Το έχω ακούσει πολλές φορές
Απ’ όταν ήμουν παιδί ακόμη, συγγενείς και φίλοι, το έλεγαν με καμάρι στα οικογενειακά τραπέζια, "εμένα η μάνα μου ήταν ηρωίδα, όλα τα άντεξε", "έκανε για μας αυτό, εκείνο, το άλλο…" και στη συνέχεια αράδιαζαν ένα σωρό ιστορίες που σχεδόν πάντα έδειχναν τη μάνα να υπομένει και να πονά.
Τότε, δεν ήμουν σίγουρη γιατί δεν μου άρεσε να το ακούω, αλλά θυμάμαι έντονα πως ένιωθα άσχημα όταν κάποιος ακουμπούσε τη μητέρα μου στοργικά στην πλάτη και της έλεγε "εσύ είσαι ηρωίδα!". Δεν καταλάβαινα γιατί χρειαζόταν να ειπωθεί αυτό, γιατί ήταν ηρωίδα και αν ήταν εκείνη ηρωίδα, ποιοι ήταν οι δικοί μας ρόλοι;
Θυμάμαι σαν χθες, τη μέρα που τη ρώτησα αν ένιωθε έτσι. Ήμουν έγκυος στην κόρη μου και πάνω στην κουβέντα, την ρώτησα αν θεωρεί πως είναι μια μαμά – ηρωίδα. Η απάντησή της ήταν καταφατική. Τα έχασα. Δεν ξέρω, ίσως απ’ την μεριά της, είχε δίκιο. Εγώ όμως, ένιωσα άσχημα. Για την ακρίβεια, με κυρίεψε μια αλλόκοτη θλίψη και μια επιθυμία να γυρίσω τον χρόνο πίσω και να γίνουν όλα αλλιώς. Πιο εύκολα. Πιο βατά. Πιο δίκαια. Να μην χρειαστεί κανείς να γίνει ήρωας. Κανείς να μην μείνει στη σκιά. Κανείς να μην σηκώσει στις πλάτες του όλους τους άλλους. Ένιωσα μια απέραντη θλίψη για την μάνα μου. Για την ζωή της. Γι αυτό που έβλεπα στα δυο της μάτια την ώρα που μου ψέλλισε "ξέρεις πόσα άφησα εγώ για σας;"
Διάβασε περισσότερα στο TheMamagers.gr
