"Είναι τα πιο λιγομίλητα, τα πιο εσωστρεφή, ζουν σε έναν δικό τους, μαγικό κόσμο και όποτε έχουν προσπαθήσει να τον μοιραστούν με άλλους, έχουν πληγωθεί"
Εϊναι αυτά τα παιδιά που συνήθως κάθονται στα τελευταία θρανία. Όχι για να κρυφτούν από τον δάσκαλο, αλλά για να γλιτώσουν από τα υποτιμητικά μάτια των μαθητών τους. Εϊναι αυτά που ποτέ δεν θα γίνουν η "ψυχή της παρέας", που δεν λένε τα καλύτερα αστεία, που δεν κάνουν αταξίες – όχι γιατί δεν θέλουν, αλλά γιατί φοβούνται. Είναι τα πιο λιγομίλητα, τα πιο εσωστρεφή, ζουν σε έναν δικό τους, μαγικό κόσμο και όποτε έχουν προσπαθήσει να τον μοιραστούν με άλλους, έχουν πληγωθεί. Ο εσωτερικός τους ήλιος έχει συννεφιάσει και τα λουλούδια της καρδιάς τους έχουν τσαλαπατηθεί. Από τότε έχουν υψώσει τείχη για να προστατευτούν και όχι να απομονωθούν. Ωστόσο, έχουν πάθει, ό,τι παθαίνει κάποιος που υψώνει τείχη. Μένει μόνος του πίσω από αυτά και κλειδώνει τους άλλους, που κατά βάθος τους λαχταρά, απ’ έξω.
Ένα τέτοιο παιδί είναι και το δικό μου. Όπως κάθε γονέας μπορώ να βρω χίλιους λόγους για να δικαιολογήσω αυτή την ατολμία του, την "δειλία" του ή την έμφυτη ντροπαλότητά του. Αναφέρομαι σε λόγους για τους οποίους σίγουρα ευθύνομαι εγώ και όχι μόνο η ιδιοσυγκρασία του παιδιού. Θα μπορούσα να πω ακόμα, ότι φταίνε οι άλλοι που δεν είναι τόσο ευαίσθητοι, που δεν δίνουν μια ακόμα ευκαιρία στο παιδί μου, αλλά ούτε αυτό με ικανοποιεί σαν δικαιολογία – άλλωστε ποτέ δεν πίστευα ότι για όλα τα δεινά μου φταίνε πάντα οι άλλοι.
Έχω προσπαθήσει να τον ενθαρρύνω να κάνει παρέα με άλλα παιδιά, να είναι πιο ανοικτός στους ανθρώπους ωθώντας τον σε δραστηριότητες, αθλήματα, εκδρομές και δεν τα πάει άσχημα, ωστόσο έχει ακόμα δρόμο. Κι εγώ μαζί του.
Πριν λίγες μέρες γύρισε απο το σχολείο με πληγωμένο βλέμμα. Έπιανες στον αέρα ότι κάτι σοβαρό συνέβαινε.
Διάβασε περισσότερα στο TheMamagers.gr
