"Κανένας δεν σου λέει για την κούραση, την απλή, ωμή κούραση, ψυχική και σωματική, του να φροντίζεις ανθρώπους μέρα-νύχτα, "καθημερινή και σχόλη" που λέγανε παλιά"
Δεν ξέρω εάν το έχετε αντιληφθεί ή αξιολογήσει, αλλά οι γονείς είμαστε καταπιεσμένα όντα (με τι φόντα θα καταπιέζαμε άλλωστε τα παιδιά μας εάν εμείς οι ίδιοι δεν γνωρίζαμε την καταπίεση από πρώτο χέρι;). Και δεν είναι μόνο τα παιδιά μας που μας καταπιέζουν (βάζουν κι αυτά το χεράκι τους θαυμάσια).
Είναι κυρίως η κυρίαρχη κουλτούρα – που απαρτίζεται από όλους μας, γονείς και μη, από τους πάσης φύσεως "ειδικούς", από όλα και όλους που μας περιβάλλουν. Τόσο κυρίαρχη, τόσο πανταχού παρούσα, τόσο μέσα στο πετσί μας, που είναι αθέατη. Είναι όλα αυτά τα στερεότυπα που υπάρχουν σχετικά με το τι σημαίνει γονεϊκότητα, σχετικά με το πόσο υπέροχο είναι να είσαι γονέας, πόσο ευγενές είναι "να γίνεσαι θυσία" για τα παιδιά σου, πόσο γλυκό είναι ν’ ακούς το "μαμά" ή το "μπαμπά", πώς πρέπει να μεγαλώνεις τα παιδιά σου, τι κολατσιό να τους δίνεις για το σχολείο, κτλ.
Ένα σωρό πρέπει. Αλλά το "πρέπει" είναι βία: συνηθισμένη, αποδεκτή, επιβεβλημένη, θεσμοθετημένη από ένα σωρό αυθεντίες, αλλά βία. Σου λέει τι να κάνεις όταν δεν θέλεις να το κάνεις (παραβιάζει τη βούλησή σου), σου λέει πώς να είσαι, με άλλα λόγια ότι έτσι όπως είσαι δεν είναι ούτε καλό ούτε σωστό.
Κανένας δεν σου λέει για την κούραση, την απλή, ωμή κούραση, ψυχική και σωματική, του να φροντίζεις ανθρώπους μέρα-νύχτα, "καθημερινή και σχόλη" που λέγανε παλιά.
Η κούραση φθείρει, διαβρώνει και τις ωραιότερες σχέσεις – αλλά διακοπές από τη γονεϊκότητα δεν προβλέπονται.
Δεν ξέρω πολλούς γονείς που να πηγαίνουν τα παιδιά "στη γιαγιά" χωρίς ενοχές (που "τα αφήνουν") και χωρίς να πρέπει να δουλέψουν υπερωρίες μετά για να επαναφέρουν τα παιδιά πάλι στα ίσια τους (στους κανόνες επιβίωσης της οικογένειας) μετά τις (αναμενόμενες) υπερβολές των παππούδων.
Διάβασε περισσότερα στο TheMamagers.gr
