Τότε που όλα κοιμούνται "ξυπνά" η ανησυχία και η ανάγκη "θέλω τη μαμά" γίνεται πιο επιτακτική
"Να κοιμηθεί" να ξεκουραστώ. Το είπα δεκάδες φορές, δεν ξεκουράστηκα ποτέ. Και με τον καιρό κατάλαβα ότι η νύχτα είναι αυτή που είμαι πιο "απαραίτητη".
Τότε που πέφτει το σκοτάδι, που τα πάντα ησυχάζουν, που η φασαρία του δρόμου κοπάζει. Τότε που δεν "ακούει" τη μαμά να πηγαινονέρχεται, τότε που η ασφάλεια των θορύβων του σπιτιού δεν υπάρχει. Τότε που όλα κοιμούνται "ξυπνά" η ανησυχία και η ανάγκη "θέλω τη μαμά" γίνεται πιο επιτακτική.
Ατελείωτα ξενύχτια, όχι με κλάμματα και πυρετούς. Δεν θα πω γι’ αυτά. Με παρέα, αγκαλίτσες, αστειάκια, χάδια. Με ";άναψέ μου το φως", "είδα μια σκιά". Με παιδικά ξυπόλητα ποδαράκια να σουλατσάρουν στο διάδρομο, στο πάτωμα, για να βρουν την αγκαλιά.
Τότε "ξυπνάνε" και όλες οι "φανταστικές" ανάγκες για νερό, γάλα, λιγουρίτσα. Τότε έρχονται κάτι παράξενες ιδέες και περίεργες ερωτήσεις που εμφανίστηκαν στο μυαλό μέσα από παραμύθια και ιστορίες την πιο "ακατάλληλη" ώρα για τους μεγάλους, την πιο κατάλληλη για τα μικρά. Τώρα που οι γονείς δεν έχουν "δουλειές", είναι διαθέσιμοι. Τώρα που δεν μπορούν να πουν "πρέπει να τελειώσω αυτό", "μιλάω στο τηλέφωνο", "θα μου καεί το φαγητό", "πρέπει να φύγω", "όχι τώρα", "σε λίγο". Τώρα που όλες οι "δικαιολογίες" έχουν χαθεί κάτω από το πέπλο της νύχτας. Τώρα μας θέλουν.
Διάβασε περισσότερα στο Themamagers.gr
