Λένε ότι δε σταματάμε να παίζουμε, επειδή μεγαλώνουμε, αλλά το αντίθετο. Μεγαλώνουμε ακριβώς επειδή σταματάμε να παίζουμε
Λένε ότι δε σταματάμε να παίζουμε, επειδή μεγαλώνουμε, αλλά το αντίθετο. Μεγαλώνουμε ακριβώς επειδή σταματάμε να παίζουμε. Πόση αλήθεια κρύβει αυτή η φράση!
Θεωρούμε ότι το παιχνίδι είναι ιδιότητα των παιδιών κι ότι εμείς "οι μεγάλοι" έχουμε πολύ σημαντικότερα πράγματα να κάνουμε. Ωστόσο, αν σε βασικά πράγματα συγκρίνουμε τον εαυτό μας με ένα παιδί, θα δούμε την πραγματικότητα. Θα δούμε ότι οι πραγματικά ριγμένοι της υπόθεσης είμαστε εμείς. Που απ’ τη μια στιγμή στην άλλη, από εκεί που παίζαμε με τους φίλους και τους συμμαθητές μας, ξαφνικά βρεθήκαμε να παίρνουμε αποφάσεις για το μέλλον, να αναλαμβάνουμε ευθύνες και να αγωνιούμε για το καθετί.
Και το παιχνίδι, τι απέγινε; Το κλείσαμε σε ένα ντουλάπι μαζί με όλα όσα ανήκουν στην παιδική μας ηλικία, μαζί με το ίδιο το παιδί που ήμασταν κάποτε και μάθαμε να είμαστε πολύ απασχολημένοι με το να παίρνουμε τον εαυτό μας πολύ σοβαρά. Κι εγώ έτσι λειτουργούσα. Μέχρι που συνειδητοποίησα πόσα πράγματα επί της ουσίας διδάσκομαι καθημερινά, τα 8 χρόνια που δουλεύω με παιδιά.
Τα παιδιά ξέρουν να συγχωρούν.
Μία απ’ τις βασικότερες αρχές κι αρετές του ανθρώπου. Σκέψου, πόσες φορές έχεις δει ένα παιδάκι να τσακώνεται με τον καλύτερό του φίλο –για κάτι επουσιώδες για σένα, μα θεμελιώδους σημασίας για εκείνα– και παρ’ όλα αυτά, μετά από δέκα λεπτά, να παίζουν και πάλι μαζί σαν να μην έχει προηγηθεί τίποτα;
Διάβασε τη συνέχεια στο themamagers.gr
