Τι συμβαίνει λοιπόν; Ανωριμότητα; Απερισκεψία; Υποτίμηση του κινδύνου; Ελλιπής παιδεία;
Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο επιστρέφαμε οικογενειακώς από την Σπάρτη, όπου είχαμε πάει για τριήμερο. Στην Εθνική Οδό, η κίνηση αρκετή με καλή ροή όμως. Η ταχύτητα που μπορούσαμε να αναπτύξουμε δεν ήταν πάνω από εκατό χιλιόμετρα την ώρα. Αυτό έδινε την δυνατότητα της δεκατριάχρονης κόρης μου κυρίως αλλά και σε εμένα, να βλέπουμε παιδιά στα πίσω καθίσματα, όρθια, με τα κεφάλια έξω από το παράθυρο, παιδιά κυρίως μικρής ηλικίας αγκαλιά με την μαμά τους στο πίσω κάθισμα, γιαγιάδες και παππούδες κουβάρι στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου με δύο τρία αγγελούδια να σκαρφαλώνουν στα μπροστινά καθίσματα.
Δεν είναι υπερβολή τα όσα περιγράφω. Τα είδαμε με τα μάτια μας.
Η κόρη μου έκπληκτη έλεγε συνέχεια "μα δεν φοράνε ζώνες;", "κοίτα μαμά αυτό το παιδάκι κάθεται μπροστά". Ο πατέρας στο τιμόνι. Ο πατέρας που έχει την ευθύνη για την ασφάλεια της οικογένειάς του, αμελής. Αν μια στιγμή μπορούσαν αυτοί οι γονείς – γιατί σήμερα ήταν πατέρας, άλλη φορά μπορεί να ήταν μητέρα – να σκεφτούν σε πόσο μεγάλο κίνδυνο θέτουν τις ζωές των παιδιών τους, είμαι σίγουρη ότι η καρδιά τους δεν θα άντεχε. Θα έσπαγε σε χίλια κομμάτια.
Τι συμβαίνει λοιπόν; Ανωριμότητα; Απερισκεψία; Υποτίμηση του κινδύνου; Ελλιπής παιδεία;
Διάβασε περισσότερα στο TheMamagers.gr
