Tι κάνουμε λάθος ως γονείς;
Συζητώντας με άλλες μαμάδες, όπως κάνουμε πάντα οι μαμάδες για τα παιδιά μας καταλήξαμε ότι στα σημερινά παιδιά δεν μπορείς να πεις "όχι". Πολλές αντιδράσεις είναι έντονες και δεν περιορίζονται στα "μουτρώματα" και τα "νευράκια" που ξέραμε μέχρι τώρα. Πολύ συχνά είναι "βίαιες" και συνοδεύονται από κλωτσιές και αγκωνιές προς το γονιό, χτυπήματος στο χέρι στο τραπέζι και από επιθετικές εκφράσεις.
Πολλοί από τους γονείς που αντιμετώπισαν και αντιμετωπίζουν αυτά τα ζητήματα είναι από αυτούς – και αυτο μπορώ να το πω με βεβαιότητα – που είναι πάνω από τα παιδιά τους, που με λίγα λόγια είναι "καλό γονείς", ακόμα κι αυτό το "καλός" γονιός είναι παρεξηγημένο. Δεν είναι γονείς που πίνουν, που κακοποιούν τα παιδιά τους ή ο ένας τον άλλον, που λείπουν από το σπίτι αφήνοντας τα βλαστάρια τους στους πέντε ανέμους, που έχουν κακή σχέση μεταξύ τους. Είναι σαν εσένα και εμένα. Διαρκώς από πάνω. "Να μην τους λείψει τίποτα", να "συζητήσουν μαζί τους", να τα πάνε σε ένα μουσείο, να δουν μια ταινία μαζί. Τους αφιερώνουν χρόνο, παλεύουν γι΄αυτά και έχουν κι αυτοί τα πάνω τους και τα κάτω τους όπως όλοι μας.
Ωστόσο, δεν λένε και πολλά όχι. Και ποιος λέει; "Επιλέγω" λέει μια μητέρα "τις μάχες που θα δώσω" και στο τέλος από τις πολλές επιλογές μένεις σε μία, και χάνεις τις υπόλοιπες εννιά. "Προσπαθώ να συζητήσω μαζί τους" λέει η άλλη, "δεν έχω σηκώσει ποτέ χέρι πάνω τους λέει η τρίτη", "αυτοελέγχομαι και δεν υψώνω τη φωνή μου" λέει η τέταρτη. Κοιτάζοντάς τες και συμπεριλαμβάνοντας και τον εαυτό μου μέσα σε αυτές αναρωτιέμαι τελικά "αφού τα παρέχουμε όλα", αφού "είμαστε κεριά αναμμένα δίπλα στα παιδιά μας", τι κάνουμε λάθος;
Διάβασε περισσότερα στο Themamagers.gr
