Ας καταλάβουμε ότι δεν διεκδικούμε τα Michelin μητρότητας
Υπάρχει μια ομάδα γονιών κυρίως, οι οποίοι έχουν μπει στο mode υπερεντατικής γονεϊκότητας. Στον δικό τους κόσμο όλα πρέπει αν γίνονται τέλεια, by the book. Και περιέργως, στα λόγια τουλάχιστον, τα κάνουν όλα τέλεια. Μαγειρεύουν υπέροχα για τα παιδιά τους, μόνο υγιεινά φαγητά, είναι μικρές Χιονάτες που τα περιμένουν να έρθουν από το σχολείο, προλαβαίνουν και συνδυάζουν άψογα την δουλειά τους με το μεγάλωμα των παιδιών, τα απογεύματα έχουν κέφι και μπρίο να παίξουν μαζί τους, το βράδυ τους λένε γεμάτες ενθουσιασμό παραμύθια που μάλιστα επινοούν μόνες τους φροντίζοντας πάντα να έχουν στοιχεία ενσυναίσθησης μέσα, και όταν τα παιδιά τους βγαίνουν από τα ρούχα τους και τα κάνουν όλα μπάχαλο έχουν την ψυχραιμία ΠΑΝΤΑ να γονατίσουν να τα κοιτάξουν στα μάτια και να αναλύσουν όλο τους το συναίσθημα. Μπράβο τους που το μπορούν.
Είμαστε κι εμείς που τα κάνουμε σκατά που και που
Είμαστε κι εμείς που έχουμε βαρεθεί κάθε μέρα την παιδική χαρά και θα πούμε στον εαυτό μας "πωωω πάλι παιδική χαρά", που έχουμε ξεπατωθεί να σκεφτόμαστε καθημερινά "τι καλό να φτιάξω σήμερα για το παιδί μου", που δεν θα πούμε με τον ίδιο ενθουσιασμό ένα παραμύθι το βράδυ και που μπορεί να μην πούμε καν παραμύθι αλλά να αρκεστούμε σε μια αγκαλίτσα, που όταν το παιδί θα έχει νεύρα θα χάσουμε την υπομονή μας και δεν γονατίσουμε να το κοιτάξουμε στα μάτια αλλά θα κάνουμε κάτι που είναι "λάθος", που θα παραπονεθούμε ότι έιμαστε κουρασμένες, που θα εκφράσουμε ότι θα θέλαμε για δυο μέρες να φύγουμε, που χαιρόμαστε όταν τα παιδιά μας πάνε στο σχολείο ή στον παιδικό γιατι ηρεμούμε κλπ κλπ.
Διάβασε περισσότερα στο Themamagers.gr
