Μια ξεχωριστή ιστορία
Σε μια παρουσίαση βιβλίου μου σε παιδιά της Γ’ Δημοτικού, είχα την εξής εμπειρία: υπήρχε ένα παιδί που σήκωνε το χέρι συνέχεια χωρίς να ντρέπεται καθόλου και συμμετείχε ζωηρά. Είχε ίσια ανοιχτά μαλλιά, πιασμένα σε μια ψηλή αλογοουρά κι ένα στρογγυλό προσωπάκι, λίγο "μπαμπάτσικο". Του απευθυνόμουν λέγοντάς το "κοπέλα μου". Την τρίτη ή τέταρτη φορά που το προσφώνησα έτσι μου είπε με μεγάλη φυσικότητα και χωρίς καθόλου θυμό: "δεν είμαι κοπέλα, είμαι άντρας" (!).
Σε κλάσματα δευτερολέπτου το μυαλό μου κατακλύστηκε από τον προβληματισμό: "πόσο θύμα είμαι κι εγώ των στερεοτύπων" ενώ ταυτόχρονα προσπάθησα να "το σώσω". Του είπα μια αλήθεια: "Ξέρεις, στην ηλικία σου, συνέβαινε μ’ εμένα ακριβώς το αντίθετο: μου έκοβαν πολύ κοντά τα μαλλιά και όλοι νόμιζαν πως ήμουν αγόρι!" Το παιδί συνέχισε απτόητο, με το ίδιο κέφι να συμμετέχει, πάντα με πρωτότυπες παρατηρήσεις.
Στα πλαίσια της παρουσίασης, έκανα στα παιδιά έναν κατευθυνόμενο οραματισμό: με κλειστά τα μάτια (δηλαδή με παρέα το "Σκοταδάκι" κάτω από τα βλέφαρα) τα παιδιά ταξιδεύουν με τη φαντασία τους σε μια όμορφη παραλία και ενεργοποιούν τις διαφορετικές αισθήσεις τους καθώς βλέπουν, ακούν, μυρίζουν, γεύονται και πιάνουν διάφορα φανταστικά ερεθίσματα. Πριν "απογειωθούμε" για να ξαναγυρίσουμε στο χώρο μας, όταν αποχαιρετούσαμε την παραλία, ο μικρός μου φίλος είπε: "Έχει ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα! Πήρα μια καρέκλα και κάθομαι μπροστά στη θάλασσα και το απολαμβάνω"! Κάποιος μαγκάκος από τα άλλα παιδιά τον έδειξε με το δάχτυλο και γελώντας είπε: "Κυρία, είναι ρομαντικός!" Έσπευσα να πω: "Ναι, σαν κι εμένα!", παρόλο που το παιδί δεν πτοήθηκε και πάλι καθόλου από την παρατήρηση.
Διάβασε περισσότερα στο The Mamagers.gr
