"Πολλές φορές νιώθω ότι σέρνω, κυριολεκτικά στην πλάτη μου τη γνώμη όλης της οικογένειας"
Πολλές φορές νιώθω ότι δεν μεγαλώνω το παιδί μου μόνη μου με τον σύζυγό μου, αλλά ότι σέρνω, κυριολεκτικά στην πλάτη μου τη γνώμη όλης της οικογένειας.
Μια γνώμη για την οποία δεν έχουν ερωτηθεί κι όμως, επιμένουν να διατυπώνουν, ξανά και ξανά. Ίσως να μην περίμενα ποτέ ότι η ίδια μου η μάνα θα’ταν αυτή που θα’χε πάντα άποψη επί παντός επιστητού, αλλά, τελικά, είναι εκείνη που καθημερινά "έρχεται" φορτωμένη με πληροφορίες που έχει διαβάσει, ακούσει ή συζητήσει με τις φίλες της, έτοιμη να μου τις καταθέσει.
Και δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα αν αυτό όλο είχε βοηθητική πρόθεση κι όχι διορθωτική. Καθώς κάθε έξωθεν πληροφορία αποδεικνύει για μια ακόμη φορά ότι κάτι δεν κάνουμε καλά εμείς, ενώ όλοι εκεί έξω γνωρίζουν πολύ καλύτερα από εμάς.
Αν είχα επιφορτίσει τη μητέρα μου με το καθήκον να κρατάει τα παιδιά, ίσως να εκνευριζόμουν λιγότερο. Ίσως έδινα κι ένα ελαφρυντικό. Ίσως να έκανα πίσω στη φράση:
-Δηλαδή, είμαι καλή μόνο για να σου κάνω την μπέιμπι σίτερ;
Ούτε αυτό, όμως, συμβαίνει. Της έχω εξηγήσει εκατομμύρια φορές ότι αυτό που κάνει με πληγώνει, με αποσυντονίζει και δεν με βοηθά. Αντιθέτως, με ωθεί σ’έναν κυκεώνα σκέψεων κι αμφιβολιών αν είμαι "αρκετή". Τίποτα απ’αυτά δεν πιάνουν τόπο.
Διάβασε περισσότερα στο Themamagers.gr
