Το θέμα είναι πώς θα διατηρήσουμε τη βεβαιότητα ότι προσφέρουμε στα παιδιά μας
Ως εκπρόσωπος της μειονότητας του φτωχού πλην τίμιου I.Q 100, δεν μπορώ να μην γοητεύομαι από την θεωρία των παιδιών indigo που κάνει ένα δυναμικό comeback. Η θεωρία οφείλεται στην Αμερικανίδα Nancy Ann Tape που πίστευε ότι μπορεί να διακρίνει στις αύρες κάποιων παιδιών υπερφυσικές δυνατότητες που θα άλλαζαν τον κόσμο, υψηλή νοημοσύνη, ενσυναίσθηση, ένστικτο, επαναστατικότητα. Έτσι, το διόλου αθώο και σώας τας φρένας 1970 ακούστηκαν για πρώτη φορά τα παιδιά indigo, ή παιδιά αστέρια ή παιδιά ουράνια τόξα…γιατί υπήρχαν και εμπριμέ αύρες…αλλοίμονο…seventies ήταν αυτά…όλοι έχουμε δει τη "θεία μου τη χίπισσα".
Γιατί όμως αυτή η θεωρία ξαναβρίσκει γόνιμο έδαφος σήμερα στα μαμαδο-blogs, στα ψυχο-sites και στις σχολικές τάξεις; Οι σημερινοί γονείς είναι οι καλύτεροι των τελευταίων 2,5 εκατομμυρίων χρόνων. Θεωρούν τα παιδιά τους αυτόνομες προσωπικότητες κι όχι κτήματά τους. Θέλουν να τους προσφέρουν το καλύτερο. Ασφάλεια, καλή ψυχολογία, μόρφωση, ανατομικά παπούτσια, cupcakes χωρίς γλουτένη. Αλλά μπορούν;
Σε πολλές οικογένειες ο κανόνας είναι το ένα παιδί. Η ανατροφή έχει γίνει απαιτητική και περίπλοκη. Η προνηπιακή εκπαίδευση ανεβάζει συνεχώς τα standards κάνοντας τα Πανεπιστήμια να φαίνονται ανοργάνωτα πάρτυ. Οι γονείς έχουν να αντιμετωπίσουν δεκάδες περιορισμούς. Την παγκόσμια οικονομική κρίση, τα προσωπικά τους βιώματα από τις εποχές που το παιδί καθόταν στο αυτοκίνητο μπροστά και έβγαζε το κεφάλι από το παράθυρο, ενοχές, κενά, σύνδρομα κατωτερότητας και τον τρελό ανταγωνισμό μεταξύ τους.
Διάβασε περισσότερα στο Themamagers.gr
