη, συναίσθημα, τώρα κλάψτε, τώρα γελάστε, τι είναι η ψυχή, τι είναι ο άνθρωπος,  δεν ξέρω. Ειχα πολλούς συμφοιτητες οι οποίοι ειχαν κάνει άλλα επαγγέλματα πρώτα και πήγαν στα 28, τα 30 τους και κάναν μετά αυτή τη σχολή. Φαντάζομαι τους πήγε καλύτερα από εμένα που πήγα στα 20 μου και ήμουν έτσι. Γιατί θα ήθελα αυτά που είχα να διαβάσω τότε και να τα μάθω και οι εργασίες που έκανα να τις έκανα σήμερα. Δεν ξέρω τι μου έχει μείνει. Θα ήθελα να έχω πάρει τις γνώσεις που πήρα τότε, τώρα. Με όλο το πακέτο του περίπου ποια είμαι, τι μου αρέσει, τι θέλω να κάνω στη ζωή μου, τι νιώθω.  

Μπορεί όμως να σε προστάτεψε από άλλα πράγματα όμως;

Περνούσα μία φάση πιο σκοτεινή τότε. Μοναχική. Ήταν και λίγο η φάση "πρέπει να ανεξαρτητοποιηθείς". Το άκουγα από την οικογένειά μου πάρα πολύ. Γιατί έτσι έμαθαν και σου λέει κάντο. Προκειμένου να με ενδυναμώσουν και από τον φόβο και μην τύχει και αφαιθώ πολύ χύμα και πω ότι δε θα τελειώσω τη σχολή ακόμα κι αν μου αρέσει και μη δε δουλέψω και μη αυτό και μη εκείνο και όλους τους πιθανούς κινδύνους που μπορεί να φοβάται ένας γονέας ότι μπορεί το παιδί του να πλαδαρέψει και μην ασχοληθεί με κάτι. Εγώ είχα αυτό το "τώρα πάμε να ανεξαρτητοποιηθείς. Τώρα πάμε σχολη αλλά μετά τελειώνουν και τα φράγκα και τελειώνει κι αυτό και πάμε και μόνη σου και αυτά". Εγώ το πήρα πολύ σοβαρά αυτό, τόσο σοβαρά που ήμουν σπίτι και καθαριότητα, φαγητό, μαγείρεμα. Ποτέ η μαμά τάπερ με φαγητά να στείλει, ποτέ ρούχα άπλυτα. Τόσο που τα άκουγα και γελούσα και έλεγα "έλα τωρα ρε παιδιά, είστε 19 χρονών και στένετε τα ρούχα άπλυτα;". Πολύ μετά σκέφτηκα ότι μπορεί κι εγω να ήθελα. Δεν θα με πείραζε να το έχω αυτό το πράγμα πού και πού. Βέβαια καλά πήγε, και ανεξάρτητη είμαι και το πάλεψα πολύ να το έχω στη ζωή μου. Και με έχει φτιάξει όπως είμαι. Δεν είμαι needy. Είμαι λίγο υπεράνω στο δε χρειάζομαι βοήθεια αλλά τώρα είμαι καλύτερα. Δεν έχω πια ενοχές να με βοηθάνε οι άλλοι αν νιώθω ότι δεν θα το κάνει ο άλλος με βάρος.

Έχει να κάνει με το ότι τα πηγαίνεις καλά με τον εαυτό σου;

Δεν ξέρω αν τα πάω καλά με τον εαυτό μου. Τα πηγαίνω πολύ καλύτερα πάντως τον τελευταίο χρόνο. Ήμουν πολύ πιο δύσκολα πριν. Νιώθω καλύτερα και με τον εαυτό μου και με τον περίγυρώ μου. 

Έχεις αναμνησεις από τα πρώτα σου live;

Νομίζω ξεκίνησα σεζόν στη Θάσο. Ένιωθα ότι το έκανα πολυ καιρό. Όταν ανέβηκα να τραγουδήσω κανονικά τις πρώτες φορές δεν ένιωθα τίποτα ξένο, περίεργο, βεβιασμένο, αμήχανο. Και νομίζω ότι αυτό είναι από τα χαρακτηριστικά που παρατηρώ και στους καλλιτέχνες. Το έχεις ή δεν το έχεις. Ή πρέπει να είναι η σκηνή σπίτι σου ή μη το κάνεις. Εγώ ένιωθα σπίτι μου από την πρώτη στιγμή πάνω στη σκηνή. Δεν ντεπόμουν, ήμουν πολύ χαρούμενη. 

Αυτό έχει αλλάξει με τα χρόνια;

Καθόλου. Μόνο με τη Μαρινέλλα αγχώθηκα πολύ στη ζωή μου, σε τίποτα άλλο. Έπρεπε να κάτσω να ακούσω 50 τραγούδια -Μαρινέλλα, Χατζή, Καζαντζίδη- γιατί δεν ήξερα τι μου γίνεται. Αφενός γιατί είναι τραγούδια μιας άλλης εποχής που ούτως ή άλλος δεν τυχαίνει να τα ξέρεις και αφετέρου ήταν τραγούδια τα οποία ήταν λαϊκά, σουίνγκ και έπρεπε να τα μελετήσω με άλλο τρόπο για να τα καταλάβω και να τα εκτελέσω. Για αυτό είχα πιο πολύ άγχος, γιατί ένιωθα και λίγο από τα νερά μου. 

Θεωρείς τη συνεργασία αυτή παράσημο για την πορεία σου;

Ναι και όσα χρόνια κι αν περάσουν -μακάρι να έρθουν πολύ ωραία πράγματα και σημαντικά- δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι να προσπεράσει και το "όνομα" και τη χρονική στιγμή. Γιατί η Μαρινέλλα, αν με ρωτάς, πιστεύω δεν θα ξανατραγουδήσει. Όσο σκέφτομαι ότι ήμουν η τελευταία συνεργασία της στην τελυταία της χρονιά, δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιος άλλος καλλιτέχνης που θα ήθελε κάτι περισσότερο. 

Η συνεργασία με τον Τάκη Ζαχαράτο πώς είναι;

Κάνει κάτι πάρα πολύ ιδιαίτερο που δεν το είχα ξαναδει. Μου άρεσε που μπήκα σε αυτό τον κόσμο, το εκτίμησα. 

Διαβάστε Επίσης

Συνέντευξη | Βασιλική Καραγιάννη: Η όπερα είναι για όλους