Και παρουσιάζει την πρώτη της συλλογή "στομαστομαστό" από τις εκδόσεις Κέδρος το Σάββατο 27 Μαΐου
Το Δεκέμβριο του 2015 και για τους επόμενους 6 μήνες, ο δικηγορικός κλάδος στην Ελλάδα αποφάσιζε διαδοχικά αποχή από τα καθήκοντά του, αντιδρώντας μεταξύ άλλων στο νέο ασφαλιστικό σύστημα εισφορών. Το διάστημα ήταν μεγάλο και ενίοτε διχαστικό, γεμάτο συνελεύσεις, ανακοινώσεις και αναμονή.
Την ίδια περίοδο, η δικηγόρος Ροζίτα Σπινάσα έβρισκε επιτέλους τον ελεύθερο χρόνο που χρειαζόταν για να δώσει σάρκα και οστά στο δημιουργικό της κάλεσμα: αφήνοντας για λίγο στην άκρη τα δικόγραφα, άρχισε να γράφει ιστορίες για δίσκους που κρυώνουν στα ράφια, για περιστέρια που εισβάλλουν επιθετικά σε μια πολυκατοικία των Εξαρχείων, για μικρά δωμάτια όπου μπορείς να κλάψεις με την ησυχία σου, για τις σχέσεις μεταξύ εφήβων, για τα μυστικά των κατοίκων ενός χωριού.
Ιστορίες μικρές αλλά δυνατές, που "συλλαμβάνουν" τους πρωταγωνιστές τους -(αντι)ήρωες βγαλμένους από την απλή καθημερινότητα- ακριβώς στο σημείο της κατάδυσής τους στη σκοτεινή πλευρά του εαυτού και των ενστίκτων τους. Οι ιστορίες έγιναν διηγήματα που συγκεντρώθηκαν υπό τον (έξυπνα μουσικό) τίτλο "στόμαστομαστό" και κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Κέδρος.
Πριν παρουσιάσει το "ταξίδι" του πρώτου της βιβλίου το Σάββατο 27 Μαΐου στον κήπο του Νομισματικού Μουσείου, πλαισιωμένη από τις συγγραφείς Έλενα Μαρούτσου και Χίλντα Παπαδημητρίου, η Ροζίτα Σπινάσα μίλησε στο MadameFigaro.gr για τις αναφορές της, την πρόκληση της συγγραφικής ελευθερίας και τα επόμενά της σχέδια.
Με ποια αφορμή μπήκε το γράψιμο στη ζωή σου; Ήταν έμπνευση της στιγμής ή κάτι που επιθυμούσες για καιρό;
Ήθελα χρόνια να γράψω, το είχα προσπαθήσει και πιο παλιά, όμως δεν αρκούσε η επιθυμία. Όταν η έκφραση έγινε ανάγκη, τότε έγραψα τα διηγήματα του βιβλίου.
Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετώπισες σε όλο αυτό το εγχείρημα;
Το να μην περιορίζω τον εαυτό μου ως προς αυτά που έγραφα. Έχοντας μάθει να λειτουργώ στη ζωή μου εντός ορίων, ήταν μια ευχάριστη αλλαγή.
Συγκρούστηκε ποτέ η συγγραφική ελευθερία με τους άλλους ρόλους της ζωής σου;
Όχι μέχρις στιγμής. Έχω όμως την αίσθηση ότι τα γραπτά μου απέχουν από την εν πολλοίς καθώς πρέπει εικόνα μου. Κι αυτό είναι κάτι που μου αρέσει.
Από πού άντλησες έμπνευση για τις ιστορίες σου; Συνδέονται με πραγματικά γεγονότα;
Κάθε ιστορία είναι ένα πάτσγουορκ από πραγματικά και φανταστικά γεγονότα - κολλούσα τα κομμάτια μεταξύ τους μέχρι να δέσει και να δυναμώσει η ιστορία. Οι "Θαλάμοι των λυγμών” και το "στόμαστομαστό” είναι όμως μόνο μυθοπλασία.
Ποια δημιουργική διαδικασία ακολουθείς; Γράφεις με πρόγραμμα;
Μακάρι να μπορούσα να γράφω κάθε μέρα, αυτό όμως είναι αδύνατο. Τα διηγήματα τα έγραψα στην αποχή των δικηγόρων, που για μένα αποδείχθηκε μια ευτυχής συγκυρία. Τώρα ο χρόνος είναι εξαιρετικά περιορισμένος, όμως δεν αγχώνομαι: Το σημαντικό είναι να χτίσω την ιστορία στο μυαλό μου, γι’αυτό κι έχω τις κεραίες μου ανοιχτές. Μετά είναι θέμα χρόνου να την περάσω στο χαρτί. Έχω γράψει ήδη δύο καινούργια διηγήματα και συνεχίζω.
Ποιοι συγγραφείς ή βιβλία σου άσκησαν τη μεγαλύτερη επιρροή;
Η μνήμη μου ως προς τα βιβλία είναι βραχύβια, δυστυχώς τα ξεχνάω σε σύντομο χρονικό διάστημα - αυτά βέβαια κάνουν υπογείως τη δουλειά τους. Από τα προσφάτως διαβασμένα θα ξεχωρίσω τους Ρέιμοντ Κάρβερ, Τζον Τσίβερ και Άλις Μονρό. Διηγήματα πρότυπα προς μίμηση.
Προτίμησες το διήγημα σαν είδος ή "σε προτίμησε" εκείνο;
Και τα δύο. Αγαπώ τα διηγήματα ως αναγνώστρια και διηγήματα ήθελα να γράψω από την αρχή. Βέβαια παίζει ρόλο και η πρακτική πλευρά του θέματος καθώς απαιτούν πολύ λιγότερο χρόνο, όμως μου αρέσουν και ως αποτέλεσμα. Έχουν μια συμπυκνωμένη δύναμη που μεταφέρεται στον αναγνώστη, άλλοτε απαλά σαν χάδι κι άλλοτε σαν χαστούκι. Αυτή η άμεση, έντονη επίδραση μού θυμίζει την αίσθηση που αφήνει η ακρόαση των τραγουδιών ενός δίσκου.
Τα διηγήματα διαπερνά σαν ένα ενωτικό νήμα, η σκοτεινή πλευρά ανθρώπων της καθημερινότητας. Πιστεύεις ότι τέτοιες πτυχές ενυπάρχουν σε όλους μας και μπορούν να αναδυθούν υπό συνθήκες;
Ναι, το πιστεύω αυτό. Η καθημερινότητα είναι γεμάτη μικρά λάθη και μικρές ατιμίες που περνάνε στο ντούκου. Αν οι συνθήκες γίνουν ακραίες, τότε γεννιούνται οι τραγωδίες, οι εγκληματίες και η 'κακιά η ώρα'. Με συγκλονίζει αυτή η, έστω απόμακρη, πιθανότητα πλήρους ανατροπής μιας κανονικής μέχρι το σημείο εκείνο ζωής.
Οι ήρωές σου καλύπτουν ένα ευρύ ηλικιακό φάσμα και προέρχονται από διαφορετικές τάξεις και καταβολές. Αισθάνθηκες την ανάγκη να ταυτιστείς μαζί τους σε κάποιο βαθμό, προκειμένου να τους αποδώσεις καλύτερα;
Όχι, δεν ταυτίστηκα με κανέναν ήρωα στιγμή. Αντίθετα, το ότι τους ένοιωθα ξένους με απελευθέρωσε και μπόρεσα να τους προσεγγίσω άφοβα και με ακρίβεια. Αν πήγαινα να ταυτιστώ, τότε θα έμπαινα σε λειτουργία ανάσχεσης.
Πιστεύεις ότι υπάρχει διαφορά ανάμεσα στον τρόπο που γράφουν οι γυναίκες και οι άνδρες συγγραφείς;
Στους περισσότερους συγγραφείς υπάρχει σαφής διαφορά, όμως αυτό δεν χαρακτηρίζει τη δική μου γραφή. Στα "Κρύοι δίσκοι” και "Οφθαλμόν αντί οφθαλμού” ο ήρωας αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο, κάτι που μου βγήκε εντελώς αβίαστα κι απ’ ότι μου λένε επιτυχημένα. Είναι κάτι που σκοπεύω να συνεχίσω, σπάει τη νόρμα της 'γυναίκειας πένας' και δίνει λόγο στο αρσενικό στοιχείο που συνυπάρχει μέσα μου.
Ποια είναι τα συγγραφικά σου σχέδια για το μέλλον;
Συνεχίζω στο μοτίβο των διηγημάτων, σε μεγαλύτερη αυτή τη φορά έκταση. Επίσης θα ήθελα, πέρα από το στοιχείο της ανατροπής, να εστιάσω σε γεγονότα χαμηλότερης μεν έντασης, υψηλής όμως δραματικότητας.
