Aυτό με συμβαίνει με τις ευθύνες. Σε μεγαλώνουν. Αρκεί να τις αναλαμβάνεις.
"Πότε θα μεγαλώσεις;" μου έλεγε η μάνα μου. "Κάνεις σαν μικρό παιδί". Καμιά φορά μου έδινε την εντύπωση πως βιαζόταν να μεγαλώσω, για να της πάρω λίγα βάρη από πάνω της. Να χρειάζεται να με προσέχει λιγότερο, να μπορεί να με αφήσει στο σπίτι, να μην είναι διαρκώς με το μάτι της πάνω μου.
Και εγώ μεγάλωνα, αλλά μέσα μου έμενα μικρή. Και ακόμα όταν στάθηκα στα πόδια μου, πήρα τη ζωή στα χέρια μου, πάλι μου έλεγε "Πότε θα μεγαλώσεις; 30 έγινες".
Και κάτι χρόνια μετά, 5 θαρρώ, έγινα μάνα. Και τότε μεγάλωσα. Σε μια μέρα.
Κατάλαβα πως δεν ήμουν μόνο παιδί κάποιου, αλλά μάνα κάποιου άλλου, που η ζωή του κρεμόταν από μένα. Από το σώμα μου, το γάλα μου, την αγάπη μου, τη διάθεσή μου, και όλο μου το "είναι".
Κατάλαβα πως για πολλά χρόνια από τώρα δεν θα μπορούσα πια να αποφασίζω για έναν, αλλά για δύο. Ένιωσα την τεράστια ευθύνη να αποφασίζεις για κάποιον άλλον, χωρίς να ρωτήσεις τη γνώμη του, γιατί δεν μπορεί να στη δώσει ακόμα. Και αυτό με μεγάλωσε απότομα.
Γιατί αυτό με συμβαίνει με τις ευθύνες. Σε μεγαλώνουν. Αρκεί να τις αναλαμβάνεις.
Και όλες αυτές οι αποφάσεις που θα έπρεπε να πάρω από τώρα και στο μέλλον για σένα πέρασαν από μπροστά μου με φωτεινά γράμματα και τρόμαξα.
Διάβασε περισσότερα στο Themamagers.gr
