Το πώς και πόσο ένας γονιός θα είναι μέτοχος στη ζωή του παιδιού του εξαρτάται από τα βιώματα του ίδιου του γονιού και από τη προθυμία του να έχει μία υγιή σχέση με το παιδί του
Το να είναι οι γονείς παρόντες και ενεργοί στη ζωή των παιδιών τους είναι πολύ σημαντικό σε όλα τα στάδια της ανατροφής τους και παίζει σπουδαίο ρόλο στη διαμόρφωση μίας υγιούς και ανεξάρτητης προσωπικότητας, ενός ολοκληρωμένου ενήλικα. Το πώς και πόσο ένας γονιός θα είναι μέτοχος στη ζωή του παιδιού του εξαρτάται από τα βιώματα του ίδιου του γονιού και από τη προθυμία του να έχει μία υγιή σχέση με το παιδί του. Η παντελής απουσία ενός γονιού από τη μια και η απόλυτη και ασφικτική παρουσία του στη ζωή του παιδιού του από την άλλη, είναι δύο πόλοι, που όσο απομακρυνόμαστε εμείς οι γονείς από αυτούς τόσο υγιέστερη και ουσιαστικότερη σχέση θα έχουμε με τα παιδιά μας.
Το ένα άκρο, αυτό της απουσίας ενός γονιού από τη ζωή του παιδιού του, είτε για φυσικούς λόγους – δηλαδή λόγω θανάτου – είτε για προσωπικούς ή πρακτικούς λόγους και επιλογές, όπως είναι ένα διαζύγιο, ή η μετανάστευση λόγω δουλειάς ή η απουσία λόγω βεβαρυμένου επαγγελματικού προγράμματος όταν γονιός και παιδιά μοιράζονται την ίδια στέγη, ή κάποιοι λόγοι υγείας για παράδειγμα, είναι αυτο που έχει δαιμονοποιηθεί περισσότερο και στο οποίο έχουν αποδόσει την αιτία πολλών τραυμάτων στην ψυχή των παιδιών. Δε θα με βρείτε αντίθετη. Σίγουρα το να είναι ένας γονιός απών από τη ζωή του παιδιού του, προκαλεί δυστυχία στο παιδί, το οποίο βιώνει την απουσία σαν απόρριψη, αισθάνεται ίσως υπεύθυνο για αυτή την έλλειψη, δε λαμβάνει προσοχή, ασφάλεια, αποδοχή, αγάπη, που είναι απαραίτητα για την ομαλή ανάπτυξή του. Οι απόντες γονείς αναθρέφουν παιδιά υπεύθυνα, που πνίγονται από τα προβλήματα της ζωής, ωριμάζουν πολύ γρήγορα και ξεχνούν να ζήσουν. Η βασική αιτία του κενού αυτού είναι η έλλειψη συσχετισμού με το παιδί που κρύβουν μέσα τους.
Εξίσου επιζήμια, όμως είναι και η συμπεριφορά που βρίσκεται στο αντίθετο άκρο, αυτή των γονιών που μετέχουν ασφυκτικά στη ζωή των παιδιών τους. Εκεί που οι γονείς είναι παρόντες 25 ώρες το 24ωρο, εκεί που οι γονείς αποφασίζουν για τα παιδιά τους γιατί γνωρίζουν καλύτερα οι ίδιοι, εκεί που τα προστατεύουν και τα εγκλωβίζουν σε μια γυάλα, να μη χτυπήσουν, να μη στεναχωρηθούν, να μην πληγωθούν, να μη δοκιμάσουν γιατί έχουν δοκιμάσει οι γονείς ήδη για αυτά, οπότε ξέρουν.
Όταν ο γονιός ανακατεύεται στη ζωή του παιδιού του προεπιλέγοντας ο ίδιος για εκείνο, καθορίζοντας και επιβάλλοντας τις απόψεις του, τα στερημένα του θέλω και τα μη εκπληρωμένα του όνειρα πάνω στο παιδί, αν μη τι άλλο θα δημιουργήσει ένα σούπερ δυστυχισμένο παιδί, άβουλο, αφού οι πρωτοβουλίες θα είναι άγνωστη λέξη στο λεξικό του παιδιού, οκνό αφού δε θα χρειάζεται να προσπαθήσει για τίποτα μιας και ο μπαμπάς ή ή μαμά θα τα έχει έτοιμα όλα για εκείνο, καταπιεσμένο γιατί θα πρέπει να εκπληρώσει επιθυμίες των γονιών του για να εξασφαλίσει την αγάπη τους…δυστυχία, ασφυκτική και εντελώς τοξική για μία παιδική ψυχή. Δε νομίζετε;
Διάβασε περισσότερα στο TheMamagers.gr
