Συζητώντας ανοιχτά γι’ αυτά τα θέματα δίνουμε στα παιδιά μας τις πληροφορίες που χρειάζονται
Πριν λίγο καιρό χάσαμε τον αγαπημένο μας παππού και η 5χρονη μικρή μου δεν μπορούσε να το δεχθεί. Δεν ήξερα πραγματικά πως να της μιλήσω για αυτό το τραγικό γεγονός που της έτυχε σε μια τόσο τρυφερή ηλικία και είναι αλήθεια πως για πρώτη φορά ήρθα αντιμέτωπη με τις δικές μου πεποιθήσεις και αβεβαιότητες γιατί δεν έχω καμία σιγουριά για το τί γίνεται μετά το θάνατο ούτε είχα ιδέα τι θα ήταν το σωστό να πω – ασχέτως του τι μπορεί να πιστεύω εγώ.
Δεν έβρισκα τα λόγια να της πω το οτιδήποτε για να τη καθησυχάσω και να διώξω από την ψυχή της την στενοχώρια αλλά και τον φόβο. Στην ουσία, φοβόμουν κι εγώ η ίδια να της μιλήσω και ας με είχε "βομβαρδίσει" με ερωτήσεις: Γιατί πέθανε ο παππούς; Πού πήγε; Θα ξανάρθει; Εσύ θα πεθάνεις;
Είναι αλήθεια πως οι μεγάλοι αποφεύγουμε να μιλάμε για δυσάρεστες καταστάσεις στα μικρά παιδιά γιατί δεν θέλουμε να λυπηθούν και να τρομάξουν. Μπορεί να μην τα γνωρίζουμε και να μην τα αντέχουμε όλα ως γονείς, όμως συζητώντας ανοιχτά γι’ αυτά τα θέματα δίνουμε στα παιδιά μας τις πληροφορίες που χρειάζονται και τα βοηθάμε να ρυθμίζουν τα "δύσκολα" συναισθήματά τους. Αυτά που συνήθως εμείς οι μεγάλοι αποφεύγουμε.
Διάβασε περισσότερα στο themamagers.gr
