"Όσο ήμασταν παντρεμένοι μαύρο εγώ άσπρο εσύ"
Μέρα εγώ, νύχτα εσύ. Και στη μέση το παιδί. Ένα παιδί που προσπαθούσε να καταλάβει τι συμβαίνει στους δυο ανθρώπους που αγαπάει περισσότερο στον κόσμο. Στους γονείς του, που μόνο στην αγκαλιά τους και τη ματιά τους βρίσκει ασφάλεια και λιμάνι.
Κάναμε το λάθος και όσο ήμασταν μαζί προβάλλαμε τις δικές μας ανάγκες πάνω στο παιδί, και το χρησιμοποιούσαμε άλλοτε σαν ασπίδα για να κρατήσουμε αυτή τη σχέση ζωντανή και άλλοτε σαν σάκο του μποξ για να διεκδικήσουμε πράγματα ο ένας από τον άλλον.
Δεν κατάλαβα ποτέ πως αν δεν με βοηθάς στις δουλειές του σπιτιού, είναι κάτι που έπρεπε εγώ να είχα δει από την αρχή και πως δεν είχα καμιά δουλειά το παιδί μας με αυτό. Δεν κατάλαβα ποτέ ότι το να παίζεις μπάλα με τον ανιψιό σου δεν δίνει εχέγγυα για το αν θα παίζεις και με τον γιο σου. Δεν κατάλαβα ποτέ ότι οι αντιθέσεις δεν κουκουλώνονται κάτω από ένα καλό σεξ. Δεν κατάλαβα ποτέ πως αν ήθελες να απομονώνεσαι τα βράδια στο πι σι και να μην ανταλλάσσεις κουβέντα μαζί μου είχε να κάνει με την μεταξύ μας επικοινωνία, της οποίας είχαν κοπεί τα καλώδια.
Δεν κατάλαβες ποτέ πως η μεταμόρφωσή μου σε μια γκρινιάρα και απαιτητική γυναίκα οφειλόταν σε μια συνολική κούραση που είχε συσσωρευτεί στους ώμους μου, πως το "κοριτσάκι" που γνώρισες μπορεί να μην ήταν έτοιμο για περιπέτειες και νέες εμπειρίες και να προτιμούσε την αγκαλιά του καναπέ – ούτε καν τη δική σου – γιατί ένιωθε μόνο. Δεν κατάλαβες ποτέ ότι τα λεφτά δεν αρκούν για να είμαστε ευτυχισμένοι. Το "να μην μας λείπει" τίποτα σε κουρτίνες και καφέδες και βόλτες δεν είναι το παν.
Αυτό που καταλάβαμε και οι δυο με τον καιρό ήταν πως ένα τουβλάκι να τραβούσαμε από τον γάμο που είχαμε φτιάξει θα κατέρρεε.
Διάβασε περισσότερα στο TheMamagers.gr
