Πώς πρέπει να το χειριστείς;
Πηδάνε στον καναπέ μέσα στην τρελή χαρά. Γελάνε και η καθεμία με την σειρά της πηδάει και πέφτει ξανά και ξανά.
Σημειώνω ότι είναι σχεδόν 10 το βράδυ, ότι είμαι κουρασμένη και θέλω να ηρεμήσουν για να πάνε –επιτέλους- για ύπνο.
Τους λέω να σταματήσουν, ότι θα χτυπήσουν.
"Θα χτυπήσετε!"
Γελάνε γελάνε, πηδάνε, με κοιτάζουν προκλητικά. Πηδάνε και αρπάζω που και που την μικρή στον αέρα έτοιμη να σκάσει κάτω ή στο τραπεζάκι αντί στο καναπέ…
Γέλια …
Γέλια…
Χαίρονται μπορώ να πω.
Εγώ βράζω όμως.
Αισθάνομαι ότι αυτή τη φορά δεν θα ελέγξω τον εαυτό μου. Ναι, παρά όλα τα μαθήματα, το blog και τις πεποιθήσεις μου…
Εκείνη τη στιγμή ο θυμός μιλάει.
Με κοιτάζουν και η θυμωμένη φάτσα μου τους κάνει να γελάνε ακόμα περισσότερο…
"Σε γράφουμε μαμά, κοίτα!" είναι σαν να μου λένε.
Πραγματικά, μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι και σκέφτομαι ότι θα ήταν πολύ ανακουφιστικό και αποτελεσματικό στο εδώ και τώρα να ρίξω δύο τρεις δυνατές φωνές, να τις απειλήσω ότι εάν συνεχίσουν, αύριο δεν θα πάρουμε/κάνουμε κάτι και να τις σύρω στο κρεβάτι. Α. Και να τους πω πόσο κακά παιδιά είναι που με κάνουν έτσι. Και… Και… Και…
Διάβασε τη συνέχεια στο themamagers.gr
