Η Μαριάννα Πουρεγκα πρωταγωνιστεί στην παράσταση "Άρωμα Γυναίκας, δίνει ζωή στη Σάρα με πάθος, τρυφερότητα και αμεσότητα και ταυτόχρονα κερδίζει το τηλεοπτικό κοινό μέσα από τη σειρά "Απαραίτητο Φως".
Από το μυθιστόρημα "Το σκοτάδι και το μέλι" μέχρι τη σκηνική μεταφορά του "Άρωμα Γυναίκας", η Μαριάννα Πουρεγκα δίνει σάρκα και οστά στη Σάρα, έναν χαρακτήρα που φέρνει φως, ένταση και αμεσότητα σε κάθε στιγμή. Η παράσταση, που ανεβαίνει από 3 Οκτωβρίου στο Θέατρο Βρετάνια, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ασπιώτη και δραματουργική επεξεργασία μαζί με την Αλεξάνδρα Αϊδίνη, αναδεικνύει τη δύναμη και την τρυφερότητα ενός ρόλου που αφήνει ανεξίτηλο αποτύπωμα.
Η ιστορία ξεκινά στο Τορίνο, όπου ο νεαρός φαντάρος Τσίτσος (Προκόπης Αγαθοκλέους) καλείται να συνοδεύσει τον πρώην αξιωματικό Φάουστο (Άκης Σακελλαρίου), έναν εκκεντρικό αλλά και πληγωμένο άνδρα που έχει χάσει την όρασή του, σε ένα ταξίδι προς τη Νάπολη. Στη διαδρομή τους, συναντούν μια σειρά από ιδιαίτερους χαρακτήρες —τη θεία του Φάουστο, ερμηνευμένη από την Ξένια Καλογεροπούλου, καθώς και τους Δημήτρη Διακοσάββα, Γιώργο Τζαβάρα, Θησέα Παπαπαναγιώτου, Γεωργία Σωτηριανάκου, Σταύρια Νικολάου, Μαρία Καραγκιοζίδου και Ριχάρδο Αρώνη— που προσθέτουν χιούμορ, συγκίνηση και απρόβλεπτες στιγμές σε αυτή την ιδιαίτερη πορεία ενηλικίωσης.
Στην κορύφωση της ιστορίας, η Σάρα, όπως τη ζωντανεύει η Μαριάννα Πουρεγκα, φέρνει το άρωμα της γυναίκας που αλλάζει τα πάντα, ενώ η ερμηνεία της αναδεικνύει πώς η αλήθεια της στιγμής γίνεται η καρδιά κάθε παράστασης και η ψυχή της θεατρικής εμπειρίας. Παράλληλα, η Μαριάννα συστήνεται στο τηλεοπτικό κοινό μέσα από τη σειρά "Απαραίτητο Φως", επιβεβαιώνοντας την ευελιξία και την αμεσότητά της τόσο στη σκηνή όσο και μπροστά στην κάμερα — ένας ύμνος στην ανθρώπινη τρυφερότητα, στην ανδρική φιλία και στο υπέροχο σύμπαν της γυναίκας.
Υποδύεσαι τη Σάρα, τον ρόλο-κλειδί που λειτουργεί σαν καταλύτης στην ιστορία. Πώς προσέγγισες έναν χαρακτήρα που έρχεται να "αλλάξει τα πάντα";
Η Σάρα είναι ένα ιδιαίτερο πλάσμα και την προσέγγισα, όπως και όλους τους ρόλους, με τρυφερότητα και πάντα με γνώμονα το κείμενο και τις πληροφορίες που δίνει γι’ αυτήν. Πέρα από όμορφη, έξυπνη και δυναμική, η Σάρα είναι αλλιώτικη από τα κορίτσια της ηλικίας της, ξέρει ακριβώς τι θέλει και τίποτα δεν τη σταματά. Είναι ωραίοι αυτοί οι χαρακτήρες. Τα έχουμε ανάγκη αυτά τα κορίτσια.
Το έργο κουβαλά μια τεράστια κινηματογραφική κληρονομιά. Σε άγχωσε αυτό ή το είδες ως πρόκληση να το μεταφέρεις με φρέσκια ματιά στη σκηνή;
Θεωρώ ότι στην τέχνη δεν έχει και πολύ νόημα η σύγκριση, αλλά το εκ νέου μοίρασμα μιας ιστορίας με το κοινό. Η παράστασή μας βασίζεται στο ιταλικό μυθιστόρημα του Τζιοβάνι Αρπίνο "Το σκοτάδι και το μέλι" (Il buio e il miele). Από το βιβλίο αυτό έχουν εμπνευστεί και οι δύο κινηματογραφικές εκδοχές: η ιταλική του Ντίνο Ρίζι με τον Βιτόριο Γκάσμαν το 1974 και η πιο γνωστή αμερικανική μεταφορά του Μάρτιν Μπρεστ με τον Αλ Πατσίνο το 1992, για την οποία εκείνος τιμήθηκε και με Όσκαρ. Η αμερικανική ταινία, ωστόσο, είναι αρκετά "πειραγμένη” σε σχέση με το πρωτότυπο έργο. Εμείς παραμένουμε πιστοί στο πνεύμα και στη γραφή του Αρπίνο. Θεωρώ πως η ιστορία που αφηγούμαστε είναι ακόμη πιο ενδιαφέρουσα, καθώς φωτίζει έντονα, μεταξύ άλλων, την ελπίδα και τη ζεστασιά που γεννά ο έρωτας. Και βέβαια, ας μην ξεχνάμε πως το θέατρο είναι μια ζωντανή, τρισδιάστατη εμπειρία· συμβαίνει εδώ και τώρα, μπροστά στα μάτια του θεατή, και προκαλεί μια διαφορετική, πιο άμεση συγκίνηση απ’ ό,τι ο κινηματογράφος. Κανένα άγχος λοιπόν — μόνο λαχτάρα.
Η Σάρα, όπως περιγράφεται, είναι το "άρωμα γυναίκας" που αφήνει μνήμη, αφορμή κι ελπίδα. Ποιο είναι, για εσένα, το πιο γοητευτικό στοιχείο αυτού του ρόλου;
Η πίστη της. Η ακλόνητη πίστη της σε αυτό που νιώθει και σε αυτό που θέλει. Έχει μια κοριτσίστικη τρυφερότητα κι ανεμελιά -και ταυτόχρονα μια τόσο βαθιά γυναικεία δύναμη που όντως μπορεί να κινήσει και βουνά. Είναι πολύ συγκινητική.
Στην παράσταση συνυπάρχουν συγκίνηση, χιούμορ, αλλά και σκοτάδι. Εσύ, ως ηθοποιός, σε ποια από αυτές τις αποχρώσεις "ανθίζεις" περισσότερο;
Σε όλες μαζί. Στο θέατρο, όπως και στη ζωή, οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη τον συνδυασμό των πραγμάτων. Η συγκίνηση, το χιούμορ και το σκοτάδι δεν υπάρχουν ποτέ πραγματικά χωριστά· το ένα τροφοδοτεί το άλλο. Το χιούμορ μπορεί να γεννηθεί μέσα από μια δύσκολη στιγμή, η συγκίνηση να προκύψει μέσα από το γέλιο, και το σκοτάδι να φωτιστεί από μια ανθρώπινη αδυναμία ή μία υπόνοια τρυφερότητας. Ως ηθοποιός, με ενδιαφέρει να κινούμαι ανάμεσα σε αυτές τις αποχρώσεις και να τις αφήνω να συνυπάρχουν. Εκεί, νομίζω, βρίσκεται η αλήθεια του ανθρώπου — και εκεί ανθίζει και το θέατρο.
Στη σειρά "Απαραίτητο Φως" συστήνεσαι στο τηλεοπτικό κοινό. Τι σε ενθουσιάζει περισσότερο σ’ αυτή τη δουλειά;
Με ενθουσιάζουν πραγματικά τα πάντα σ’ αυτή τη σειρά. Το ομώνυμο βιβλίο της Ντορίνας Παπαλιού, πάνω στο οποίο βασίστηκε, το σενάριο της Μιρέλλας Παπαοικονόμου και της Κάτιας Κισσονέργη, η σκηνοθεσία του Λάμπη Ζαρουτιάδη, η φωτογραφία του Γιάννη Δρακουλαράκου, τα ρούχα της Μαρίας Κοντοδήμα, το υπέροχο συνεργείο — όλα. Και φυσικά, δεν μπορώ να μην αναφερθώ στους αγαπημένους μου και καταπληκτικούς συναδέλφους, με τους οποίους είχα τη χαρά να μοιραστώ αυτή την όμορφη εμπειρία. Νιώθω πραγματική ευγνωμοσύνη για όλους και για ό,τι ζήσαμε σε αυτή τη δουλειά.
Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση στον τηλεοπτικό ρόλο σου σε σύγκριση με το θέατρο;
Η μεγαλύτερη πρόκληση για μένα στη σειρά ήταν ο διπλός ρόλος. Έπρεπε να παίξω δύο ηρωίδες, σε δύο εποχές, σε διαφορετικές κοινωνικοπολιτικές συνθήκες, με εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά η μία από την άλλη. Χρειαζόταν προσεκτική μελέτη, απόλυτη συγκέντρωση και πολλή φροντίδα. Ευτυχώς, όλοι γύρω μου με στήριξαν και με βοήθησαν πάρα πολύ σε αυτό το challenge, και πιστεύω πως προέκυψε ένα συγκινητικό αποτέλεσμα.
Πώς βιώνεις τη μετάβαση από το σανίδι της σκηνής στη γλώσσα της κάμερας;
Η μετάβαση φέρνει πάντα πρόκληση, αλλά και γοητεία. Το θέατρο απαιτεί εξωστρέφεια: μια ενέργεια που απευθύνεται στο κοινό, σε μια μεγάλη αίθουσα, με φυσική ροή από στιγμή σε στιγμή. Μπαίνεις στο ποτάμι και κυλάς, κολυμπάς με ό,τι φέρνει το κάθε λεπτό. Και πρέπει να είσαι σε θέση να αντιμετωπίσεις οτιδήποτε νέο ή απρόοπτο προκύψει. Η κάμερα, αντίθετα, ζητά εσωστρέφεια, σιωπή, ειλικρίνεια και απόλυτη συγκέντρωση. Τα γυρίσματα σπάνια γίνονται γραμμικά· η ιστορία ξεδιπλώνεται κομματιαστά. Κι όμως, η στιγμή που εμφανίζεσαι στην κάμερα πρέπει να είναι ολοκληρωτική, πυρηνική. Ναι, μπορείς να ξαναπάς τη λήψη, αλλά για λίγα λεπτά ή δευτερόλεπτα πρέπει να τα δώσεις όλα, συμπυκνωμένα. Στην ουσία, όμως, και τα δύο μέσα αναζητούν το ίδιο: την αλήθεια της στιγμής.
Έχεις ήδη περάσει από σημαντικές παραστάσεις σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου και Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου, και τώρα από ένα έργο-σταθμό όπως το "Άρωμα Γυναίκας". Νιώθεις ότι διανύεις μια περίοδο "σταθμών" στην καριέρα σου;
Νιώθω ότι μου έρχονται όμορφα και δημιουργικά πράγματα, με πολύ γενναιόδωρο τρόπο, αυτά τα δέκα χρόνια που δουλεύω. Είμαι χαρούμενη γι’ αυτό, με συγκινεί βαθιά το ότι οι άνθρωποι αναγνωρίζουν τη δουλειά μου και με εμπιστεύονται σε τόσο σημαντικά και δύσκολα έργα. Η μόνη μου έγνοια πάντα είναι να συνεχίσω να στέκομαι αντάξια της εμπιστοσύνης που μου δίνεται.
Από τα οικονομικά στις σπουδές υποκριτικής και από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα: ποιες ήταν οι πιο δύσκολες αποφάσεις σε αυτή τη διαδρομή;
Η πιο δύσκολη απόφαση είναι πάντα να αφήσεις κάτι που έχεις χτίσει με κόπο, που έχεις μοχθήσει και επενδύσει πολύ, για να πας σε κάτι καινούργιο που είναι αβέβαιο και δεν σου εγγυάται κανείς πως θα πετύχει. Παρ’ όλα αυτά, πιστεύω πως τέτοιες αλλαγές είναι απαραίτητες στη ζωή, γιατί σε βοηθούν να αναθεωρείς, να γνωρίζεις καλύτερα τον εαυτό σου, να δοκιμάζεις τα όριά σου και να καταλαβαίνεις τι πραγματικά χρειάζεσαι.
Ποιο είναι το μεγαλύτερο μάθημα που σου έχει δώσει μέχρι στιγμής η δουλειά σου στο θέατρο;
Να κατανοώ βαθύτερα την ανθρώπινη φύση. Να έχω περισσότερη υπομονή και αντοχή. Να μη φοβάμαι να κάνω λάθη. Να ακούω πιο ουσιαστικά τον άλλον. Και τον εαυτό μου.
