Καλωσήλθατε στη Σκοτεινή Πλευρά της γονεϊκότητας
Μιλούσα προ ημερών με μια φίλη παιδοψυχίατρο. Μου έδωσε πλείστες παραινέσεις για το πώς μπορεί κανείς να επιβιώσει αυτού του ορμονικού τυφώνα που πλήττει το παιδί σου όταν φτάσει στο κατώφλι της εφηβείας. Η συζήτηση μαζί της ήταν λίαν εποικοδομητική, είχε χιούμορ, αυτοσαρκασμό και πρακτικές συμβουλές.
Ωσπου αποτόλμησα κάποια στιγμή να τη ρωτήσω αν η ίδια κρατάει πάντα την ψυχραιμία της, αν υπάρχουν κάποιες στιγμές που τα τέκνα της (ένας γιος και μία κόρη) της "σπάνε" ολοσχερώς τα νεύρα. Γύρισε και με κοίταξε. Νόμιζα ότι θα με έλουζε με ένα κάρο επιστημονικές νουθεσίες, μπολιασμένες με κάμποσο παιδοψυχιατρικό jargon, ώστε να μη με εκθέσει παντελώς ωμά στην ακαταλληλότητά μου ως μητέρα. "Aστειεύεσαι; Κάθε μέρα με εκνευρίζουν. Υπάρχουν βράδια που κλείνομαι στο δωμάτιό μου και απλά κλαίω".
Καλωσήλθατε στη Σκοτεινή Πλευρά της γονεϊκότητας. Εκεί που εύθραυστα νεογέννητα με μικροσκοπικά πατουσάκια καταστρέφουν εκτός από τις θηλές σου, το νευρικό σου σύστημα και τη συζυγική σου γαλήνη. Εκεί που δίχρονα νήπια με ροδαλά μαγουλάκια παθαίνουν tantrums (εκρήξεις οργής) στην ουρά του σουπερμάρκετ και εσύ δεν ξέρεις πού να κρυφτείς. Εκεί που τρίχρονοι γοητευτικοί μπόμπιρες σου πετάνε τoυβλάκια Lego στο κεφάλι και οιμώζουν κάθε φορά που αποτολμάς να βγεις μόνη από το σπίτι.
Εκεί που υπέροχοι 9χρονοι επιμένουν να παίζουν μπάσκετ μέσα στο σπίτι, ουρλιάζοντας σαν δαιμονισμένοι εάν αποπειραθείς να τους θυμίσεις ότι πρέπει να διαβάσουν για το σχολείο, αν βάλεις, όπως λένε όλα τα εγχειρίδια parenting, "όρια". Εκεί που 12χρονες προέφηβοι σε κοιτάζουν σαν να είσαι το τελευταίο κατακάθι της κοινωνίας και σου δίνουν την εντολή να περάσεις έξω από το δωμάτιό τους.
Διάβασε περισσότερα στο Themamagers.gr
