Nιώθω πως θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί
Περπατάω στο δρόμο και τη βλέπω μπροστά μου. Φαίνεται τέλεια. Τα μαλλιά της, η μεταξένια καμηλό καπαρντίνα της και τα μαύρα δερμάτινα μποτάκια της. Αποπνέει έναν αέρα αυτοπεποίθησης και φινέτσας. Καθώς βρίσκομαι απο πίσω της, με τα ξεθωριασμένα πράσινα sneakers μου, νιώθω πως θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Μόλις έχω φύγει απο το κομμωτήριο, αλλά ξαφνικά νιώθω τα μαλλιά μου πιο φριζαρισμένα απο ποτέ. Τα ατημέλητα φρύδια μου με ενοχλούν – το ίδιο και το παλτό μου.
Συνεχίζω να περπατώ απο πίσω της μέχρι και το επόμενο τετράγωνο. Τόσο γυναίκες όσο και άντρες την κοιτάζουν. Στη συνέχεια, κοιτούν εμένα. Είμαι κοντή, αλλά νιώθω ακόμη πιο κοντή. Είμαι αδύνατη, όμως νιώθω εκτος φόρμας. Είμαι τέλεια αποτριχωμένη, ωστόσο νιώθω πως τσιμπάω παντού. Απλά τυχαίνει να είμαι η επόμενη εικόνα, είμαι ακριβώς πίσω της.
Τί μου συμβαίνει;
Έχω καταλήξει σε δυο θεωρίες:
Θεωρία Νο. 1
Βομβαρδιζόμαστε καθημερινά απο φωτογραφίες στα social media. Είναι πολύ διαφορετικό να κοιτάζουμε φωτογραφίες σε μια οθόνη απ’ ότι να θαυμάζουμε ένα όμορφο πρόσωπο in real life. Η παρουσία μας στο ψηφιακό κόσμο δεν χωράει ατέλειες. Περιλαμβάνει selfies που μας πήρε πάνω απο μια ώρα να βγάλουμε – και τρια δευτερόλεπτα για να την ανεβάσουμε. Με ένα διπλό χτύπημα, κάνουμε like και ταυτόχρονα συγκρινόμαστε με το κάθε άλλο post, όπου φαινομενικά όλα είναι τέλεια και όλοι είναι χαρούμενοι και πρέπει να γίνουμε κ εμείς έτσι!
Διάβασε περισσότερα στο savoirville.gr
