Έχοντας ωριμάσει καλλιτεχνικά αλλά και προσωπικά, η Αναστασία Παντούση ακολουθεί τον δρόμο που έχει επιλέξει με στιβαρά βήματα, χωρίς ποτέ να χάνει την ανάλαφρη διάθεση του παιδιού που κρύβει μέσα της.
Όταν συνάντησα την Αναστασία Παντούση είχε μόλις γυρίσει από ακόμα ένα ταξίδι στο εξωτερικό, όπου μάζεψε εικόνες "για να βγάλει τον χειμώνα", λίγο πριν μπει ξανά στη ρουτίνα των γυρισμάτων για το Σπίτι δίπλα στο ποτάμι, τη σειρά του Alpha όπου συμπρωταγωνιστεί με τις Πέγκυ Τρικαλιώτη, Ευγενία Ξυγκόρου, Έβελυν Ασουάντ, Νάνσυ Μπούκλη και Ασημένια Βουλιώτη.
Θεατρικά θα τη δούμε από το δεύτερο μισό της νέας σεζόν, ενώ στα μελλοντικά της σχέδια είναι και ο κινηματογράφος. Προς το παρόν απολαμβάνει να παρακολουθεί ταινίες άλλων αγαπημένων συναδέλφων και δημιουργών, είτε στις σκοτεινές αίθουσες είτε στο σπίτι της με ένα ποτήρι κρασί.
Βλέπουμε πια όλο και περισσότερους Έλληνες δημιουργούς να διαπρέπουν σε διεθνή κινηματογραφικά φεστιβάλ. Ποια είναι η γνώμη σου για την κινηματογραφική παραγωγή της χώρας μας;
Είναι αλήθεια ότι υπάρχει μια άνθηση του ελληνικού σινεμά τα τελευταία χρόνια και είναι όμορφο να γίνονται δουλειές, πόσο μάλλον ωραίες δουλειές. Βέβαια, αυτό είναι τελείως υποκειμενικό. Η τέχνη γενικότερα είναι υποκειμενική. Είναι όμως ενθαρρυντικό να βλέπουμε ότι όλο και περισσότερες ταινίες συμμετέχουν σε φεστιβάλ και λαμβάνουν διεθνή αναγνώριση. Είναι πολύ σημαντικό, γιατί δεν πιστεύω ότι υστερούμε σε κάτι σε σχέση με άλλες χώρες.
Θα ήθελες να περπατήσεις στο κόκκινο χαλί κάποιου φεστιβάλ;
Το ελπίζω και το εύχομαι! Είναι κάτι που πραγματικά θέλω πάρα πολύ, είναι ένα όνειρό μου. Γιατί, για να πάει μια ταινία σε ένα φεστιβάλ, σημαίνει ότι είναι πολύ καλή σε πολλά επίπεδα, οπότε θα ήθελα να κάνω μια τέτοια πολύ καλή δουλειά.
Και το ελληνικό θέατρο ταξιδεύει πλέον στο εξωτερικό...
Πράγματι, υπάρχουν παραστάσεις που βγαίνουν έξω και πάνε και εξαιρετικά. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι η Ελένη του Ευριπίδη με τη Βασιλική Τρουφάκου, που έφτασε μέχρι την Αμερική. Είναι πολύ σημαντικό αυτό για το ελληνικό θέατρο.
Στα δικά σου ταξίδια στο εξωτερικό επιδιώκεις να βλέπεις παραστάσεις;
Δυστυχώς δεν έχει τύχει. Τα τελευταία χρόνια επιδιώκω περισσότερο να πηγαίνω σε συναυλίες. Ανακάλυψα πως, όταν βρίσκομαι σε μια συναυλία, νιώθω πραγματικά ευτυχισμένη. Κάτι γίνεται στην ψυχή μου, σαν να με ακουμπάει ένα μαγικό ραβδί.
Κάνεις μουσικό τουρισμό, λοιπόν. Η τελευταία συναυλία που παρακολούθησες ποια ήταν;
Των Green Day πέρυσι στο Βερολίνο και της Pink στο Λονδίνο. Χτυπούσε η καρδιά μου σαν να ήμουν έφηβη και έβλεπα ένα όνειρό μου να πραγματοποιείται. Είναι μαγικό να ακούς ζωντανά τα τραγούδια που σε έχουν "ταξιδέψει" και έχουν σημαδέψει στιγμές της ζωής σου.
Προτιμάς να ταξιδεύεις στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό;
Λατρεύω το ελληνικό καλοκαίρι και προσπαθώ, αν έχω την ευκαιρία και τον χρόνο, να το ζω τους πρώτους μήνες, όταν δεν έχει κόσμο και είναι λίγο πιο ήρεμα. Έχω γυρίσει σχεδόν όλα τα νησιά. Τα τελευταία χρόνια όμως συνήθως το καλοκαίρι ταξιδεύω στο εξωτερικό.
Σε ξεκουράζει όμως αυτό;
Συνήθως κάνουμε road trip, κάτι που σου δίνει την ευκαιρία να αποκτήσεις μια γενική εικόνα της περιοχής και να μαζεύεις πολλές εικόνες και αναμνήσεις. Ωστόσο, πάντα προγραμματίζουμε μέσα στην τρέλα του road trip να υπάρχουν δύο μέρες που θα χαλαρώσουμε και θα ξεκουραστούμε. Τα ταξίδια έχουν κούραση, αλλά ωραία κούραση. Τελικά, σε ξεκουράζει το να αναπολείς αργότερα τις στιγμές και τις εικόνες που έζησες και να ταξιδεύεις μόνο με το μυαλό. Αυτό είναι που σε κρατάει τον χειμώνα!
Τι άλλο σου αρέσει πολύ, εκτός από το να ταξιδεύεις;
Μου αρέσει να πηγαίνω σινεμά, αν και τώρα που είναι εύκολη η πρόσβαση στις πλατφόρμες κάπως έχουμε αφήσει πίσω το να πάμε να δούμε μια ταινία στις αίθουσες, που είναι εντελώς διαφορετική εμπειρία. Μου αρέσει και με ξεκουράζει το σινεμά αλλά και το να βάζω ένα ποτήρι κρασί και να βλέπω μια ταινία στο σπίτι. Επίσης, πρόσφατα διαπίστωσα ότι μου αρέσει πολύ να ζωγραφίζω. Είναι κάτι που προέκυψε αυθόρμητα μια μέρα και πήγα σε ένα βιβλιοπωλείο και πήρα έναν καμβά και πινέλα.
Χωρίς να έχεις ασχοληθεί με τη ζωγραφική ποτέ στο παρελθόν;
Το μόνο που έκανα ήταν να ζωγραφίζω τα βιβλία μου στο σχολείο. Ο δάσκαλος μιλούσε κι εγώ ζωγράφιζα το βιβλίο. Στο τέλος μου έλεγε: "Πολύ ωραίο αυτό που έχεις κάνει, αλλά δεν έχει σχέση με ό,τι έλεγα τόση ώρα".
Να φανταστώ ότι έχεις βάλει τα έργα σου στο σπίτι.
Βέβαια! Τα έχω κρεμάσει να τα βλέπω και να χαίρομαι. Ο ένας πίνακας λέγεται My Universe και ο άλλος My Jungle, οπότε καταλαβαίνεις ότι κάτι θέλει να βγει προς τα έξω (γέλια).
Σε απασχολούν η κριτική και η αποδοχή των άλλων ή σου αρκεί να εκφράζεσαι μέσα από τη ζωγραφική;
Τη θέλω την αποδοχή σε όλα τα πράγματα. Με κάνει να χαμογελάω η επιβράβευση. Νομίζω ότι είναι κάτι που προέρχεται από την παιδική μου ηλικία. Σε ό,τι αφορά τη ζωγραφική, θα χαρώ αν μου πει κάποιος ότι του αρέσει αυτό που έκανα, αλλά δε θα απογοητευτώ στην αντίθετη περίπτωση. Δεν είναι κάτι που κάνω επαγγελματικά, το κάνω για την ψυχούλα μου και δε θα με προβληματίσει να μου πει κάποιος ότι δεν του αρέσει. Όταν όμως κάτι αφορά τη δουλειά μου, θα προβληματιστώ πολύ.
Σε επηρεάζουν όλες οι απόψεις;
Κάθε άποψη είναι διαφορετική και σεβαστή. Κάθε θεατής έχει γνώμη και κρίση γι’ αυτό που βλέπει. Δεν μπορεί η δουλειά μας να αρέσει σε όλους, αλλά κάθε γνώμη θα με βάλει σε σκέψεις, θα με επηρεάσει.
Υπάρχουν βέβαια και αυτοί που εκφέρουν άποψη μόνο και μόνο για να πουν την κακία τους.
Αυτό είναι κάτι που έχουμε αφήσει να συμβεί και όσο περνάει ο καιρός διογκώνεται. Είναι τρομερό να διαπιστώνεις ότι άνθρωποι βγάζουν τέτοια κακία κρυμμένοι πίσω από μια οθόνη. Παλιότερα συνήθιζα να κάνω αναρτήσεις για πράγματα που με ενοχλούσαν, είτε πολιτικά είτε κοινωνικά, και υπήρχαν μηνύματα που πραγματικά με πλήγωναν, δεν μπορούσα να τα αντιμετωπίσω. Ένιωθα να κάνει "κρακ" η ψυχή μου.
Ας πάμε σε κάτι πιο ευχάριστο: Η νέα σεζόν θα σε βρει στη σειρά Το σπίτι δίπλα στο ποτάμι, που βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Λένας Μαντά. Το είχες διαβάσει το βιβλίο;
Όχι – το ίδιο είχε συμβεί και με το Κόκκινο ποτάμι, το οποίο διάβασα αφότου ολοκληρώθηκε η σειρά. Δεν ήθελα να το διαβάσω για να μην επηρεαστώ, επειδή το σενάριο βασίζεται στο βιβλίο, αλλά δεν είναι το ίδιο, έχει πολλά διαφορετικά στοιχεία. Πρόκειται για μια ωραία ιστορία με πέντε αδελφές που φεύγουν από το χωριό, αποχωρίζονται τη μητέρα τους και η καθεμία αντιμετωπίζει τη ζωή της πρωτεύουσας. Διαφορετικές πρωτεύουσες και διαφορετικοί κόσμοι. Κάθε χαρακτήρας έχει τον δικό του δυναμισμό, κάθε ηρωίδα βρίσκει τον δικό της τρόπο να αντεπεξέλθει, όπως άλλωστε κάθε γυναίκα. Η Μελισσάνθη, την οποία υποδύομαι, είναι ένα πάρα πολύ φιλόδοξο κορίτσι με μεγάλα όνειρα. Ήθελε πάντα να ζήσει την καλή ζωή και να φύγει από το χωριό και έτσι γίνεται. Παντρεύεται έναν ευκατάστατο άνδρα και προσπαθεί να κάνει παιδιά και μέσα στις δυσκολίες που αντιμετωπίζει γεμίζει το "κενό" της ένας έρωτας.
Διαβάστε Επίσης
Αυτό είναι κάτι που συμβαίνει συχνά στη ζωή. Γιατί άραγε επιδιώκουμε να καλύψει το "κενό" μέσα μας ένας άλλος άνθρωπος αντί να δουλέψουμε εμείς οι ίδιοι το πρόβλημά μας;
Νομίζω πως έχει να κάνει με τον χαρακτήρα κάθε ανθρώπου και την ψυχολογική κατάσταση στην οποία τον βρίσκει το πρόβλημα. Άλλοι κλείνονται περισσότερο στον εαυτό τους, άλλοι φεύγουν από το πρόβλημα και πιάνονται αλλού κι άλλοι το κρύβουν κάτω από το χαλί για να το διαχειριστούν κάποια άλλη στιγμή. Στην περίπτωση της Μελισσάνθης, πάντως, χωρίς να θέλω ή να μπορώ να το δικαιολογήσω, αυτό που συνέβη ήταν ένας κεραυνοβόλος έρωτας.
Ισχύει το κλισέ που ακούγεται συνήθως από τις μεγαλύτερες γενιές, ότι πλέον δεν παλεύουμε για τις σχέσεις και τα παρατάμε εύκολα;
Πιστεύω ότι έχει ξεκάθαρα να κάνει με την επίδραση των social media στη ζωή μας. Οι σχέσεις παλιότερα ήταν πολύ πιο απλοϊκές. Συζητούσες, ψαχνόσουν με τον άνθρωπό σου. Πλέον, εξαιτίας των social media, έχουμε αποξενωθεί. Παλιά, όταν επιστρέφαμε από τη δουλειά, πριν πέσουμε για ύπνο, καθόμασταν και μιλούσαμε. Τώρα, για να ξεκουραστούμε, κάνουμε scroll στο κινητό. Δεν είναι επόμενο αυτό να επηρεάζει τη σχέση μας;
