Μήπως οι σημερινοί καταπιεστικοί-υπερπροστατευτικοί γονείς μεγαλώνουν τους αυριανούς καταθλιπτικούς ενηλίκους;
"Ο τρόπος με τον οποίο οι γονείς-ελικόπτερα εμπλέκονται στη ζωή των παιδιών τους ξεπερνά κατά πολύ το γονεϊκό τους καθήκον", λένε οι ειδικοί.
"Δεν θέλω να πηγαίνω με τα παιδιά στην πλατεία, φοβάμαι ότι θα χτυπήσουν", "μη χοροπηδάς, μπορεί να πέσεις", "δεν αφήνω τους γιους μου να κάνουν ποδήλατο, διότι μπορεί να τραυματιστούν", "σήμερα πήραμε μπράβο από τη δασκάλα", "δεν ξέρεις εσύ τι είναι καλό για σένα, εγώ ξέρω", "όπως ο μπαμπάς έπαιζε μπάσκετ, έτσι θα παίζεις κι εσύ". Σας θυμίζουν κάτι αυτές οι φράσεις; Εχετε ακούσει φίλους γονείς να τις λένε στα παιδιά τους ή μήπως κάποιες λέτε και εσείς στα δικά σας; Πολλοί είναι οι γονείς που θα ήθελαν να "σκεπάσουν" τα παιδιά τους με μια προστατευτική ομπρέλα, περίτρανη απόδειξη της αγάπης τους και ασπίδα ενάντια σε κάθε κακό, ή να "περιπολούν" τον χώρο τους, για να απομακρύνουν εχθρούς και κινδύνους, αλλά η ζωή έχει αποδείξει ότι αυτό είναι αδύνατο και η ψυχολογία έχει διαπιστώσει ότι είναι ταυτόχρονα επιβλαβές για την ψυχική τους υγεία και ανάπτυξη.
Ο όρος helicopter parents (γονείς-ελικόπτερα) χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον Dr Haim Ginott το 1969 στο βιβλίο του "Parents & Teenagers" και προήλθε από εφήβους που είπαν πως νιώθουν ότι οι γονείς τους "αιωρούνταν" από πάνω τους σαν ένα ελικόπτερο. "Πρόκειται για γονείς υπερβολικά εμπλεκόμενους στη ζωή των παιδιών τους, υπερκαθοδηγητικούς, υπερεπικεντρωμένους σε αυτά, υπερπροστατευτικούς και συχνά τελειομανείς. Ο τρόπος με τον οποίο εμπλέκονται στη ζωή των παιδιών τους ξεπερνά κατά πολύ το γονεϊκό τους καθήκον" μας δίνει το προφίλ τους η Εύα Τορνάρη, σύμβουλος ψυχικής υγείας. Οι γονείς αυτοί ανησυχούν και φοβούνται υπερβολικά για το παιδί τους και προσπαθούν να καλύψουν κάθε επιθυμία του πριν ακόμα αυτή εκφραστεί. "Βέβαια", διευκρινίζει, "η υπερπροστασία δεν ικανοποιεί κάποια πραγματική ανάγκη των παιδιών, αλλά την ανάγκη, την ανασφάλεια και τον φόβο των ίδιων των γονιών". Ετσι καταλήγουν να υποκαθιστούν τα παιδιά τους στις υποχρεώσεις τους, κάνουν γι’ αυτά όσα θα μπορούσαν να καταφέρουν αν προσπαθούσαν μόνα τους και παίρνουν αποφάσεις βασισμένες στο "εγώ" τους.
Καταπιεσμένα παιδιά
Αυτού του είδους η γονεϊκή συμπεριφορά μπορεί να ναρκοθετήσει την ομαλή ψυχική και πνευματική ανάπτυξη ενός παιδιού. "Η τακτική των καταπιεστικών γονιών είναι να καταπνίγουν τις επιθυμίες των παιδιών· δεν τους δίνουν τα περιθώρια για πρωτοβουλία και αυτονομία και καταλήγουν στο μέλλον να διαμορφώσουν σχέσεις και χαρακτήρες εξαρτητικού τύπου" διευκρινίζει η παιδοψυχίατρος Βασιλική Θεμελή και προσθέτει, "επίσης οι καταπιεστικοί γονείς συχνά αποξενώνουν το παιδί από τον εξωτερικό κόσμο, κάνοντάς το αρκετά ντροπαλό, εσωστρεφές, μοναχικό, αυξάνοντας τις πιθανότητες στο μέλλον να γίνει ένας ενήλικας με δυσκολίες στην κοινωνική του συμπεριφορά ή να πέσει σε μια καταθλιπτικόμορφη κατάσταση".
Μήπως λοιπόν οι σημερινοί καταπιεστικοί-υπερπροστατευτικοί γονείς μεγαλώνουν τους αυριανούς καταθλιπτικούς ενηλίκους; Η παιδοψυχολόγος Ειρήνη Γρίβα θεωρεί ότι υπάρχει σχέση ανάμεσα στην καταπίεση στην παιδική ηλικία και στην εμφάνιση κατάθλιψης στην ενήλικη ζωή. "Η κατάθλιψη μπορεί να έρθει", σημειώνει, "όταν τα παιδιά δεν ζουν τη ζωή τους και δεν αποφασίζουν γι’ αυτή". Πότε μπορεί να συμβεί αυτό; Η κ. Γρίβα ξεχωρίζει τρεις περιπτώσεις: Οταν υπάρχουν γονείς αγχώδεις που καλλιεργούν τον φόβο και την ανασφάλεια στα παιδιά τους μέσα από τη δική τους υπερπροστατευτική συμπεριφορά και εμπλέκονται στη ζωή τους με σκοπό να τα προφυλάξουν και να τα κάνουν ευτυχισμένα, αποδυναμώνοντας έτσι τις επιθυμίες και σαμποτάροντας την οποιαδήποτε προσπάθεια του παιδιού για ανεξαρτησία.
Διάβασε περισσότερα στο TheMamagers.gr
