Πώς, συχνά, φέρνουμε τα παιδιά μας σε απόγνωση – χωρίς να το καταλαβαίνουμε
Μπορεί κανείς να οδηγήσει ένα παιδί στην απόγνωση, χωρίς καν να το αντιληφθεί. Τις περισσότερες φορές, εμείς οι ενήλικες προγραμματίζουμε την καθημερινότητα χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη τη γνώμη των παιδιών, παρότι οι επιλογές μας επηρεάζουν αποφασιστικά και τις δικές τους ζωές. Η ένταξη των παιδιών στη ρουτίνα των ενηλίκων είναι μάλλον απίθανο να τα ευαρεστήσει, εκτός κι αν αυτοί προωθήσουν άλλες μορφές συμμετοχικής, φυσικής δραστηριότητας. Η παρακολούθηση της μαμάς ενώ γράφει, διαβάζει ή ασχολείται με λογιστικές πράξεις δεν είναι διόλου ευχάριστη ενασχόληση, ούτε βεβαίως αποτελεί δέλεαρ για τη συμμετοχή του παιδιού. Τα φαινόμενα σ’ αυτές τις περιπτώσεις απατούν. Μπορεί το, μυθιστόρημα να είναι συναρπαστικό, αλλά αυτό που εισπράττει το νήπιο είναι η εικόνα του πατέρα που κάθεται σε μια καρέκλα και χαζεύει ένα βιβλίο.
Ένα κλασικό παράδειγμα αντλούμε από τη συνήθεια των γονιών να παίρνουν μαζί τους τα παδιά στις εξωτερικές δουλειές. Το παιδί θα προτιμούσε να συνεχίσει αυτό που έκανε μέχρι εκείνη τη στιγμή. Κι όμως, αναγκάζεται – παρά τη θέλησή του – να διακόψει την ψυχαγωγική δραστηριότητα και λίγες στιγμές αργότερα βρίσκεται καθηλωμένο στο ειδικό κάθισμα του αυτοκινήτου, με προορισμό ένα μέρος που δεν έχει επιλέξει. Υπάρχει, μάλιστα, η προσδοκία να επιδείξει "ωριμότητα" και να συντροφεύσει αδιαμαρτύρητα τον γονιό. Θα μας άρεσε, άραγε, αν συνέβαινε σ’ εμάς κάτι αντίστοιχο; Ασφαλώς όχι. Ούτε θα ζητούσαμε από έναν φίλο να μας κάνει παρέα στη διεκπεραίωση των καθημερινών υποχρεώσεων.
Διάβασε περισσότερα στο Themamagers.gr
