Μάνα σημαίνει να πονάς… αλλά και να μαθαίνεις να το ξεπερνάς, για χάρη σου και για χάρη του.
Πριν από λίγο καιρό είδα το Lion. Και μέχρι σήμερα το μετάνιωνα. "Όποιος είναι ένα τσακ πιο ευαίσθητος στον πόνο -ποιος γονιός δεν είναι;-, δεν πρέπει να το δει", έλεγα. Πλάνταξα. Οι λυγμοί έβγαιναν ασυγκράτητοι από μέσα μου και στο τέλος, εκεί που όλοι οι άλλοι ακούμπησαν πίσω στον καναπέ με ανακούφιση, εμένα μου έμεινε ένα τεράστιο, βαρύ και θεόπικρο "γιατί;".
Γιατί ένα 5χρονο παιδί να περάσει όσα πέρασε ο μικρός αυτός; Γιατί να βρεθεί εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από την αγκαλιά της μάνας του; Γιατί να κινδυνεύει όπως κινδυνεύουν τόσα άλλα παιδιά σ’ έναν κόσμο βρόμικο και σκληρό πέρα από τα όρια της πιο νοσηρής φαντασίας;
Δεν θέλω να πονάνε τα παιδιά. Δεν γεννήθηκαν γι’ αυτό. Δεν τους αξίζει, ούτε τους αναλογεί. Αυτές οι σκέψεις με σιγότρωγαν εδώ και εβδομάδες. Ή μάλλον μου ροκάνιζαν την καρδιά εδώ και χρόνια, αλλά τον τελευταίο καιρό ένιωθα ότι δεν πάει άλλο.
Κι ενώ αυτό το μάγκωμα στην καρδιά γινόταν όλο και πιο ασφυκτικό, διάβασα σήμερα ξανά αυτό το καταπληκτικό κείμενο της Κλαίρης Τζωρτζάκη και ένιωσα την καρδιά μου επιτέλους να μαλακώνει. Γιατί πράγματι κάθε φορά που ένα παιδί πονάει, εύχομαι να ήμουν στη θέση του. Αλλά, ναι, η θέση μου δεν είναι εκεί – είναι δίπλα του. Με όποιον τρόπο μπορώ, για όσα και όποια παιδιά μπορώ.
Διάβασε περισσότερα στο TheMamagers.gr
