Ο ταλαντούχος σχεδιαστής μιλάει στο MadameFigaro.gr για τη δουλειά του, την έκθεση Orlando που συζητήθηκε και τη συνεργασία του με την Αλίκη Βουγιουκλάκη
Αν έπρεπε να τον χαρακτηρίσω κάπως, θα έλεγα ότι ο Δημήτρης Ντάσιος είναι άμεσος, αξιοπρεπής και πολύ ευγενικός- χωρίς την επίπλαστη οικειότητα που συχνά υιοθετούν οι άνθρωποι του χώρου. Και, σε δεύτερη ανάγνωση της πολύ ενδιαφέρουσας και αξιόλογης ματιάς στη δουλειά του, αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό που δεν θα μπορούσε παρά να εκτιμηθεί επιπλέον, από έναν άνθρωπο του χώρου που οι δημόσιες σχέσεις παίζουν πρωταρχικό ρόλο.
Ένα ηλιόλουστο απόγευμα του Μάη, ο σχεδιαστής μάς υποδέχτηκε στο ατελιέ του στο κέντρο της Αθήνας και δέχτηκε να μιλήσει για τον Orlando- την έκθεση που διοργάνωσε σε συνεργασία με τον φωτογράφο Βαγγέλη Κύρη, τα ξεκινήματά του, την ελληνική μόδα, το στυλ των Ελληνίδων, τη σημασία των συνεργασιών και τις αγαπημένες του μπουτίκ, στη Σίφνο και τη Σέριφο, ονόματι Le Cotecheri, όπου θα τον βρίσκουμε για τους επόμενους μήνες.
Μαθαίνω ότι ξεκινήσατε από το θέατρο.
Βέβαια, ήμουν ηθοποιός και λυρικός τραγουδιστής για πολλά χρόνια. Τα τελευταία χρόνια της ηθοποιϊκής μου καριέρας ήμουνα στη Λυρική Σκηνή, για 10 χρόνια σχεδόν.
Πώς έγινε αυτή η μετάβαση;
Παράλληλα με το θέατρο ξεκίνησα να φτιάχνω κοσμήματα- σαν χόμπι, σαν χαρτζιλίκι, ουσιαστικά ήταν η ιδέα μίας φίλης μου. Και αυτό εξελίχθηκε αρκετά- με έναυσμα μία θεατρική παράσταση που μού ζήτησαν να κάνω τα κοσμήματα, άρχισαν να γίνονται πιο εντυπωσιακά πράγματα τα οποία βρέθηκαν στο εμπόριο τότε- μιλάμε για τις αρχές της δεκαετίας του '90 ουσιαστικά- και είχανε κάνει μεγάλη εντύπωση. Ουσιαστικά, όμως, δεν το έκανα επαγγελματικά. Δηλαδή έκανα κάποιες εκθέσεις, είχα κάνει μία συνεργασία με τη Λουκία, κι αυτό το πράγμα ήτανε κάπως σαν χόμπι- λίγο περιστασιακό, ας πούμε. Κάποια στιγμή στις αρχές της δεκαετίας του 2000 αποφάσισα να το δρομολογήσω πιο δυναμικά, και τότε ξεκίνησα συνεργασία με κάποιες γκαλερί, με το μουσείο Μπενάκη, στις "Πτυχώσεις”, και τότε μού πρότειναν να συμμετάσχω στον σύλλογο σχεδιαστών ο οποίος δημιουργείτο. Έγινα μέλος, ξεκινήσαμε την εβδομάδα μόδας και στο δεύτερο show αγόρασε την συλλογή μου η Maria Luisa Poumaillou από το Παρίσι, που ήτανε από τις μεγαλύτερες buyers παγκοσμίως. Στο τέταρτο show έβγαλα τα πρώτα ρούχα, που ήτανε τα jeans με τους πλισέ γιακάδες και τα διακοσμήματα από την Ανατολή- αυτή η συλλογή πήγε κατευθείαν στο Μιλάνο και στο Παρίσι, για να την δείξουν κάποιοι που μάς έκαναν consulting τότε στην εβδομάδα μόδας- ένας Ιταλός και μία Γαλλίδα οι οποίοι εντυπωσιάστηκαν. Μπήκε κατευθείαν στις 50 καλύτερες μπουτίκ του κόσμου, και από τότε ξεκίνησε η δουλειά στο εξωτερικό.
Είναι πολύ εντυπωσιακές οι δημιουργίες σας- θεατρικές, αλλά θα έλεγα ότι έχουν και κάτι παραδοσιακό.
Πάντα η παράδοση με επηρεάζει.
Ποια γυναίκα έχετε στο μυαλό σας όταν δημιουργείτε- ή δεν έχετε κάποια;
Η Charlotte Rampling ήτανε πάντα η μούσα μου, από πολύ μικρό παιδί την λάτρευα. Είχα τρελό έρωτα από 12 χρονών, όταν την πρωτοείδα στο "Κρίμα που είναι πόρνη”, αυτό το θεατρικό που είχε γίνει ταινία, του John Ford και μετά στον "Θυρωρό της Νύχτας” και κόλλησα. Δεν ξέρω αν την σκέφτομαι όταν κάνω τα ρούχα μου, αλλά μία τέτοια γυναίκα με γοητεύει. Ένα στυλ τέτοιο , λίγο ανδρόγυνο, πολύ ερωτικό, πολύ γοητευτικό, μία γυναίκα με προσωπικότητα έντονη. Kάποια στιγμή την γνώρισα κιόλας και το χάρηκα πάρα πολύ.
Και πώς είναι να γνωρίζεις τα είδωλά σου;
Δημιουργεί έναν κύκλο, τέλοσπάντων, νιώθεις σαν να κλείνει ένας κύκλος, ήτανε πολύ ωραίο.
Για την έκθεσή σας, Ορλάντο, εμπνευστήκατε από την Βιρτζίνια Γουλφ.
Όχι, συνέβη λίγο ανάποδα. Δηλαδή, ξεκίνησε η συλλογή του χειμώνα του 17-18 και κάποια στιγμή σκέφτηκα να της δώσω μία ονομασία, έναν τίτλο. Παρατηρώντας την ουσιαστικά είδα ότι είναι μία συλλογή πολυπολιτισμική, η οποία κάνει μία διαδρομή στον χρόνο αλλά συγχρόνως είναι και ανδρόγυνη. Δηλαδή ξεκινάει από την Αγγλία του 17ου αιώνα, θα μπορούσε να πει κανείς, και σιγά- σιγά διατρέχει όλη την Ευρώπη και πάει στην Ανατολή, περνάει από την Ελλάδα, ταξιδεύει. Ταξιδεύει στο χώρο, ταξιδεύει στο χρόνο, και συγχρόνως θα μπορούσε να αποτελεί και ανδρική συλλογή. Όλα αυτά, μού δημιούργησαν την αίσθηση του Ορλάντο. Αυτό τριβέλιζε το μυαλό μου και μετά συνάντησα τον Βαγγέλη Κύρη για να την φωτογραφίσουμε και του λέω ότι παραπέμπει εκεί, και μού λέει είναι αυτό. Οπότε δημιουργήσαμε μαζί αυτό το ταξίδι, δημιουργήσαμε αυτή την πορεία της ανθρώπινης ψυχής ουσιαστικά- γιατί ο Ορλάντο αυτό είναι, η υπαρξιακή αναζήτηση στον χώρο, στο χρόνο και στο ανθρώπινο φύλο -, οπότε προσανατολιστήκαμε προς αυτό. Και έτσι πια, το ονομάσαμε Ορλάντο.
Η σχέση της μόδας με την τέχνη και την φωτογραφία;
Εγώ με την τέχνη έχω πολύ στενή σχέση, από πολύ μικρό παιδί- σαν παρατηρητής αρχικά, όλη μου η τάση ήτανε προς την τέχνη, από μικρό παιδί πραγματικά. Δηλαδή κάποια στιγμή κλήθηκα να σπουδάσω θεωρητικές επιστήμες λόγω του περιβάλλοντος και της οικογένειάς μου, αλλά τελικά διοχετεύτηκα πάλι προς την τέχνη. Άρχισα να σπουδάζω μουσική, τραγούδι, θέατρο, τα εικαστικά ήτανε το βασικό μου ενδιαφέρον από την εφηβική μου ηλικία. Ήτανε κάτι αναπόφευκτο, δηλαδή δεν μπορούσα να κάνω χωρίς την τέχνη. Είμαι γεμάτος τέχνη, από ενδιαφέρον αλλά και από προσωπική δημιουργία. Κάθε φορά αυτό το στοιχείο πήγαινε προς κάποια πλευρά. Διοχετεύτηκε στη μόδα. Αλλά ό,τι φτιάχνω εμπεριέχει όλες τις άλλες τέχνες. Θα μπορούσε να έχει στραφεί και προς αλλού.
Θεωρείτε ότι αυτό είναι κάτι που στο μέλλον μπορεί να σάς συμβεί- να στραφείτε και προς άλλες μορφές τέχνης;
Αν είχα πολλά χρόνια ζωής θα το έκανα. Δηλαδή αυτό έχω πει, ότι αν ήμουν ο Ορλάντο και ζούσα εις το διηνεκές, θα άλλαζα, θα προχωρούσα και σε άλλες μορφές δημιουργίας. Τώρα πια, εντάξει, μπορεί να πει κανείς ότι έχω κατασταλάξει επαγγελματικά, αλλά βλέπετε ότι οι αναζητήσεις μου πάντα πηγαίνουν και προς άλλες πλευρές. Ας πούμε τώρα πήγαν προς την φωτογραφία, περάσαμε όμως και από ένα installation στην παρουσίαση της έκθεσης, που είχε ένα οπτικοακουστικό δρώμενο, στο μυαλό μου έχω και κάποιες άλλες παρουσιάσεις οι οποίες θα ξεφεύγουν από το κλασικό fashion show, αλλά θα μπορούν να γίνουν σε χώρους ενός μουσείου με οπτικοακουστική πάλι δράση, δεν ξέρω. Με πηγαίνει μόνο του.
Αντιλαμβάνομαι ότι είστε δημιουργικός άνθρωπος
Δεν ξέρω, έχω πολύ αυξημένο ενδιαφέρον για όλα αυτά. Κάποια στιγμή καταλήγουμε στις παρουσιάσεις αυτές. Δεν ξέρω πώς θα μπορούσαμε να τις πούμε, θα δείξει.
Ας μιλήσουμε λίγο για το στυλ των Ελληνίδων της κρίσης. Πώς θα το χαρακτηρίζατε;
Λίγο χωρίς φαντασία θα μπορούσα να πω. Λίγο σαν να μην επιτρέπουν στον εαυτό τους τη φαντασία.
Πιστεύετε ότι αυτό έχει να κάνει με την κρίση ή οι Ελληνίδες ήταν έτσι ανέκαθεν;
Νομίζω ότι ισχύει γενικότερα, δεν νομίζω ότι έχει σχέση με την κρίση. Οι Ελληνίδες νομίζω ότι ουσιαστικά είναι συντηρητικές. Ίσως έχει να κάνει βέβαια και με το πώς κατευθύνονται από τον Τύπο της μόδας. Γενικότερα, δεν επιτρέπουν στον εαυτό τους να φανταστούν και να δημιουργήσουν ένα προσωπικό στυλ ξεχωριστό, έχουνε μία ενιαία γραμμή, μπορώ να πω. Αυτό, βέβαια, έρχεται σε αντίθεση με το μεσογειακό ταμπεραμέντο. Νομίζω ότι όλο αυτό είναι "φορεμένο"- από πληροφορίες, από μία ιδέα για τη φινέτσα που έχουν. Θεωρούν ότι η φινέτσα, η ευγένεια και τα λοιπά, είναι από ένα προκαθορισμένο στυλ, λίγο Audrey Hepburn, ας πούμε. Δεν είναι αυτό. Η φινέτσα μπορεί να υπάρχει σε όλα τα στυλ. Αρκεί ο άνθρωπος να αφήσει τον εαυτό του να δημιουργήσει . Νομίζω ότι όλο αυτό ενυπάρχει. Δεν έχει να κάνει με το πώς ντυνόμαστε. Η γοητεία και η φινέτσα πραγματικά είναι εσωτερικές. Και, αν αφεθούμε να δημιουργήσουμε μία εξωτερική εμφάνιση διαφορετική, θα τις εμπεριέχει.
Θεωρείτε δηλαδή ότι η φινέτσα δεν είναι επίκτητο προσόν του ανθρώπου; Είναι κάτι που όλοι το έχουμε;
Εξαρτάται από το περιβάλλον, την καλλιέργεια, το προσωπικό ενδιαφέρον. Είναι θέμα προσωπικότητας περισσότερο, παρά θέμα του τί φοράμε. Άρα αντικατοπτρίζει αυτό που φοράμε- το μέσα μας. Πρέπει ν’ αφήσουμε λίγο περισσότερο τον εαυτό μας ελεύθερο ώστε να δείχνουμε τι είμαστε.
Άρα λοιπόν, άμα σάς ρώταγα τι θεωρείτε ότι θα έπρεπε να διορθώσει η Ελληνίδα, είναι αυτό;
Ναι, νομίζω να αφεθεί περισσότερο ελεύθερη.
Ας επανέλθουμε στο 2017 και την κρίση. Η ελληνική μόδα σε τι φάση βρίσκεται;
Έχει περιοριστεί, δηλαδή ακόμα και οι σχεδιαστές έχουν περιοριστεί- στις συλλογές τους, στο τί θα παράξουν. Γιατί πρέπει να υπάρχει μία τροφοδοσία και από το κοινό, μία εμπορική τροφοδοσία. Έχουν πάλι συρρικνωθεί στα ατελιέ αρκετά, ενώ η μόδα δεν είναι στα ατελιέ πια, η μόδα είναι στα μαγαζιά, η μόδα είναι στις μπουτίκ. Όμως έχουνε συρρικνωθεί και οι μπουτίκ, όπως ξέρουμε. Δηλαδή οι συλλογές που φέρνουν, ακόμα και οι εισαγωγές που γίνονται είναι περιορισμένες. Το άσχημο είναι ότι οι ελληνικοί χώροι μόδας, οι ελληνικές μπουτίκ δεν έκαναν ποτέ ιδιαίτερα ευπρόσδεκτους τους σχεδιαστές. Αυτό είναι κάτι το οποίο δεν είναι καλό. Βασίζεται, δηλαδή στην ξενομανία, η οποία έχει δημιουργηθεί όλα αυτά τα χρόνια και από τα media αλλά και από το ταμπεραμέντο του Έλληνα ο οποίος είναι πολύ επιρρεπής στο ξένο πράγμα. Δεν ξέρω τι ακριβώς είναι αυτό, νομίζω ότι είναι μία συνισταμένη διαφόρων πραγμάτων, μίας ανασφάλειας προσωπικής νομίζω, τελικά. Θα έπρεπε να είμαστε πιο ανοιχτοί και να προβάλλουμε περισσότερο το ελληνικό προϊόν, όπως κάνουμε στο εξωτερικό. Βλέπεις ότι οι Ιταλοί, ας πούμε πλασάρουνε τρομερά το Made in Italy, το οποίο έχει γίνει πια καθεστώς παγκόσμια, ένα guarantee ποιότητας. Οι Γάλλοι, φυσικά το ίδιο, δεν το συζητώ, εδώ και πάρα πολλά χρόνια είναι η αυτοκρατορία της μόδας. Εμείς δεν έχουμε επιτρέψει στους Έλληνες σχεδιαστές να γίνουν αυτό. Εγώ έχω βρει τη διέξοδο στο εξωτερικό και αυτό το πράγμα δουλεύει μία χαρά. Υπάρχουνε πολλοί Έλληνες σχεδιαστές οι οποίοι έχουνε μεγάλη δυναμική για το εξωτερικό, αλλά δεν είναι εύκολο να τολμήσεις κιόλας, γιατί είμαστε σε ένα περιβάλλον λίγο απομακρυσμένο, χρειάζεται να γίνει μία υπέρβαση γι’ αυτό. Επίσης έχουμε πρόβλημα παραγωγής. Γιατί τόσα χρόνια η εισαγωγή προϊόντων συρρίκνωσε την ελληνική παραγωγή. Πρέπει αυτό το πράγμα να το ξαναδούμε. Να ξαναδούμε την ελληνική παραγωγή και τελευταία επειδή η κρίση έχει δημιουργήσει οικονομικό άγχος σε πολύ κόσμο, έχει πολύς κόσμος στραφεί στο να παράξει αξεσουάρ, μόδα γενικότερα. Κι αυτό έχει αρχίσει σιγά- σιγά και τονώνει την ελληνική παραγωγή. Αυτό είναι πάρα πολύ καλό. Τέλοσπάντων, νομίζω ότι μαγαζιά, παραγωγή, περιοδικά και όλο το περιβάλλον αυτό θα πρέπει να στραφούν λίγο περισσότερο στην εγχώρια παραγωγή, να την τονώσουν, να της δημιουργήσουν μεγαλύτερη ασφάλεια για να μπορέσει αυτή να διογκωθεί και να αρχίσει να βγαίνει προς το εξωτερικό. Ο Έλληνας σχεδιαστής είναι πολύ μόνος του. Είναι μέσα σ’ ένα περιβάλλον το οποίο δεν είναι πάρα πολύ φιλικό. Εγώ όταν βγήκα στο εξωτερικό, η Elis Kiss μου είχε κάνει μία συνέντευξη για τη Herald Tribune τότε και με είχε ρωτήσει πώς μού φάνηκε η επιτυχία που είχα στο εξωτερικό. Της είπα ότι από τη στιγμή που είχα καταφέρει να καθιερωθώ με έναν τρόπο στην Ελλάδα, τότε, το εξωτερικό μού φάνηκε πάρα πλύ εύκολο. Δηλαδή ήτανε τόσο άμεση η αντιμετώπιση και η αποδοχή που είχα στο εξωτερικό, λόγω του ότι υπάρχει έντονη αξιοκρατία, οπότε αυτό το πράγμα μού είχε φανεί πάρα πολύ εύκολο, σε σχέση με όλη αυτή την περιπέτεια που είχα περάσει, ώστε να γίνω established, ας πούμε, στην Ελλάδα. Θεωρώ ότι είμαστε λίγο δύσκολοι σε αυτό, και νομίζω ότι θα έπρεπε να το αλλάξουμε.
Αναφέρατε πριν ότι θεωρείτε ότι υπάρχουν σύγχρονοι Έλληνες σχεδιαστές που έχουν τη δυναμική να βγουν έξω. Θέλετε να μού αναφέρετε κάποιους από αυτούς;
Θα προτιμούσα όχι.
Ποιο διάσημο (φανταστικό ή υπαρκτό) πρόσωπο θα θέλατε να ντύσετε;
Δεν είμαι επιρρεπής στη διασημότητα.
Έχετε και μία μπουτίκ στη Σέριφο;
Έχω δύο. Μία στη Σέριφο και μία στη Σίφνο. Αλλά δεν είναι μπουτίκ με δικά μου πράγματα, είναι multiethnic χώροι, οι Le Cotecheri, και είναι δύο πολύ αγαπημένοι χώροι, όπου συγκεντρώνουμε πράγματα απ’ όλο τον κόσμο- από τα ταξίδια μας, από πράγματα που βρίσκουμε, από διάφορους προμηθευτές. Φθηνοί χώροι, θα μπορούσε να πει κανείς, δηλαδή πολύ εύκολα θα μπορούσε να ψωνίσει κάποιος κάτι χαριτωμένο. Είναι πολύχρωμοι χώροι, νομίζω πολύ ωραία εναρμονισμένοι στην καλοκαιρινή Ελλάδα και στα νησιά μας. Τα αγαπάμε πάρα πολύ αυτά τα μαγαζιά, έχουμε λίγα πράγματα από τις δικές μας συλλογές, και πάρα πολλά πράγματα, πολύ χαριτωμένα που φέρνουμε από παντού.
Οπότε το καλοκαίρι φαντάζομαι ότι περνάτε τον χρόνο σας εκεί.
Περνάμε τον χρόνο μας εκεί γιατί υπάρχει και ένα σπίτι στη Σέριφο, και ένας άλλος χώρος πάλι στη Σίφνο. Βέβαια τα καταστήματα δεν τα κρατάμε εμείς, τα κρατάνε κάποιοι συνεργάτες, αλλά είμαστε εκεί γύρω.
Από τις συνεργασίες που έχετε κάνει, ποια είναι αυτή που θα ξεχωρίζατε;
Στη ζωή μου γενικότερα; Η συνεργασία μου με την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Σαν ηθοποιός, όμως, τότε. Είχα παίξει στο "Ωραία μου Κυρία" μαζί της, έκανα τον Φρέντι, ένα νεαρό που την ερωτεύεται. Τότε ήμουν πολύ νέος και ήτανε εξαιρετική συνεργασία. Είχα μία απίστευτη αποδοχή από εκείνην, συγκινητική μπορώ να πω. Ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος όταν διέκρινε μία δυνατότητα σε κάποιον συγκινείτο πολύ και του έδινε γη και ύδωρ. Ήτανε συγκινητική ακόμα και η συμπεριφορά της on stage. Γιατί θυμάμαι, της έλεγα ένα τραγούδι στο ρόλο, και στο τέλος με έσπρωχνε μπροστά για να με χειροκροτήσουν κι εκείνη έφευγε και πήγαινε πίσω. Υπήρχε μία σχέση πάρα πολύ συγκινητική. Πολύ ιδιαίτερη. Αυτό στον τομέα του θεάτρου. Στον τομέα της μόδας αυτή η συνεργασία που είχα τώρα με τον Βαγγέλη τον Κύρη ήταν εξαιρετική- δουλέψαμε υπέροχα μαζί και ελπίζω ότι θα προχωρήσει αυτό το πράγμα, κι είχα δουλέψει ΄πάρα πολύ ωραία και με τη Λουκία, είχαμε κάνει δύο couture συλλογές μαζί- εγώ της είχα κάνει τα κοσμήματα. Εντάξει η σχέση μου με τη Μαρία τη Μάστορη είναι καταπληκτική, την οποία λατρεύω σαν δημιουργό και έχει τύχει να συμβρεθούμε σε χώρους τέχνης, μόδας και τα λοιπά, αλλά και σε πασαρέλες, ο ένας στα σόου του άλλου. Γενικότερα η έννοια της συνεργασίας για μένα είναι πάρα πολύ σημαντική. Παρότι δουλεύω μόνος, όταν μού δίνεται η ευκαιρία να συνεργαστώ είμαι πάρα πολύ ευτυχής. Δηλαδή, πιστεύω πάρα πολύ στην ομαδική δουλειά και στην ανταλλαγή απόψεων και πειραματισμών. Και ελπίζω ότι θα προκύψουν.
