"Και σκέφτηκα ξαφνικά ότι το παρελθόν μου δεν είναι τίποτε άλλο παρά το μέλλον μιας δεκαεπτάχρονης κοπελιάς που τέλειωνε το σχολείο πριν από τριάντα χρόνια"
Και σκέφτηκα ξαφνικά ότι το παρελθόν μου δεν είναι τίποτε άλλο παρά το μέλλον μιας δεκαεπτάχρονης κοπελιάς που τέλειωνε το σχολείο πριν από τριάντα χρόνια και πίστευε ότι μπορούσε να κατακτήσει τον κόσμο όλο.
Αυτό σκέφτηκα και μου φάνηκε τρομερό.
Γιατί θυμήθηκα τα χαμόγελα ανακούφισης όταν πια είχαμε τελειώσει το καθημερινό βάσανο του σχολείου, θυμήθηκα τις φίλες μου (που έχω να δω από τότε) να πίνουμε καφέ την ημέρα του απολυτηρίου, θυμήθηκα να λένε, η μία για τα πολλά παιδιά που ήθελε να κάνει (τελικά σήμερα έχει μια ενήλικη κόρη), η άλλη για τη Δραματική Σχολή που ήθελε να μπει (δεν ξέρω αν τα κατάφερε αλλά δυστυχώς δεν ευτύχησα να την χειροκροτήσω ποτέ πουθενά) και η τρίτη που δεν έλεγε τίποτα γιατί ήταν διαρκώς ερωτευμένη και σήμερα, πενηντάρα πια, απολαμβάνει τη μοναξιά της.
Και μετά μου ήρθε στο μυαλό μια δεύτερη σκέψη, πιο αισιόδοξη από την πρώτη:
ότι και το παρόν μου, μέσα στο μέλλον εκείνης της κοπελιάς είναι, ότι αυτή η κοπελιά δεν θα ξεκόψει ποτέ από τη ζωή μου και πως ό,τι κάνω τώρα ή αύριο ή σε πέντε χρόνια ίσως να ήταν κάποτε μέσα στα σχέδιά της.
Σίγουρα δεν ονειρεύτηκε όλα τα ζόρια που έτυχαν στη ζωή μου μέσα σε αυτές τις τρεις δεκαετίες που πέρασαν από τότε. Ακόμα περισσότερο δεν θα πίστευε ότι κάποιες στιγμές, πολλές στιγμές, σήκωσα τα χέρια ψηλά. Δεν θα με αναγνώρισε καν αν με είδε να σκύβω το κεφάλι έχοντας χάσει την πίστη μου.
Βέβαια, το καλό μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια ήταν ότι την σκεφτόμουν συχνά. Και κάποιες φορές την ένιωθα να με τραβάει απ’ τα μαλλιά για να βγω από καταστάσεις τις οποίες θεωρούσα αδιέξοδες.
Ευχαριστώ τη νεανική ματιά της που μου έδειξε ότι τα αδιέξοδα κατοικούν μόνο μέσα στα μυαλά φοβισμένων ανθρώπων.
Διάβασε περισσότερα στο TheMamagers.gr
