Μια συζήτηση με τη συγγραφέα Αριάδνη Γερούκη για την επίτευξη της εσωτερικής γαλήνης
H Αριάδνη Γερούκη μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη, σπούδασε στη Νομική Σχολή του ΑΠΘ και στη συνέχεια πήγε στο Παρίσι, όπου έκανε μεταπτυχιακό και διδακτορικό στην Ιστορία στην Σορβόννη. Δίδαξε 17 χρόνια στο Δημοκρίτειο και το Ανοιχτό Πανεπιστήμιο, μετέφρασε και έγραψε βιβλία. Επίσης, ασχολείται ενεργά με τον Βουδισμό από το 1997. Τα παραπάνω μπορείς να τα ανακαλύψεις εύκολα κάνοντας μία αναζήτηση στο Google. Αν όμως δεν έχεις την τύχη να τη γνωρίζεις προσωπικά, ίσως να αγνοείς ότι είναι (περήφανη) μητέρα δύο υπέροχων παιδιών (που δεν είναι πια παιδιά), έχει στο ενεργητικό της έναν γάμο, ένα διαζύγιο και πολλές σχέσεις. Όλα αυτά είναι η "προίκα" της, όπως λέει η ίδια και όλα μαζί συνδυασμένα συνθέτουν αυτόν τον ενδιαφέροντα άνθρωπο που είναι.
"Το ταξίδι του κάθε ανθρώπου σε αυτό που λέμε "ζωή" δεν είναι δυνατό να το χωρίσουμε σε κομματάκια, του στυλ 'προσωπική ζωή’, ΄επαγγελματική’, ‘πνευματική’ κλπ... Είναι ευνόητο νομίζω για όλους μας ότι το κάθε ένα από αυτά τα ‘κομμάτια’ επηρεάζει τη ζωή μας ως σύνολο" σχολιάζει πριν αρχίσει αυτή η συνέντευξη, βάζοντάς με σε σκέψεις για το πόσο χωρισμένα έχουν αρκετοί άνθρωποι αυτά τα "κουτάκια" στο μυαλό τους. Αφορμή γι’ αυτή την κουβέντα στάθηκε το καινούργιο της βιβλίο "Ο Μίτος της Αριάδνης" ( εκδ. ΑΡΧΕΤΥΠΟ), που αποτελεί και μία προσπάθεια για να ανακαλύψουμε το μυστικό νόημα για την αφύπνιση και την αληθινή ευτυχία στην καθημερινή μας ζωή.
"Το βιβλίο αυτό "Ο Μίτος της Αριάδνης", όπως και το προηγούμενό μου "Αλλάζοντας τον Κόσμο...από Μέσα!", έχουν προκύψει από μικρά κειμενάκια που γράφω κατά καιρούς. Τα περισσότερα έχουν εκδοθεί σε μια Στήλη που έχω χρόνια τώρα στο περιοδικό Άβατον. Κείμενα σίγουρα προσωπικά αλλά όχι και τόσο υπερ-προσωπικά, καθώς πιστεύω βαθιά ότι όλοι οι άνθρωποι (και όλα τα όντα) έχουμε δεσμούς αλληλεξάρτησης και τίποτα δεν είναι αυστηρά προσωπικό μας. Όλα είναι ανθρώπινα: και η απώλεια, και η αγωνία, και η χαρά που μοιραζόμαστε. Είναι κείμενα που θυμίζουν λογοτεχνία, χωρίς να είναι μόνο λογοτεχνία, που θυμίζουν ψυχολογία, χωρίς να είναι μόνο ψυχολογία. Άλλα αυτοσαρκαστικά, άλλα ταξιδιωτικά, άλλα κείμενα παρατήρησης της καθημερινότητας, άλλα με μορφή χρονογραφήματος. Όλα τους συνδέουν το πνευματικό βίωμα με το καθημερινό, γιατί αυτό νομίζω ότι είναι το ζητούμενο σήμερα".
"Και ναι, σήμερα ζούμε στον "αφρό των ημερών", δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση αυτό, όταν βλέπεις πόσο λίγο διαβάζουμε βιβλία, πόσο λίγο ακούμε μουσική, ενώ αντίστοιχα, πόση πολλή ώρα ξοδεύουμε στα σόσιαλ μίντια ή στην τηλεόραση. Αν σκεφτούμε την ανθρώπινη ιστορία, αυτός ο "αφρώδης" τρόπος ζωής έχει επιβληθεί τόσο γρήγορα και τόσο μα τόσο πρόσφατα, που μας πιάνει ίλιγγος".
"Ο διαλογισμός είναι ο τρόπος με τον οποίο ήσυχα και όμορφα, καθόμαστε στην γωνία μας σε αυτόν τον πολύπαθο πλανήτη και κοιτάζουμε με μάτια ανοικτά και διαυγή όλη την εικόνα της ζωής. Όχι μόνο της ζωής μας, όλης της ζωής. Και βλέπουμε ότι δεν χρειάζεται να κάνουμε κάτι δύσκολο, για να είμαστε (επιτέλους!) ευτυχισμένοι: χρειάζεται απλά να αφήσουμε τα πράγματα να κυλήσουν χωρίς να προσκολλιόμαστε σε εξωτερικές πηγές για την ευτυχία μας.
Είναι κάτι εξωφρενικά απλό. Νομίζουμε ότι την ευτυχία μας θα την "φέρει" μαζί του το καινούργιο αμάξι, το καινούργιο σπίτι, το καινούργιο ρούχο, ο καινούργιος σύντροφος ή η καινούργια κυβέρνηση. Αλλά στην ουσία εμείς οι ίδιοι "φέρουμε" την ευτυχία μαζί μας, μέσα μας, φτάνει να την αφήσουμε να εκδηλωθεί. Τόσο απλό, που δεν "συμφέρει" πολλούς επαγγελματίες "διαχειριστές" και "εργολάβους" της ευτυχίας. Γι' αυτό και δεν το διδασκόμαστε στα σχολεία, όπως κανονικά θα έπρεπε".
"Αν ψάξω στο παρελθόν μου να εντοπίσω από ποιο χρονικό σημείο "ξεκίνησε" η πνευματική-υπαρξιακή μου αναζήτηση, θα σου πω μάλλον, από τα πρώτα παιδικά μου χρόνια, όταν η απάντηση στο εύλογο ερώτημά μου "..και τον Θεό ποιος τον έφτιαξε;"...δεν με έπειθε καθόλου! Τώρα, η επαφή μου με τον Βουδισμό, άρχισε "τυπικά" από τα φοιτητικά μου χρόνια τη δεκαετία του '80 στο Παρίσι, καθότι στη Γαλλία, αλλά και σε όλη την Ευρώπη τότε, όπως και τώρα πια, είχαν αρχίσει να εισρέουν πολλοί θιβετιανοί Λάμα, Δάσκαλοι του Βουδισμού, μετά την κινεζική εισβολή στο Θιβέτ. Αλλά μετά, πέρασαν πολλά χρόνια ώσπου ν'αρχίσω να νοιώθω πράγματι "βουδίστρια", δηλαδή ώσπου να ξεφορτωθώ τις ιδεολογικές αναστολές μου (ως πρώην άθεη) και τις πολιτισμικές μου αγκυλώσεις (ως Ελληνίδα) και να αρχίσω να ασχολούμαι ενεργά με τον βουδισμό, μέσα από μελέτη, άσκηση, διδασκαλία κλπ. Αυτό έγινε κυρίως από το 1997 και μετά".
"Τι θα πει όμως "βουδιστής"; Νομίζουμε ότι πρόκειται για μια "θρησκεία', όπως οι άλλες, που υπόσχεται γρήγορη φώτιση και ψυχική ηρεμία, αλλά αν μελετήσεις, θα δεις ότι στην ουσία είναι ένα μη-θεϊστικό σύστημα , μια φιλοσοφία και τρόπος ζωής που δεν πιστεύει στη ύπαρξη κάποιου θεού-δημιουργού- σωτήρα και που επαφίει ολοκληρωτικά την ευθύνη για την ευτυχία και τη δυστυχία μας σ' εμας τους ίδιους. Τι εννοώ με αυτό; Βουδιστής δεν γίνεσαι επειδή "λατρεύεις" τον Βούδα ή τα ανατολίτικα αγάλματα, αλλά επειδή πιστεύεις στην αλληλεξάρτηση, στην παροδικότητα, στην κενότητα, στον νόμο της αιτίας και του αποτελέσματος, στην αληθινή φύση των φαινομένων ("βουδική φύση"). Μέχρι να το αναγνωρίσεις αυτό, μέχρι δηλαδή να έρθεις σε επαφή με αυτό το δυναμικό της φώτισης που υπάρχει μέσα σου, έχεις να κάνεις δουλειά με τον εαυτό σου. Και η δουλειά γίνεται κυρίως με τον διαλογισμό, που είναι ένα είδος 'αυτο-ψυχανάλυσης". Μαθαίνεις να βλέπεις τον νου σου, τις σκέψεις σου, τα συναισθήματα, τα φαινόμενα γενικά, και να μην "τσιμπάς" σε αυτά. Να μην σε σαγηνεύει πια το παιχνίδι έλξης και απώθησης που σου δημιουργούν τα φαινόμενα. Να αναγνωρίζεις τις αρνητικές κεκτημένες σου τάσεις και να τις υπερβαίνεις. Να μην ταυτίζεσαι με τα συναισθήματά σου και με τις απόψεις σου. Μαθαίνεις να γίνεσαι χαλαρός εσωτερικά, να ανοίγεις ένα εσωτερικό διάστημα, όπου δεν υπάρχει καμιά απειλή, καμιά περιφρούρηση του "εαυτού', διότι πολύ απλά, ο "εαυτός" σου έχει αρχίσει να αποδιαρθρώνεται σε κάτι τόσο πλατύ και απέραντο, όπως ο ωκεανός ή όπως το ουρανός... Δεν είναι ότι παύεις να έχεις όνομα, επίθετο, φίλους και συγγενείς, ΑΜΚΑ και email, αλλά μπορείς πια να χαλαρώσεις μέσα σε όλα αυτά, βλέποντάς τα σαν ένα "παιχνίδι των φαινομένων", σαν ένα "'όνειρο". Τα απολαμβάνεις όλα, χωρίς να ταυτίζεσαι με τίποτα και έτσι ταλαιπωρείς λιγότερο και τον εαυτό σου και τους γύρω σου (γέλια)".
Τα πρώτα μικρά βήματα για την εσωτερική γαλήνη, μπορώ να πω ότι είναι τρία:
1. Η μη βία (Mη βία κυρίως απέναντι στον εαυτό μας αλλά και στο περιβάλλον μας, φροντίδα των άλλων, τη φροντίδα της ζωής γενικά, όλων των έμβιων όντων).
2. Η ειλικρίνεια (Aπέναντι στον εαυτό μας κυρίως. Κάθε στιγμή, κάθε λεπτό, αυτοέλεγχος στην καλή μας προαίρεση - υπάρχει; Η επιτήδευση και η προσποίηση φέρνουν μόνον μιζέρια, σ' εμάς και στους άλλους γύρω μας).
3. Η μελέτη (διεξοδική, εξονυχιστική μελέτη βιβλίων, θεωριών, δασκάλων και όλων όσων υπόσχονται να μας βοηθήσουν να τα βρούμε με τον εαυτό μας. Να ξεχωρίσουμε την ήρα από το στάρι. Αυτό πρέπει να κάνουμε).
"Στις αναγνώστριες του βιβλίου μου θα ήθελα να πω αυτό: Ο, τι κι αν συμβαίνει γύρω μας, ξέρω ότι εμείς οι γυναίκες επωμιζόμαστε πάντα να βρούμε τις λύσεις...για τα πάντα. Γι' αυτό, σας παρακαλώ, μην υποτιμάτε τον εαυτό σας, μην νομίζετε ότι η ζωή σας δεν έχει νόημα και αξία. Έχει το νόημα και την αξία που της δίνουμε κάθε λεπτό. Και έχουμε την ωριμότητα και τη δύναμη να την αλλάξουμε κάθε λεπτό. Η δράση μας πρέπει να είναι πάντα προσεκτική και ο νους μας να είναι πάντα ανοικτός".
* Η Αριάδνη Γερούκη παρουσιάζει το βιβλίο της "Ο Μίτος της Αριάδνης" την Παρασκευή 25 Νοεμβρίου, στο Καφέ ΦΙΛΙΟΝ στην οδό Σκουφά 34, στο Κολωνάκι στις 20.00μμ.
