"Είχαμε μια από αυτές τις σχέσεις του τύπου δεν με αντέχεις, δεν σε αντέχω"
Όντας 33 χρονών, έχω κάνει πολλές φιλίες. Άλλες κράτησαν, άλλες όχι κι άλλες δεν νομίζω πως ήταν καν πραγματικές. Από κάθε περίπτωση έμαθα κάτι. Από κάθε φιλία αποκόμισα κάποια καλά. Από άλλες κάποια κακά, ίσα-ίσα για να’χω το νου μου για το μέλλον. Κι από άλλες δεν αποκόμισα τίποτα, γιατί δεν υπήρχε λόγος. Όσο περνάει ο καιρός, όμως, αντιλαμβάνομαι ότι μία είναι η φιλία που έχω κάνει τόσα χρόνια. Που είναι αληθινή και με γεμίζει απόλυτα. Που δεν μπορεί να περάσει μια μέρα χωρίς να μιλήσουμε 120 φορές στο τηλέφωνο. Που στα καλά ή τα κακά είναι το πρώτο άτομο που σκέφτομαι και ΘΕΛΩ να πάρω τηλέφωνο.
Είναι στην ζωή μου. Την αγαπώ και μ’αγαπάει άνευ όρων. Με δέχεται για αυτό που είμαι. Με στηρίζει, με συμβουλεύει, στεναχωριέται με τις λύπες μου, χαίρεται με τις χαρές μου, μερικές φορές παραπάνω κι από μένα. Δεν με κρίνει, δεν με κάνει να νιώθω άβολα, και πάντοτε παίρνει το μέρος μου.
Ναι, για την αδερφή μου μιλάω. Σώπα, θα μου πείτε, σιγά μην δεν ήσουν καλύτερη φίλη με την αδερφή σου. Δεν νομίζω πως πάει έτσι όμως. Ξέρω αδέρφια που δεν θέλουν να έχουν καμία σχέση ο ένας με τον άλλον. Που δεν ταιριάζουν, που έχουν τελείως διαφορετικές αντιλήψεις ή μια παλιότερη παρεξήγηση έχει φτάσει σε σημείο να τους απομακρύνει.
Με την αδερφή μου είμαστε τελείως διαφορετικές. Από μικρές, δηλαδή, αν και μόνο τρία χρόνια διαφοράς, ήμασταν αντίθετες σε όλα. Από την εμφάνιση μέχρι και τα πιο εσωτερικά θέματα, τα πιστεύω μας. Δεν έχουμε κοινά. Δεν μας αρέσουν τα ίδια πράγματα,. Δεν έχουμε το ίδιο γούστο, ούτε καν τα ίδια κυβικά για να μοιραζόμαστε ρούχα.
Είχαμε μια από αυτές τις σχέσεις του τύπου δεν με αντέχεις, δεν σε αντέχω.
Αν, όμως, έπρεπε να πάμε οικογενειακώς κάπου δεν μπορούσαμε ν’αντιληφθούμε να μην είμαστε μαζί. Κάτι του τύπου, μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε… κάτι τέτοιο.
Διάβασε περισσότερα στο TheMamagers.gr
