"Θυμάμαι τεράστια ποτήρια φραπέ, θυμάμαι ξημερώματα με το βιβλίο στο χέρι και θυμάμαι εκείνη τη νύχτα που σχεδόν κατέρρευσα"
Δεν άντεχα να διαβάσω άλλο.
Διάβαζα μέρες και νύχτες αλλά εκείνη τη νύχτα δεν άντεχα να διαβάζω άλλο. Είχε πάει τρεις το ξημέρωμα και το μόνο που ήθελα ήταν να πέσω να κοιμηθώ και να μην ξανανοίξω βιβλίο για το υπόλοιπο της ζωής μου. Αλλά η πίεση τότε ήταν αφόρητη. Από καθηγητές, γονείς, σόγια και αντίσογα. Σου παρουσίαζαν, βλέπεις, το πανεπιστήμιο σαν τον μοναδικό δρόμο που θα μπορούσες να ακολουθήσεις. Μονόδρομος, έλεγαν. Λες και αν δεν περνούσες το κατώφλι του μια τρομερή καταστροφή θα συνέβαινε στη ζωή που μόλις άρχιζες.
Θυμάμαι τεράστια ποτήρια φραπέ, θυμάμαι ξημερώματα με το βιβλίο στο χέρι και θυμάμαι εκείνη τη νύχτα που σχεδόν κατέρρευσα. Την άλλη μέρα έδινα ιστορία και ό,τι κι αν μάθαινα το ξεχνούσα κιόλας το επόμενο λεπτό. Βρισκόμουν σε αδιέξοδο. Σκέφτηκα να μην το δώσω το μάθημα αλλά έτρεμα την αντίδραση του πατέρα μου. Και των υπολοίπων.
Διάβασε περισσότερα στο TheMamagers.gr
