Ένα καλοκαιρινό βιβλίο από έναν συγγραφέα της νέας γενιάς
Με λένε Οδυσσέα και θα σας πω μια ιστορία. Μια ιστορία με πριγκίπισσες, δράκους, φως και σκοτάδι, έρωτα, λάθη και αναμνήσεις. 11 ιστορίες ζητούν αποσπασματικά το χώρο τους στο μυαλό του Οδυσσέα και στο τέλος της διαδρομής τίποτα δεν θα είναι ίδιο. Ο Χάρης Βασιλάκος έβαλε όλες αυτές τις ιστορίες στο χαρτί και κάπως έτσι πήρε σάρκα και οστά το πρώτο του βιβλίο με τίτλο "Εκεί Που Πετάει Ο Νους".
"Θέλεις να παίξουμε ένα παιχνίδι; Ας αποφύγουμε ένα ακόμη κουραστικό βιογραφικό με τίτλους και ιδιότητες. Ας μιλήσουμε μόνο για το βιβλίο. Εξάλλου, όποιος θέλει μπορεί να διαβάσει μερικά πράγματα για εμένα στο Εκεί Που Πετάει Ο Νους και ίσως καταλάβει ακόμη περισσότερα για το μικρό μου κόσμο μέσα από τις λέξεις μου" μου λέει ο Χάρης.
Γεννημένος στη Σπάρτη το 1984, καθηγητής Φιλολογίας, επιμελητής - διορθωτής κειμένων και ραδιοφωνικός παραγωγός, ο Χάρης αποφάσισε να προσθέσει ακόμα μία ιδιότητα στο βιογραφικό του, αυτή του συγγραφέα. Αν και όπως, θα μου πει ο ίδιος, αυτό το πρώτο του εκδοτικό βήμα δεν ήταν προγραμματισμένο.
"Το βιβλίο αυτό προέκυψε εξ ενστίκτου, όπως συνηθίζω να λέω, μιας και τα τελευταία χρόνια αποφάσισα να το ακολουθήσω περισσότερο. Χαριτολογώντας θα σου πω ότι μέχρι στιγμής δεν έχω ζητήσει τα χρήματά μου πίσω ... Λειτουργεί περίφημα το περιβόητο ένστικτο. Τα πρώτα λόγια, λοιπόν, έπεσαν στο χαρτί το καλοκαίρι του 2014. Η προσπάθεια ολοκληρώθηκε τον Οκτώβριο του 2015 κι έκτοτε το βιβλίο ήταν στο συρτάρι. Προέκυψε ως ανάγκη, την οποία δεν έχω ερμηνεύσει όλα αυτά τα χρόνια. Μάλλον, είχα συγκεντρώσει πολλές εικόνες. Έπρεπε κάπως να τις αποσυμπιέσω.Τον Οκτώβριο του 2016 γνώρισα τους εκδότες μου, την Κάκια Ξύδη & το Δημήτρη Καραναστάση, κι εκείνοι με τη σειρά τους έδωσαν Πνοή -όπως άλλωστε είναι και το όνομα του Εκδοτικού Οίκου- στο πέταγμα του ... νου μου"!
"Με λένε Οδυσσέα και θα σας πω μια ιστορία. Μια ιστορία με πριγκίπισσες, δράκους, φως και σκοτάδι, έρωτα, λάθη και αναμνήσεις. Κάπως έτσι ξεκινούν όλα ... Πρόκειται για φαινομενικά αυτοτελείς ιστορίες, συνεδρίες, όπως χαρακτηρίζονται στο βιβλίο, οι οποίες εξηγούνται και δένονται στην τελευταία εξομολόγηση του ήρωα. Είναι ένα σκόπιμα αποσπασματικό έργο με ενιαίο τέλος".
"Σχετικά με τα ψήγματα αλήθειας ... Έχοντας πάρει πια την απαιτούμενη απόσταση, νομίζω τελικά ότι έχουμε να κάνουμε με μία προσπάθεια δική μου για αυτοπροσδιορισμό και αναθεώρηση. Το Εκεί Που Πετάει Ο Νους τοποθέτησε έναν πολύ ουσιαστικό και δύσκολο καθρέφτη μπροστά μου, μεγέθυνε τις αδυναμίες μου και τελικά μου ευχήθηκε καλό κατευόδιο. Δεν έχει σχέση με τη γενέτειρά μου, τη Σπάρτη, μιας και οι ιστορίες διαδραματίζονται στην Αθήνα και σε νησιά που άλλοτε κατονομάζονται και άλλοτε όχι".
"Δεν αφορίζω ποτέ τις δύσκολες στιγμές. Αντιθέτως, τις τιμώ και τις σέβομαι. Είναι αυτό που πολύ κλισέ λέμε 'ο άνθρωπος είτε κερδίζει είτε μαθαίνει'"
Σχετικά με τη διαδικασία θα σου πω ότι ήταν αρκετά δύσκολη, γιατί δεν καθόμουν μπροστά στο laptop με σκοπό να γράψω. Έγραφα μόνο όταν είχα λόγο να το κάνω. Έπρεπε να ισορροπήσω την πλοκή με το συναίσθημα και σε όλο αυτό να προσέξω ιδιαίτερα το περιτύλιγμα, τη γλώσσα! Όπως μου είπε μια αγαπημένη φίλη, αισθάνθηκα ότι είχες πάρει ένα βελονάκι κι έραβες σιγά σιγά. Κάπως έτσι πήγε ... Το βελονάκι τρυπούσε, αλλά τελικά έραψε την πληγή.
"Βγάζω το καπέλο στον Τζακ Κέρουακ, ο οποίος έγραφε στο ελεύθερο στυλ της πρόζας. Θαυμάζω την Κριστίν Μπαρνέτ για την αισιόδοξη πλευρά της ζωής που καταφέρνει να αναδείξει μέσα από πεσιμιστικές ιστορίες. Έχω εμμονή με τις περιγραφές του Μάνου Ελευθερίου. Συνεχίζω την προσπάθεια να αποκωδικοποιήσω τον πολυεπίπεδο Νίκο Καζαντζάκη. Έχει μια ιδιαιτερότητα ο λόγος του. Σε κάθε ανάγνωση ανακαλύπτεις και κάτι καινούργιο, κάτι που σου είχε διαφύγει και αυτό είναι το αποτέλεσμα του εκρηκτικού συνδυασμού ταλέντου και σκληρής δουλειάς".
"Αισθάνομαι ότι η νέα γενιά έχει απενοχοποιήσει πια την έκθεση, την εξομολόγηση, αυτό το φανέρωμα των απόκρυφων σκέψεων. Βγαίνει μπροστά με το δικό της τρόπο, τολμά, πειραματίζεται, δίχως να την αφορά η αυστηρή κριτική και αξιολόγηση που επέβαλαν στο παρελθόν οι κανόνες και οι τύποι. Μονάχα αυτό είμαστε όλοι: ερασιτέχνες. Δεν ζούμε αρκετά για να γίνουμε οτιδήποτε άλλο δεν έλεγε ο Τσάρλι Τσάπλιν";
"Υπάρχει πολύ υλικό εκεί έξω. Εκεί έξω -το τονίζω- και όχι μέσα στα δωμάτια και πίσω από κλειστές πόρτες. Συνηθίζω να λέω ότι οι συνθήκες κρίσης δημιουργούν ευνοϊκό πλαίσιο και ευκαιρίες. Θα ήθελα, βέβαια, η εποχή μου να είναι διαφορετική, μιας και αισθάνομαι ότι σε πολλές περιπτώσεις της καθημερινότητάς μου διεκδικώ το αυτονόητο, αλλά κάπου στο βάθος μου χαίρομαι που ήρθε η ώρα για το ξεσκαρτάρισμα. Ό,τι αντέξει και ό,τι μπορέσει θα μείνει".
"Είμαι 33 ετών, κάτι που σημαίνει ότι μεγάλωσα στη χρυσή εποχή του Τύπου, όταν αυτό το περιβόητο καταναλωτικό μοντέλο μεσουρανούσε, όταν οι δημοσιογράφοι αποτελούσαν ένα από τα κυρίαρχα πρότυπα της showbiz, όταν το life style έπνιγε την ελληνική κοινωνία. Ούτε αυτά αφορίζω, αλλά θεωρώ ότι πλέον -ίσως και ασυναίσθητα- χτίσαμε κάτι πιο ουσιαστικό. Τα έντυπα, οι εφημερίδες και τα περιοδικά έχουν πια να σου πουν μια ιστορία, όμορφα αμπαλαρισμένη μεν πιο αληθινή δε".
"Προς το παρόν, με μόλις ένα βιβλίο στο δυναμικό μου, θεωρώ περιττό να δώσω συμβουλές. Η δημιουργία αυτού του είδους είναι ένα περίεργο μικρόβιο. Αν σε "μολύνει", έχει αρκετά δυνατή ορμή για να σε παρασύρει. Ένα χαρτί, ένα μολύβι και μπόλικη αλήθεια αρκούν, για να ξεκινήσεις. Γυρεύοντας τα τελευταία χρόνια το δικό μου DNA, μπορώ να σου πω ότι ανακάλυψα δύο ιδιόμορφες τάσεις, οι οποίες (για κάποιο ανεξήγητο μέχρι στιγμής λόγο) ισορροπούν. Βάδισμα στα σύννεφα, ονειροπόληση και άκρατος ρομαντισμός από τη μία ... Λογική, πρακτικότητα και ξεκάθαρος ρεαλισμός από την άλλη".
*Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή
