"Τώρα πια ξέρω πως όλα αυτά τα έκανες γιατί ήταν ο μόνος τρόπος που ήξερες, αυτό που πίστευες πως ήταν σωστό"
Καιρό τώρα θέλω να σου μιλήσω μα το αποφεύγω. Θέλω να σου γράψω για μας. Για σενα και για μένα μαμά! Νιώθω, όμως, πως δεν υπάρχει λόγος να το αναβάλλω άλλο…
Εσύ κι εγώ, μια δύσκολη σχέση που μετράει 39 χρόνια τώρα…και τι δεν περάσαμε και πώς δε δοκιμαστήκαμε! Είμαστε ακόμα εδώ…
Ξέρεις θα’θελα να είχαμε έρθει πιο κοντά. Να κάναμε βόλτες στα μαγαζιά και να σου έλεγα τα μυστικά μου… για το πρώτο καρδιοχτύπι, για το πρώτο φιλί, για τις ανησυχίες που είχα στην εφηβεία, να μοιραζόμασταν τον πόνο για το χαμό του μπαμπά. Θα’θελα να με είχες κλείσει στην αγκαλιά σου, τότε που πήρα την απόφαση να βάλω ένα τέλος σε μια σχέση που είχε βαλτώσει. Θα’θελα να μιλάς στην κόρη μου με αγάπη για μένα χωρίς παράπονα… θα’θελα…
Μα τώρα πια ξέρω πως την αγάπη σου δεν έμαθες να την εκφράζεις με λόγια. Το ‘σ΄’αγαπώ’ σου είναι κρυμμένο πίσω από το τηλέφωνο μετά τα μεσάνυχτα για να δεις αν πέρασε ο πονοκέφαλός μου. Η έννοια σου βρίσκεται πίσω από το παράπονό σου, γιατί δουλεύω πολλές ώρες. Και το καμάρι σου, στις κουβέντες με τις φίλες σου…κι ας με έχεις κατσαδιάσει, την ίδια λίγα λεπτά πιο πριν… Υπήρξαν φορές που λαχταρούσα για ένα σου μπράβο, μα έπαιρνα την εντολή να προσπαθήσω παραπάνω…γιατί μπορούσα…Μπορούσα άραγε; Μάλλον δεν ήθελα.
Τώρα πια ξέρω πως ήσουν πάντα ένα παιδί, καλομαθημένο, που ήθελε να του κάνουν τα χατήρια. Κι όταν δεν έπαιρνε αυτό που ήθελε, θα χτύπαγε τα πόδια δυνατά, θα φώναζε, θα εκβίαζε συναισθηματικά μέχρι να πάρει αυτό που θέλει….Τώρα πια ξέρω πως ήσουν ένα παιδί φοβισμένο που χριεαζόταν ασφάλεια και φροντίδα. Όπως χρειαζόμουν κι εγώ για να μεγαλώσω. Θαρρώ οι όροι αντιστράφηκαν από πολύ νωρίς, αφού μου έδωσες τη θέση του ενήλικα κι εγώ φόρεσα ένα ζευγάρι παπούτσια που με βάραιναν και με πήγαιναν σε μια κατεύθυνση που δε μπορούσαν να αντέξω.
Τώρα πια ξέρω πως όλα αυτά τα έκανες γιατί ήταν ο μόνος τρόπος που ήξερες, αυτό που πίστευες πως ήταν σωστό…
Δεν ήταν καθόλου εύκολο για μένα να μεγαλώσω μέσα στην υπερπροστατευτικότητα, μέσα στην ‘τελειότητα’, μέσα στον καθωσπρεπισμό, με γνώμονα πάντα το ‘τι θα πει ο κόσμος;’. Οι αυστηροί κανόνες σου με θύμωναν, με εξόργιζαν, γι’αυτό ήρθε η ώρα που έκανα την επανάστασή μου. Ξέρω πως σε πλήγωσα, όταν σου έκοψα κάθε δίοδο επικοινωνίας, όταν σε έβγαλα εκτός. Ξέρω ότι σε απογοήτευσα γιατί δεν κατάφερα να φτάσω στην άκρα τελειοότητα που μου είχες θέσει για στόχο. Ξέρω πως σε πίκρανα γιατί απέρριψα κάθε σου επιλογή. Ξέρω πως δε θα μου συγχωρήσεις την απόφαση να κόψω τον ομφάλιο λώρο που μας συνέδεε σε μια σχέση που μας πλήγωνε και τις δυο. Είναι δύσκολο για σενα να καταλάβεις πως μπορώ να σ’αγαπάω και να σε φροντίζω έστω κι αν είμαι λίγο πιο μακριά… έστω κι αν μια μέρα δε σε πάρω τηλέφωνο!
Ήρθε, όμως, ή ώρα να σου πω ένα μεγάλο ευχαριστώ, για όσα έμαθα με το δύσκολο τρόπο.
Διάβασε περισσότερα στο TheMamagers.gr
